Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
haar negentiende verjaarsdag het Jan gesê dis tyd dat hy haar ouers formeel ontmoet.
Hulle was ingenome met hom.
Jan het op Wolwedans rondgeloop asof hy die plek besit. Asof hy opmetings met sy oë doen. Asof hy die huis en die grond wou omdolwe.
Toe breek die dag aan dat hy Arista vra om met hom te trou.
Dit is meer as vier dekades later. 2012.
Die wolf spits weer sy ore. Iewers is daar ’n diep, onheilspellende bromgeluid. Hier in die donker, afgeleë gedeelte van die bos is daar selde só ’n geluid.
Hy begin draf in die rigting van die geluid.
Tussen die bome staan ’n mens. Dit is die een wat deesdae so dikwels hier ronddwaal en na hom kyk, nes daardie ander klein mensie lank gelede. Maar hierdie een se lippe beweeg en daar kom geluide uit.
Eienaardige geluide, sagte geluide wat soos sy eie gegrom klink.
Die wolf raak weer bewus van die vreemde dreungeluid wat naderkom.
En sien die ding wat blink in die mens se hand.
1
Hazyview is tien kilometer ver, sê die bordjie.
Sonja Daneel knip-knip haar oë teen die moegheid. Sy trek haar selfoon nader; in die venstertjie staan die datum: 1/9/2012. Sy begin ’n nommer skakel.
Voor haar ry ’n man met ’n stapel hout agterop sy fiets. En bo-op die stapel hout lê daar iets wat lyk na ’n dooie apie.
Met die verbysteek draai die man sy gesig in haar rigting en glimlag. Hy het nie tande nie. Dit laat haar ril. Hy steek sy vinger in die lug en waai dit heen en weer asof sy verbode terrein betree.
Die skemer sak toe oor die Hazyview-vallei. Sy sal haar motorligte moet aanskakel.
Sonja onthou die waarskuwende SMS wat sy van haar toekomstige werkgewers gekry het net toe sy in haar motor klim: Ry versigtig. Daar is slaggate in die pad. Hulle werk daaraan, maar hulle werk al vir drie weke. G’n mens weet hoe lank dit nog gaan neem nie!
Om haar is daar digte plantegroei en kleur. Orals is kleur. Wit frangipani’s met hul soel, soet geur wat dik in die lug hang. Sy ruik dit deur haar oop venster. Flambojantbome met rooi kelke lyk of hulle reik na vog in die lug.
Daar is piesangbome wat hul blare soos reuse-waaiers uitstrek oor die nat aarde en liggies wieg teen die bedompigheid. Dit lyk of die blare plek-plek geskeur is, met fyn garingdraadjies wat na benede strek. Sy sien die kapokbome met hul dik doringstamme wat pienk blomme soos verspotte confetti oor die pad strooi. Welkom aan die bruid, asof dit spesiaal vir haar is! Die bome staan hier digter opmekaar as in Steiltes buite Nelspruit waar sy vandaan kom. Orals tros pers en rooi bougainvilleas wild uit die bosse. Die pers blomme hang swaar aan die lote, beur af grond toe en wieg liggies in die briesie.
En die plaasname, tipies Laeveld: Rondommooi, Vroegopstaan, Loerie, Oppihoek, Heeltyd Speeltyd.
Vroue verkoop mango’s en lietsjies langs die pad. Hulle dra kleurvolle kopdoeke en spel “lietsjies” op al wat ’n manier is.
“Help my.” Sonja sê dit saggies, sodat die woorde verdwyn in die gekreun van die motor se waaier wat teen die hitte gons. “Ek kan nie.”
Sy kyk na die groen heuwels en tropiese bome. Papajas wat pennetjie-orent soos groen apostels staan terwyl apies wat met hul halfverorberde buit rondskarrel. Macadamianeutbome in rye langs die pad. Nog padstalletjies, dié slag met avokado’s.
Accommodation available. R899 p/p per night staan langs ’n gastehuis, die ingang bedek deur bleeding heart-klimop, wulpse rooi blomme wat in dik trosse afhang. Steeds kry Sonja nie die bordjie wat sy soek nie.
Sy het dit destyds met die onderhoud ook amper misgery, maar toe omdat sy so ingedagte was. Nou is sy bedag daarop. Die ingang moet enkele kilometers hiervandaan wees, onderin die vallei.
Die rooi bougainvilleas is vir haar die mooiste. Die bloedrooies se doringtakke hang sommerso wild in die lug, asof dit wil sê: Dis mooi hierso, maar raak aan my en die bloed sal loop!
Sy het op ’n slag in so ’n bougainvilleabos verstrengel geraak. Die diep skrape het dae gevat om te genees.
En nou wil-wil dit donker raak. So vroeg, so vinnig.
Skielik is daar ’n bordjie en ’n beteuterde vlaggie voor haar.
Pad gesluit/Road closed. Detour.
Die padwerkers is besig om op te pak en wil die tydelike versperrings wegsleep, maar daar staan nog een vragmotor dwarsoor die pad getrek. Vir die oomblik is dit dus nog gesluit. Die man met die vlaggie beduie dat sy die ompad moet gebruik. Hy het pokmerke aan sy gesig en die rooi vlag herinner haar aan die bleeding heart. Gepaste naam; dit laat haar ook aan haar eie hart dink.
Sonja ry stadiger en draai haar venster verder af. Die bedompige lug tref haar opnuut soos ’n klap in die gesig. Dis baie warmer hier as op Nelspruit en die lug is steeds deurdrenk met die reuk van frangipani.
Die grondpaadjie waarop sy moet afdraai, lyk maar sleg. Dit kan egter nie anders nie. Of . . . Sy wil vir ’n sekonde stilhou en terugdraai, maar toe haar wiele die grondpad tref, besluit sy om tog maar voort te gaan. Voorlopig.
Dink, dink, dink. Dis jou laaste kans om terug te draai. Dink!
Sy gewaar hadidas wat naderkom, dan hoor sy die geluid. Aaklig. Hard en skel en lelik. Hulle vlieg hier vlak oor haar rooi motortjie.
Sonja lek oor haar lippe en kyk na die selfoon langs haar. Die hele ent pad stoei sy al met haar gewete. Sy moet bel.
Sy steek haar hand uit na haar selfoon. Sy moet egter op die vieslike grondpad konsentreer terwyl sy die nommer inpons.
Sy moet terugdraai. Nou. Dis haar laaste kans. Maar dis nes daardie besoek aan die slangpark destyds toe ’n man met ’n luislang om sy nek na haar toe aangestap het. “Jy kan maar aan hom vat,” het hy geglimlag. Sy wou nie, sy was bang. Maar die slang het haar gefassineer, toe raak sy daaraan en voel die klipharde spiere onder die vel. Dit was vreemd sensueel.
Wanneer sy ’n bordjie sien wat waarsku Geen toegang, het sy dit nog altyd geïgnoreer. En as haar ma haar gewaarsku het om nie aan iets te raak nie, het sy dit gedoen, soms tot haar eie nadeel.
Sonja maak keel skoon, soos wanneer sy met ’n klomp toeriste in ’n hotel moet praat, veral as sy ’n bietjie senuweeagtig is. Sy voel die sweet op haar voorkop pêrel, op haar bolip ook. Daar is altyd sweet op haar bolip as sy werklik bang is.
Sy konsentreer op die pad en kyk net sydelings na haar selfoon. Sy pons die laaste syfer haastig in en swaai uit vir ’n klip in die pad.
“The number you have dialed does not exist,” hoor sy ’n vrouestem. Liewe hemel, die een nommer in haar lewe wat sy amper beter as haar eie ken! Hoe kon sy dit verkeerd geskakel het? Seker in haar haas? Omdat haar aandag afgetrek is?
Sy begin weer en sê die syfers op. Sy moet omdraai. Maar hier is nie omdraaiplek nie!
Sy wou weer aan die luislang se wit lyf raak. Haar hand het nader beweeg. “Dis veilig, vat maar weer,” het die gids gesê. Die koue, glibberige vel. Die sensasie van krag onder haar vingers. Die ligte duiseligheid.
Haar motortjie wip oor ’n klomp los klippe in die pad. “Dit is die einde,” sê Sonja vir haarself. “Dit is verby. Ek draai terug. Ek sal verduidelik.”
“Recalculating. Recalculating. When possible, make a U-turn,” kom die Garmin se eentonige rasperstem.
“Die pad is te nou, idioot!” skree sy. “Ek kan nie hier omdraai nie!”
Sy huiwer voor sy die laaste syfer inpons, want sy weet dat hierdie oproep haar lewe gaan verander. Sy het die hele ent pad Hazyview toe aan niks anders gedink nie. Haar kop is eintlik seer daarvan.
Wat as sy alles nou beëindig?
Haar hart klop vinniger. Dis soos haar eerste