Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
Mooi netjies voor die deur, om sy minagting aan te dui.
Toe verdwyn hulle.
’n Week gelede was daar nog ’n aanval, dié slag op ’n gastehuis. Een van die toeriste wou nie saamwerk nie, toe skiet hulle hom, vierkantig tussen die oë. Morsdood. En daarna, volgens sy vrou, maak hulle hul buit rustig bymekaar. Verwaand, doelgerig. Toe slaan hulle haar met ’n geweerkolf deur die gesig en laat haar vir dood agter.
Conrad kon ten minste ’n beskrywing van die hoof-indoena kry: ’n man met sliertige toutjieshare. Dreadlocks. En ’n wrede gesig met oë diep in hul kasse gebed. Elke keer, net voor hy aanval, ’n ligte grynslag.
Conrad Nolte skryf vinnig in sy swart boekie. Hy raak daarvan bewus dat Berta na hom kyk. “Die baaiskoup is in die piesangplantasies, sersant.”
“Nee, ek dink maar net. Luitenant lyk partykeer na een van daai speurders uit die ou moewies wat hulle laat in die nagte wys, altyd met ’n sigaret. En sulke mooi hande wat die sigaret beskerm teen die wind.” Berta kyk na sy klere. “Hoekom dra luitenant altyd swart?”
“Want swart werk vir my.” Kortaf, sodat sy nie verder moet uitvra nie.
Magtag, die vroumens kan baie vrae vra! Maar sy is skerp. Sy sien soms dinge raak wat hom ontglip en sy dink met die gevoel en begrip vir emosie van ’n vrou. Sy verstaan motiewe, veral die modus operandi van mense wat moor vir wraak. Sy kyk altyd so ingedagte na hom. Dan gee sy ’n laggie asof dit gaan oor iets wat net sý weet. Iets van hom, iets wat sy raaksien en waarvan sy hou, maar sy verklap nooit wat dit is nie. Dit is haar private grappie en dit irriteer hom meer as die verdomde muskiete wat snags om sy kop zoem. Hier is meer muskiete as op enige ander plek waar hy al was, en die dêm goed is so groot soos foksterriërs.
Berta van Schalkwyk knik en begin tussen die piesangbome rondloop. Sy hurk by ’n boomstam, voel met haar pen aan iets en vroetel ingedagte aan die vrot blare.
“Luitenant.” As sy daardie stemtoon gebruik, het sy iets belangriks gesien. Dit is anders as wanneer sy hom peper met vrae.
Hy loop tot by Berta. Sy lig iets met die fyn tangetjie wat sy altyd in haar handsak dra en kyk teen die lig daarna. ’n Sigaretstompie, onlangs gerook en daar weggegooi. Sy gooi dit in ’n buisie.
“Goeie werk, sersant.”
“Dankie, luitenant.”
Berta het ’n mooi stem. Hy het al gewonder hoe dit sou klink as sy sing. Daarby het sy ’n droë sin vir humor. Hy het al een of twee keer vir haar gegrinnik, maar dan kyk sy hom verstom aan en sê sy is doodernstig, sy maak nie ’n grap nie.
Hadidas vlieg oor hul koppe.
“Raasgatte.” Conrad kan die voëls nie verdra nie. Hulle skree hom elke oggend wakker in sy kothuisie op die plaas. Wei gedurig op die grasperk en sodra iets roer, vlieg hulle op met daardie geskree wat deur murg en been sny.
“Luitenant weet wat hulle van die hadidas sê, nè?” Berta hou haar hand by haar oë terwyl sy die gillende voëls agternakyk.
“Dat hulle ’n verpesting geword het?”
“Dat hulle skree omdat hulle hoogtevrees het.” Sy buk weer en krap met haar tangetjie tussen die vrot blare rond.
“Hmm.” Conrad se droë laggie is skaars hoorbaar, maar klaarblyklik hoor sý dit. Want sy glimlag net so effentjies, asof sy bly is sy het guns in Conrad se oë gekry.
“Het luitenant nog nooit gewonder hoekom hulle so ’n helse lawaai opskop nie?”
“Nog nie dit geGoogle nie. Maar ek is seker jý het.” Hy loop terug na die lyk toe.
“Hulle hits mekaar aan, nes leeus wat brul of olifante wat trompetter. Dis hoe hulle kommunikeer, luitenant.”
Berta staan op en tel ’n piesang op, die skil gedeeltelik afgetrek. Sy beskou die tandmerke in die sagte witgeelvleis, dan bag-en-tag sy dit. Haar oë dwaal weer oor die terrein toe sy terugstap na die lyk toe.
’n Rukkie later praat hulle met die lodge-eienaars, ’n man en ’n vrou wat uit die Karoo hierheen getrek het omdat hulle van die rustige omgewing gehou het, net om hulle vas te loop in nog misdaad.
“Julle sal voornemende toeriste moet waarsku,” sê Conrad. “Julle lodge is hier aan die buitewyke van die vallei Bosbokrand toe. Die gevaar het nog altyd van hierdie kant af gekom.”
Die lodge-eienaar knik. “Ek en my vrou dink nou aan verkoop, veral na al die inbrake rondom ons. Nou die aand dwaal ’n paloeka op my grasperk rond. Ek skiet ’n skoot oor sy kop. Gaan kla hy my wragtag aan dat ek hom wou vermoor het. Hy het maar net ’n kortpad gekies, sê hy, en toevallig op my grond beland.”
Conrad vee die sweet van sy voorkop af. “Hier is ’n bende wat die wêreld platloop. Hulle is goed georganiseer. Hulle breek ook gereeld in. Dieselfde manier van doen. Hulle steel dieselfde elektroniese goed, en wapens. Hulle soek wapens. Maar as hulle lodges takel, moor hulle, want dan kry hulle publisiteit.”
Sy selfoon lui. Syne en Berta s’n het dieselfde luitoon – ’n hiëna wat lag. Berta soek in haar handsak, maar merk dan dat Conrad regmaak om te antwoord.
“Ons moet die lui verander, luitenant. Maar ek hou van die hiëna. Trek altyd my aandag.”
Dalk moet hy ’n dêm hadida se skree laai as sy selfoondeuntjie, dink hy. Dit sal hom vinniger laat antwoord, net om die gegil stil te kry.
“Nolte.”
Dis die superintendent. Hy praat altyd, áltyd Engels moet hom, al is hy heel bedrewe in Afrikaans.
“Luitenant. Accident scene in your vicinity. Young woman’s car left the road. Could be that she saw the palookas. Could be another reason. She’s in the Pink Palace. Investigate. Ask a few questions. Find out what happened. Apparently the car is on the Mowena Road.”
“I will do so.” Hy klik sy selfoon af. “Sersant. Ons moet Pink Palace toe.”
Berta se mond val oop. “Is hier wraggies nou al ’n Teazers op Hazyview, luitenant? Cool!”
Hy trek sy mond in ’n stram posbusglimlag. “As hier ’n Teazers was, was ek lankal daar, sersant. Die talent is maar dun gesaai. Ek praat van Hotel Njala op die R536, daar oorkant die kwadfietse wat altyd so raas op ’n Saterdag.”
“O. Die Jouberts se plek.” Sy druk haar donkerbril terug op haar neus. “Snaakse fandamily, luitenant, met ’n baie sexy toergids. So ’n lekker boerseun. Sterk. Gemaklik in sy eie lyf met daai look van moenie laat ek my moer strip nie, maar as ek jou smaak, sal jy sing.”
Conrad knip-knip sy oë. “Sersant. Waar val jy nou uit?”
“Almal praat van hom, luitenant. Sy naam is Ryno. Sexy naam. En elke girl in die distrik is agter sy lyf aan. En wat ’n lyf! Pierre Spies kan gaan slaap. Ryno is absoluut in proporsie en hy’s nie een van daardie pretty metro-sexuals nie. Hy is pure man.”
Conrad klap sy sakboekie toe. “Wat moet ek met daardie inligting maak, sersant?”
“Luitenant sê altyd alle inligting is belangrik. Dis juis die klein stukkies detail wat dikwels die saak oplos.”
“En Ryno se liggaamlike attribusies moet my help?”
“Wat is attribusies, luitenant?”
“Google dit, sersant.”
Dis die nadeel van ’n vroulike kollega: die onnodige detail. Die blomryke uitbreiding op feite. Sy wil altyd alles weet. En Berta het ’n oog vir die manne; hy het al gesien hoe sy na die Hazyviewse boere kyk. Maar dan kyk sy natuurlik veral na hóm op daardie manier wat hom ongemaklik maak.
Hy wink vir haar. “Buya lapa wena. Ons moet toer.”
Hulle ry in sy negentien-voertsek-motortjie terug be-skawing toe. Stokou meisie. Lavinia, noem hy die motor. Maar boeta, kan sy ry oor Hazyview se slegte grondpaaie! Nie eers slaggate stuit haar in haar vaart nie. Sy hop oor hulle