Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
het reeds jou ma geskakel en . . .” Diana kyk stil na haar. “Ek . . . weet eintlik nie hoe om die nuus aan jou oor te dra nie.”
Vrees neem skielik van Sonja besit. “Wat bedoel u, mevrou?”
“Jou, uhm . . . jou ma is onlangs oorlede, Sonja. En jou pa is sewentien jaar terug oorlede.”
Dit voel of al die bloed haar gesig verlaat. Dit neem haar ’n ruk om die nuus te verwerk. Sy kan haar ouers glad nie onthou nie. Daar kom nie eers ’n gesig in haar gedagtes op nie.
Diana se stem is baie sag toe sy weer praat. “Ons probeer jou broer in Australië opspoor. Jy het ook ’n vriendin se nommer gelaat vir verwysingsdoeleindes, maar toe ons dit skakel, blyk dit nie meer haar nommer wees nie. Verder het jy ’n ene Pietman Malherbe as referent gegee en ons het hom geskakel, maar . . .”
“Maar wat, mevrou?”
Diana maak keel skoon. “Hy, uhm, hy noem dat julle betrokke was, maar dat jy die verhouding verbreek het.”
Sy is dus alleen. Heeltemal, stoksielalleen.
’n Stilte sak tussen hulle.
Sy raak bewus van ’n skaakbord wat in die hoek staan. Die stukke daarop wag, gereed vir ’n volgende spel.
Eers ’n minuut of wat later kry Sonja haar stem terug, terwyl Diana deur haar aansoekvorm en verwysings-briewe sit en blaai. “Hoekom is die ander ontvangsdames weg?”
“Wel, niemand hou baie lank hier nie.” Diana kyk nie in haar oë nie. “Die hitte. Die lang ure, die harde werk. Hulle is nie taai genoeg nie.”
In die deur verskyn die blonde vrou wat eerste van haar perd afgespring het. Sy is klein gebou, maar aan haar houding kan Sonja sien dat sý eintlik die baas is hier. Sy kom nader.
“Ons het nog nie formeel gesels nie. Ek is Adéle Joubert.” Sy kyk betekenisvol na haar ma. “Ek bestuur die hotel. Ek weet nie of my ma jou gesê het nie.”
“Ek het haar reeds gesê, Adéle.” Diana se antwoord is net ’n bietjie te skerp.
“Hoe voel jy?” Adéle se stem is koel en onbetrokke, asof sy die vraag vir ’n toeris vra wat ’n lang rit agter die rug het.
“My kop is nog baie seer. En my skouer. Maar verder . . .”
“Ons wonder of jy nog kans sien om hier te werk. As jy eers iewers wil gaan uitrus . . .”
Sonja skud haar kop. “Ek . . . dink ek sal môre kan begin.”
Iets soos ’n glimlaggie speel om Adéle se mondhoeke. “Môre. Is jy seker?”
“Sy lyk nie vir my gesond genoeg nie,” keer Diana.
“Ek dink dit is vir juffrou Daneel om te besluit, Ma.” Weer die onverbiddelike klank in Adéle se stem. En aan haar toon kan Sonja duidelik hoor dat Adéle haar nie hier wil hê nie.
“Dis . . . vir die dokter om te besluit,” sê Diana.
Adéle skud haar hare van haar voorkop weg. “Hmm,” sê sy soos iemand wat van beter weet.
“Buitendien dink ek ons moet juffrou Daneel laat rus. Die dokter gaan haar weer ’n inspuiting kom gee.”
“Is u doodseker u wil nog hier werk, juffrou Daneel?” vra Adéle met klem op feitlik elke woord. Diana kyk op en vir ’n oomblik meet ma en dogter mekaar met die oë. Dit is Diana wat eerste wegkyk. “Of dalk wil Ma in Sonja se plek werk tot ons iemand anders gekry het?”
Sonja verwag half dat Diana vir Adéle gaan aanspreek oor die onbeskofte manier waarop sy met haar praat, maar die vrou laat dit verbygaan.
“Ek sê mos ek wil graag hier werk,” antwoord Sonja. “Dis tog seker hoekom ek aansoek gedoen het. En daar . . . bly eintlik niks anders vir my oor nie.”
“Ek hoop jy onthou nog ’n ontvangsdame se pligte, juffrou Daneel?”
Dan tref die beelde Sonja onverwags. Dit is drie maande gelede. Sy, Sonja, sit voor vier mense terwyl ’n onderhoud plaasvind. Daar word vrae gestel. Sy probeer dink waaroor die vrae gehandel het, maar kan nie. Net deeltjies van die onderhoud hier by Hotel Njala, dit onthou sy.
Sonja sit regop. Sy onthou ook nou vir hóm – die ou man met die baard en die kuif, ’n kuif heeltemal te lank vir sy ouderdom, en die manier waarop hy na haar gekyk het.
“Ek onthou ’n ouer man wat saam met my motor toe gestap het. En . . . my motor. Ja. My rooi motortjie.”
Daar was apies bo in die bome, onthou sy ook nou. Baie apies. Dan kom dit vaagweg, die ou man se stem: “Ons skiet die apies partykeer met ’n kettie om te keer dat hulle kwaaddoen.” Sy stem was sag terwyl hy die motordeur vir haar oopmaak.
Sy voeg by: “Dit was die ouer man wat gesê het ek het die pos.”
Diana en Adéle kyk albei na mekaar.
“Wel. Hy het geen reg gehad om dit vir jou te sê nie. Nie toe al nie,” sê Adéle.
“Wie is hy?”
Diana neem ’n sluk water en vou haar hande bewerig om die glas. En toe Adéle praat, stort van die water op haar rok.
“Ma. Ek dink dis tyd dat die voorskrif hernu word.”
Diana kyk vinnig van Sonja na Adéle, en beduie met haar oë: Nie voor die besoeker nie. Maar Adéle steur haar nie daaraan nie. “Hy is Jan Joubert. Hy is my pa.” En dan, moedswillig, amper as ’n nagedagtenis: “My ma se man.”
Waar al die ander familielede met ’n titel vereer is, merk Sonja dat Jan Joubert geen titel kry nie. Daarom vra sy: “Dus behoort die hotel aan meneer en mevrou Joubert?”
Diana sit skielik regop, asof Sonja aan ’n senuwee geraak het. “Nee. Die hotel behoort aan mý.” Sy beklemtoon die laaste woord skerp.
Adéle se oë skiet vuur en Sonja kan sien dat sy nie verder durf uitvra nie.
“Jy sal hom wel die een of ander tyd te siene kry, juffrou Daneel, wanneer hy terug is.” Weer die effense moedswilligheid in Adéle se stem: “Weet Ma waar Pa op die oomblik is?”
Diana skud haar kop. “Seker,” en die ouer vrou kyk vinnig na haar dogter, “in die bos besig om te skilder.”
Adéle steek haar hand uit en trek haar ma uit die stoel op. “Ons verwag die Duitse toeriste enige oomblik. Ma sal hulle moet verwelkom en ek sal die inboekwerk doen.” Opdragte, kort en strak, wat dit redelik duidelik maak dat Adéle nooit teenstand kry nie. “Ons sal elke nou en dan kom kyk hoe dit met jou gaan. Ek wil ook hê jy moet deeglik besin oor jou werk hier, juffrou Daneel. Ek gee jou vier-en-twintig uur om te besluit, want as jy eers hier begin werk, moet jy uithaal en wys. Ek duld nie laksheid nie.”
Die jong vrou lei haar ma uit die kamer uit. En met die uitstap: “Ons moet Hazyview toe gaan sodat Ma se voorskrif hernu kan word. Ma se senuwees is al weer besig om in te gee.”
Dan maak Adéle die deur hard toe.
Sonja lê vir ’n oomblik half verdwaas, amper asof sy nog ’n stamp teen die kop gekry het. As sy die werk gekry het na ’n onderhoud met Adéle, moes sy baie goed gewees het! Maar dit was mos Jan Joubert wat gesê het sy het die werk, skynbaar voor dit volledig deur die Joubert-gesin bespreek is.
Sy lê nog ’n ruk in die skemerte. Die gordyne is toe en skynbaar die luike aan die buitekant van die vensters ook, want feitlik geen lig kom die kamer binne nie.
Sy maak haar oë toe. Dink, sê sy vir haarself. Dink. Dink!
Sy dink aan Jan Joubert wat die motordeur vir haar oopgemaak het en wat oor die apies in die bome gepraat het. Hoekom onthou sy sulke onbenullighede, maar nie wat vooraf met haar gebeur het nie? Steek haar onderbewussyn dalk sekere goed weg omdat sy dit nie wil onthou nie? Of durf onthou nie?
Haar kop word seer van die baie dink. Wat het gebeur voor sy hierheen