Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
wou sê, luitenant vat die woorde so uit my mond. Want ek sê vir my sus, luitenant het nog daai outydse moewiestar-look van die polisiemanne met die hare so styf teruggeplak. Nie daai ystervark-Bostik-kuifies van vandag se poeliesmanne nie.” Berta blaai vinnig deur die koerant.
Reuse-vragmotors met hout en vrugte agterop donner agter Conrad verby.
“Hmm. Niks van die poppie wat verongeluk het nie,” merk sy op.
“Ek dink nie daar is veel om te rapporteer nie. Toeriste gly gereeld in die sand. Dis wat Gertinus se insleepdiens aan die gang hou.”
Hulle ry met die R536 verby Hotel Njala, Idle & Wild, Ant and Elephant en Indoena. Conrad draai ’n paar kilometer verder in by die bordjie wat sê White river rafting, terwyl Berta die toeris skakel.
“Oe, ek haat voice-mail. Luitenant weet, daai voice-mail wat sê jy hoef nie ’n boodskap te los nie, want ’n SMS sal na die mens toe gestuur word wat te flippen lui was om sy foon te beantwoord!”
“Kalmeer, sersant. Dis negeuur en die kwik staan al op ses-en-dertig. Jy moenie ook nog staan en oorkook nie.”
“Ja, maar ek raak so die flippen duiwelsdrek in, luitenant.”
“Gaan nie help nie, sersant. Chill.”
Sy kollegas vind dit interessant dat hulle mekaar nog “luitenant” en “sersant”, maar hy hou daarvan. Dit werk vir hom.
Hulle ry met die grondpad tot by die parkeerterrein, waar Conrad stilhou. Daar sien hy Hotel Njala se bussie staan. Hotel Njala – beter as die groot 5! staan op die deur geskryf.
“Dus kry die toeris ons hiér, sersant?”
“Ja. Hy wil river rafting doen, luitenant. In die bleddie hitte.”
Met die uitklim sien Conrad vir Adéle Joubert en haar suster Maggie by die rivier staan. Adéle dra ’n lang romp wat haar liggaam perfek komplementeer. Sy lyk vir hom baie sexy met die rok wat effens deurskyn en haar lang bene beklemtoon. Maggie, wat ’n mooi dagrokkie dra, se hare is netjies vasgemaak en sy is selfs nog maerder as haar suster.
Berta skakel weer die toeris se selfoonnommer, maar aan haar houding kan Conrad sien dat hy steeds nie antwoord nie.
Om die draai, waar die water wit skuim, kom ’n boot aangehop. Op die boot sit ’n jong man met swart hare, kaalbolyf, en agter hom twee meisies wat gil van plesier en om lewe en dood vasklou. Die man lag en beduie na waar Adéle en Maggie staan.
“Ryno rules!” roep een van die meisies bo die geraas en maak ’n lang klank wat vir Conrad amper klink na ’n wolf wat huil. ’n Hittige wolvin, sou sy ma gesê het.
Berta skakel nogmaals die toeris, dan hoor hy haar sê: “Ons is hier by die bote en die piekniekplek. U kan maar hiernatoe kom, meneer, want ons moet met u praat. Ons wag vir u.”
Conrad gaan sit by een van die tafels naby Adéle en Maggie, wat nie aandag gee aan die twee van hulle nie. Van waar hy sit, het hy ’n onbeperkte uitsig op die susters en die jong man wat die meisies uit die boot help.
Hy herken hom as Ryno Lategan. Hy het hom al by Papa’s Pizzeria by Perry’s Bridge gesien. Ja-nee, dis die toergids wat meisies laat omkap as hy by hulle verbystap en waaroor Berta en die ander meisies so popel. ’n Mens sou sweer hy is Brad Pitt soos hulle aangaan.
Conrad kyk vinnig na sy selfoon. Geen boodskappe nie. Hy sien hoe die een meisie net ’n bietjie te lank aan Ryno vasklou terwyl hy haar uit die bootjie help. Afluister wil Conrad nie, maar hy kan nie help om te hoor nie:
“Ryno. Jy is laat.” Adéle se stem is koud, kortaf.
“Hei, relax, girl. Die rapids is omgekrap! Ek kan tog nie die meisies se lewens in gevaar stel nie.”
Die twee meisies giggel selfbewus en die jonger een trek haar bra se streppie reg waar dit onder haar nat bloes uitsteek. Conrad merk ook oop hoe Adéle skerp na die meisie kyk wat Ryno so lank vasgehou het. Dan dwaal haar oë oor sy borskas. ’n Stewige borskas. Conrad sien hoe Maggie ook daarna kyk, maar half onderlangs, asof sy nie wil laat blyk dat sy hou van wat sy sien nie.
Adéle hou ’n kakiehemp uit met ’n Hotel Njala-embleem. “Trek aan. Ons het al gepraat oor hierdie halfkaal lopery van jou.”
“Dis frieken bakoondwarm, Adéle – chill, girl!”
“Maak nie saak nie. Trek aan.”
Ryno loop tot by haar en skud die water uit sy hare. Dit reën oor Adéle, wat haar oë knip maar geen verdere reaksie toon nie. Maggie staan eenkant en onderdruk ’n glimlag.
En langs Conrad kyk Berta ook nou skaamteloos na Ryno. “Jeez. Hy mag maar.”
Conrad reageer nie. Hy hou net die klein drama dop wat voor hulle afspeel.
Ryno neem die hemp stadig uit Adéle se hande. Met die neem, raak hy liggies aan haar hand en streel met sy wysvinger oor haar regterhand se kneukels. Adéle trek haar hand vinnig opsy. Maggie sien dit en kyk weg. Ryno trek die hemp tydsaam aan, sy lyf nog nat, sodat dit aan sy bolyf vaskleef.
“Ryno.” Adéle kyk stip na hom. “Jy is nog net hier omdat ek jou beskerm. Oortree weer ’n reël en jy is geskiedenis.”
Ryno draai na Maggie, wat bloos. Hy knyp haar aan haar neus en gee ’n breë, eerlike glimlag. “Mags. Oortree ek reëls? Ek bedoel, rêrig, girls! Kry ’n flippen lewe!”
“Nee, Ryno. Jy moet by die reëls hou!”
Ryno draai terug. “Weet jy wat, Adéle? Jy moet jou hare ’n bietjie laat los hang. Relax. Dis die slowveld hierdie. Ons ry hier in vyfde rat.”
“Ek weet presies hoe die Laeveld werk. En ek waarsku jou: daag weer laat op, en jy kry jou tweede en laaste waarskuwing. Julle moes al op Graskop gewees het. Amper moes ék die mense vat! Die toeriste wag by Njala. Gelukkig het hulle verslaap. Dit terwyl jy jong meisietjies omklits en wie weet wat met hulle aanvang?”
Ryno lag. “Jaloers, Adéle?” Hy beklemtoon die “êl”-klank in haar naam, Adêh-êhl.
Sy vee die druppels van haar gesig af. “Niemand is onvervangbaar nie.”
Ryno kyk na haar, dan leun hy vorentoe en met sy hemp se los punte vee hy die res van die water van haar wange af. Sy bolyf raak kortstondig aan haar borste. Adéle verroer nie ’n spier nie.
Toe stap hulle na waar die meisies in die Hotel Njala-voertuig wag. Conrad hoor Ryno vra: “Ek hoor hier kom nuwe talent?”
“Sy is reeds hier,” sê Maggie met die wegloop. “Maar sy was in ’n ongeluk.”
Langs Conrad verskyn daar skielik ’n man met ’n donkerbril en ’n merk aan sy gesig. “Luitenant. Ek is Petrus Lundie. Ek is vanoggend hier beroof. ’n Sersant Van Schalkwyk het my gebel?”
Berta, wat Ryno nog steeds goedkeurend agternastaar, steek haar hand op. “Guilty as charged!”
Conrad frons toe Berta terugkyk na waar Ryno in die voertuig klim om te bestuur. “Sersant, die trailer is altyd beter as die fliek. Los die rondkykery en konsentreer,” sê hy onderlangs sodat die toeris nie moet hoor nie.
Berta sug en sit haar hand op haar hart. “Hy kan soos warm botter deur ’n mes sny.”
“Ons is hier omdat meneer Lundie aangerand is.” Conrad draai om en lig sy stem. “Sit, meneer Lundie, sodat ons kan gesels.”
Die voertuig verdwyn om die draai. En iewers, hier diep in Conrad se agterkop, pla iets hom. Maar hy is nie seker wat nie.
Sonja Daneel het gesê daar was ’n wolf in die pad. Hy het al tevore gehoor van ’n wolf, maar niemand wat hy ken het die gedierte al ooit gesien nie.
En toe hy gister by Sonja Daneel was, het sy gelyk soos iemand wat wil praat.
Sy moet oppas. Ryno is ’n wolf op twee bene. Hulle is partykeer gevaarliker as die regte dier. Hy moet tog miskien weer die een of ander tyd