.
Читать онлайн книгу.
is die toeris aangeval?”
“Vanoggend, luitenant. Dié slag kom die slagoffer van iewers uit Namibië. Die jafel het alleen gaan stap teen sonsopkoms. Die hadidas was nog nie eers behoorlik wakker nie, toe loop hy na ’n padstalletjie toe wat in elk geval nog gesluit was, en toe takel die menere hom.”
“Is hy aangerand?”
Sy skud haar kop. “Hulle’t net sy Rolex gevat. Hoekom mense met sulke parafernalia in die bosse gaan stap, sal net hulle weet.”
Conrad-hulle het op skool ’n voorgeskrewe boek bestudeer met verhoogstukke in, en in een was daar ’n Mrs Malaprop. Sy was ’n snaakse vrou wat altyd haar uitdrukkings en woorde deurmekaar laat raak het. Berta laat hom soms aan Mrs Malaprop dink.
“Nie parafernalia nie, sersant. Dis iets anders daai.”
“Ek bedoel goeters. Bling. Dinges. Watchimacalits, gadgets! Katoeters! Ons het nie ’n lekker Afrikaanse woord daarvoor nie.”
Conrad neem sy baadjie en sy motorsleutels. “Ons gaan seker heeloggend uit wees. Kom ons kry gou Mma Marukane se boereworsbulle hier in Hazyview by die taxi’s. Ons gaan dit nodig hê as ons bos toe gaan. Jy weet hoe honger jy raak.”
Sy lag en skud haar kop. “Dis luitenánt wat elke keer vra of ek nie iets in die motor het nie – veral as luitenant se sigarette op is.” En terwyl hulle met die gang afloop: “Nou kan luitenant darem gou ’n dampie maak voor ons die pad vat. So ek dink nie dit gaan net om die boerewors nie.”
Sy ken hom heeltemal te goed. Dit laat hom soms beklem voel. “Ja, jong, wat ook al. Ek sweer jy sal nog eendag ’n Happy Meal hartseer maak, Sersant.”
Minute later is hulle midde-in die chaos van Hazyview se taxi-area. Dit is die enigste plek waar daar sulke formidabele boereworsrolle verkoop word. Mma Marukane, wat net hier anderkant in Mkuhle bly, se boerewors is lekkerder as enigiets wat Conrad al op ’n Hazyview-boerebraai geëet het en die manne in die omgewing weet hoe om te braai! En rugby te speel.
Hulle speel gewoonlik op Donderdagmiddae by die laerskool. Baie van die spelers kom uit die Sabie-distrik. Dit is die hoogtepunt van die week as die klomp manne bymekaarkom en kan praat oor alles wat eintlik nie saak maak nie.
Alles behalwe werk.
’n Menigte mense, sommiges met helderkleurige kopdoeke, bondel saam by die taxi’s onder die groot bord wat Maputo aandui. Twee seuntjies kom vol hoop aangedraf met houtvoëls wat in ringe aan hul hande rondswaai. Nog een staan nader met vyf grasgroen avokado’s in ’n sakkie. “Special! Two rand for one avo! Hazyview special. But for you, one rand for one avo! Support the locals! God bless you and your fandamily,” rammel die seuntjie sy rympie af. “Nice birds, local birds!” kekkel die ander twee seuns met die houtvoëls.
“Solank dit net nie hadidas is nie. Netnou begin die verbrande houtvoëls ook te skree!” brom Conrad. “Toe, laat wiel, ouens, ons is van hierdie vallei. Ek kom hier van die polisiestasie af.”
Die twee seuntjies maak gatskoon.
Conrad gaan staan onder die selfoon-advertensie en langs die vroutjie wat op die grond sit met skape wat van krale gemaak is. Dan draai hy na Mma Marukane se stalletjie met die tafeltjie wat al skeef trek van daardie grote paar elmboë wat daagliks daarop rus.
Agter haar is ’n vuurtjie van mopaniehout. Sy het nie ’n gasstofie soos die ander smouse nie, dan kry ’n mens daardie houtgeur in die boerewors wat Conrad seker is uit oom Kallie se slaghuis kom. Regte, egte boerewors!
Hy steek haastig ’n sigaret aan en trek die rook diep in sy longe. Dit en die mopaniegeur meng so lekker.
Op die vrou se tafeltjie, bloot op genade aangesien dit dreig om te swig voor swaartekrag, staan haar mango-blatjang wat sy soos ’n verematras tussen die brood en die wors gooi. Elke keer wanneer sy gooi, dril die velle aan haar boarms. “Spesenjaal vir jou, generaal!” Mma Marukane noem hom altyd só en praat die mooiste Afrikaans, met r-klanke wat sy hard en soepel in haar mond rondrol. Dan skrik die tsotsi’s hier rond, het sy al gesê, want sy ken mos ’n generaal!
“Twee wors-specials, dankie, Mma,” sê Conrad terwyl hy kyk na ’n ou vroutjie wat met puimstene na hom toe aangewaggel kom. Hy skud sy kop maar druk tog ’n paar rand in haar hand. Sy knik dankbaar.
Agter haar is daar drie deftige jong dames met heeltemal te veel grimering wat op hoë spykerhakkies oor die ongelyke grond probeer regop bly, op pad na die koelte van ’n kiaatboom. Hulle praat Engels met ’n Amerikaanse aksent, gepeper met Sjangaan-woorde tussenin.
Naby Conrad staan ’n kissie op die grond met oorryp papajas en vlieë wat gedurig weggewaai word deur ’n vrou met ’n geel kopdoek. Sy word terloops dopgehou deur twee mans wat op die vis-en-tjipswinkel se stoepie sit en eet.
Conrad kyk op sy horlosie. “By watter lodge praat ons met die man wat beroof is, sersant?”
“Ek moet hom bel as ons ry. Ek weet nie wat de hel die man makeer het om douvoordag rond te loop sonder ’n siel in visier nie.”
“Siel in sig, sersant.”
“Ja, dit ook, luitenant. Maar ons moet daai paloekas nou vang. Hulle gee ons dorp ’n slegte naam.”
Mma Marukane kyk op. Sy gooi weer die mango-blatjang mildelik tussen twee broodjies in. Die reuk van die wors wat oor die houtvuur gebraai is, maak Conrad ekstra honger. Terwyl sy Sjangaan praat, kyk die ou vrou vinnig rond: “Daar anderkant by my praat die mense baie oor die tsotsi’s. Dis ’n bende wat hier rondhang. Mosambiekers. Daar’s mos nie meer drade in die wildtuin tussen ons en die Masbiekers nie. Daarom sien ons hulle gereeld.” Sy plaas die wors tussen die brode en druk dit dan in ’n papiersakkie.
Conrad neem dit. “As jy nog iets weet, Mma, moet jy my sê.”
Die vrou doen dieselfde met Berta se worsie en gee dit aan. Berta hap sommer dadelik sodat die sous teen haar wange afdrup.
“Ek sal luister wat die mense sê,” belowe die ou vrou. “En ek sal kyk, generaal. Dis net nie goed as ons so baie saam gesien word nie. Hier is mense wat rondkyk. Maar ek sal vir generaal kontak as ek weer van iets hoor.”
“Dankie, Mma.”
Conrad en Berta loop terug polisiestasie toe terwyl hy sy sigaret klaar rook. ’n Klomp wit hoenders wat saamgebondel agter op ’n bakkie in ’n piepklein hokkie staan, kekkel vererg.
Hy klim in sy motortjie. Die vere kraak toe Berta gaan sit. “Luitenant moet die skedonkie laat olie, man. Ek voel altyd soos Miss Plopsiewoeps as die vere so raas.”
Wie de hel is dit? Seker die een of ander karakter uit ’n sepie.
Conrad skakel die motor aan, trek weg en draai links op die R40. Taxi’s jaag roekeloos aan sy linkerkant verby. Ten spyte van die oorbrug hang daar steeds mense langs die pad rond. ’n Lywige dame met ’n trollie steek die pad vlak voor hom oor, sodat hy haar amper raak ry. Seuns met macadamianeute in plastieksakkies hardloop saam met die motor.
Daar staan drie viertrekkers wat by die stopstraat wil regs draai Phabenihek toe, asook twee toerbusse volgepak met Japannese toeriste wat ywerig foto’s neem van die geordende chaos voor die Spar. Oorkant die pad staan hordes kleipotte by ’n stalletjie, langs wit hane met bloedrooi kamme wat uit hout gekerf is en ’n rits kleurvolle grashandsakke. Dit is waarheen die bus op pad was, en die toeriste peul uit voordat dit behoorlik tot stilstand kan kom. Oral is jeeps en voertuie met die embleme van privaat wildtuine en name van gastehuise op. Conrad wonder altyd waar die gastehuiseienaars aan al die name kom. Soos Al-dee-la en Pretville. Twee koekoekies skrop langs die pad by die aanmekaargetimmerde stellasie wat as ’n ou oompie se lepelwinkel dien. En orals is bondels braaivleishout te koop. Rooshout, herken hy.
Toe Conrad en Berta links draai by die vierrigtingstop langs Perry’s Bridge, koop hy vinnig ’n Laevelder op die hoek. Op die koerant se voorblad word verwys na die aanval op die lodge en daar is ’n foto van hom.
“Sjoe. Luitenant lyk bietjie disfigured