Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
op die rand van ’n sandbank, terwyl sy hier onder lê en hyg.
’n Ligte plonsgeluid. Sy registreer dat iets pas in die water verdwyn het – iets wat haar kan aanval. ’n Krokodil?
Sy beur orent en begin vorentoe strompel, weg van die water, weg van die iets wat in die water verdwyn het.
Vorentoe en verder vorentoe, tussen die blare deur en rondom boomstamme en verby dorings. Om haar is daar soveel bome. Sy kruip tussen die bosse deur en weet iewers moet daar ’n huis wees. Beskawing. Sy kan nie teen die skuinste uit terug boontoe sukkel nie. Daar is dalk ’n krokodil. En ’n wolf.
Sy beweeg moeisaam voort deur bosse, verby klippe. Iewers bokant haar beweeg iets in die lower. Skerp uitroepe, dit moet apies wees.
Sy struikel ’n paar keer, dan hoor sy iets. Water. Dit is nou al lig genoeg om behoorlik te kan sien.
Voor haar is ’n waterval. Sy kom tot stilstand. Die poel waarin die water stort, lyk diep en donker.
Waar is sy? Wat maak sy hier?
Sy loop soos ’n slaapwandelaar om die poel en kyk of sy iewers dalk ’n huis sien. ’n Rokie wat trek. Dalk hoor sy ’n motor? Maar al wat sy hoor, is die water en sy loop voort. Bereik ’n voetpad. Haar ledemate gehoorsaam en sy begin vinniger beweeg ten spyte van die seerheid. Haar een voet pyn kwaai, maar sy kan darem nog daarop trap.
Sy struikel oor ’n boomwortel en val, en weer tref haar kop iets, maar hierdie slag is dit verrotte hout. Nogtans bring dit die pyn weer so skerp in fokus dat sy haar kop vasgryp en begin huil.
In haar geheue is daar skielik sterk hande wat aan haar vat. ’n Sagte stem wat iets sê, maar sy kan nie woorde uitmaak nie, net die sterk lyf teen hare.
En ’n naam. Piet. Griet. So iets. Ja, dis ’n man se naam. Piet.
Wie is Piet?
Weer is daar bloed – bloed wat teen ’n bad se rand afloop. ’n Hand wat afhang en waarteen die bloed afdrup.
Maar niks meer nie, niks wat sê wie sy is nie.
Sy lê ’n rukkie om haar kragte te herwin, dan beur sy weer orent. Die son is besig om op te kom. Daar is voëls in die rondte en sy hoor ’n lang, kekkelrige roep, dit kan ’n loerie wees. Kô-kô-kô-kô-kô-kô!
Sy weet wat ’n loerie is, hoe apies klink, hoe ’n krokodil lyk, maar sy onthou niks oor haarself nie! Hoe is dit moontlik?
Die paadjie waarmee sy nou aanstrompel, raak breër. Dit moet iewers heen lei! Sy beur vorentoe en probeer die pyn ignoreer, tog sak sy twee keer inmekaar. Haar skouer pyn iets verskrikliks.
Sy kyk om. Die wolf! Waar is die wolf?
Maar daar is niks nie. Net apies wat in die bome rondskarrel.
Sy loop ’n spinnerak stukkend en voel die insek oor haar arms kriewel en teen haar nek begin opkruip. Sy klap dit weg. Bobbejaantoue sleep oor haar skouers as sy verby dit beweeg.
Toe sien sy die bokkie.
Sy gaan staan. Die ogies beskou haar eers wantrouig, dan skep-skep die bokkie se klein horinkies in die lug asof dit haar probeer wegwys – voor die diertjie tussen die ruigtes verdwyn.
Op ’n afstand hoor sy die geluid van perdehoewe.
Die son het verrys en voor haar is daar beweging. En daar is ’n pad.
Ja, daar ís ’n pad! Sy skree, storm vorentoe. Die pad kom behoorlik in fokus: ’n grondpad, en daar is ’n fyn stofwolkie. Perde wat nader galop. Ruiters.
Sy swaai met haar arms. Die perderuiters pyl reg op haar af, asof hulle haar nie sien nie. Dan ’n gerunnik. Vroue wat praat.
’n Jong vrou, eintlik nog ’n meisie, spring van haar perd af. “Bel die hotel!”
Die meisie – sy is blond – stap nader en kyk verskrik na haar terwyl die ander een op haar perd bly sit.
“Wie is jy? Wat gaan aan? Waar kom jy vandaan?”
“Wolf. Daar was . . . ’n wolf.”
Die meisie se oë is groot en geskok. “Maar . . . jy . . .” Sy knip haar oë en kyk oor haar skouer.
Die ander meisie spring van haar perd af en kom ook nader.
“Maggie, dis die nuwe ontvangsdame!”
Ontvangsdame? Waarvan praat sy?
Die stemme begin vervaag. Maar tussen die geluide deur hoor sy ’n naam. Sy besef dit moet hare wees.
Sonja Daneel.
Sy besef ook, voor die donkerte weer oorneem, dat hulle haar verwag het.
2
Die verdomde moordenaars.
Luitenant Conrad Nolte vee die sweet van sy voorkop af. Hy trap versigtig tussen die dooie piesangblare en die vrot vrugte wat om hom lê. Sersant Berta van Schalkwyk loop agter hom en hy weet sy kyk na sy agterstewe.
“Dis die mooiste ding aan jou, luitenant. Jy bly mooi in proporsie.” Dit is wat sy gesê het nou die dag toe hulle saam gegim het.
Vroumense.
Dit is die eerste keer dat hy agtergekom het die groot, blonde meisie met die houding en die alewige sonbril sien hom dalk as meer as net ’n kollega. Sy beskou hom moontlik as troumateriaal en daardie gedagte laat hom ongemakliker voel as enige moord wat hy die afgelope paar maande tussen Bosbokrand en Hazyview ondersoek het.
Conrad Nolte soek nie geselskap nie. Hy soek veral nie ’n vrou nie, of nie nou al nie. Sy werk is te belangrik.
“Dis dan die paradys, seun!” het sy ma geSkype toe hy haar die eerste Sondagaand in sy kothuisie op die plaas van Hazyview vertel het. Sy het gepopel oor die skoonheid. “Dis waar ek en jou pa destyds ons wittebrood deurgebring het. Toe was die Bushman Rock Hotel nog daar. Vandag het dit ’n ander naam, Petra Inn, dink ek. Oppas maar vir slange, seuna. En skerpioene. Die wêreld is vrot van die goed, soos jy weet.”
Dinge het verander, wil hy vir haar sê. Hazyview word beleër. Inbrake is aan die orde van die dag; boere en gastehuis- en lodge-eienaars word feitlik daagliks beroof. Renosterstropers sypel uit die wildtuin na die distrik en terroriseer mense. Hazyview is amper in ’n staat van oorlog en dit lyk nie of die situasie gaan verbeter nie, want die misdadigers het geen respek vir die polisie of sekuriteitsmaatskappye nie.
Die paradys het toegemaak.
Conrad hurk by ’n lyk. ’n Toeris het teen skemer gaan stap – dis lekker om hier teen skemer te gaan stap, baie mense doen dit. Hy was by die lodge ingeboek, toe dwaal hy af om mango’s en piesangs te gaan pluk. Hy is met ’n panga vermoor, grusaam. Koelbloedig. Nog ’n nommer, een van talle aanvalle op onskuldige mense. Soms is dit net vir ’n selfoon, soms seker bloot om aan te val.
Hierdie keer is die arme toeris se kamera gesteel. Sy selfoon ook. En soos vele ander mense onlangs in dié omgewing, het dit sy lewe gekos. ’n Lewe vir ’n kamera en selfoon.
Maar die moord het van woede getuig. En minagting. Conrad kyk na die dooie man se bokbaardjie waarin die bloed gekoek is. Vir daardie mense is ’n lewe minder werd as ’n slaksleepsel op die grond na reën.
Die fotograaf wat deel vorm van die forensiese span, se kamera hou aan klik soos hy die lyk uit verskeie hoeke afneem. Hy mag net loop in die nou ruimte wat Conrad uitgestip het, sodat die omgewing nie versteur word nie.
Daar is baie voetspore om die lyk. Die moordenaars het swaar stewels gedra. Die spore lei deur die piesangplantasie tot by die teerpad, waar dit verdwyn asof ’n voertuig die misdadigers opgelaai het.
Dit is die derde aanval op lodges dié week. Eers het een van die mees vooraanstaande lodges deurgeloop – vier aanvallers, helder oordag, toe die toeriste onder die maroelabome langs die huisie sit en eet het. Die toeriste is beveel om gesig na onder op die gras te gaan lê en toe is hul selfone, paspoorte, juwele, iPads en geld afgeneem. Toe