Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
teen haar ruit. Dit is die eerste ding waarvan Sonja bewus raak toe sy wakker skrik. Sy sit regop en kyk op haar horlosie. Dit is sesuur en besig om skemer te word.
Sy het gevra dat die luike en gordyne oopgelaat moet word sodat die lig kan inkom. Sy is moeg daarvan om in die donker te lê met slegs haar eie gedagtes as geselskap – en in die donkerte lyk alles buitendien vir haar spookagtig. Elke geluid, elke voorwerp lyk vir haar bedreigend.
En nou die klippies teen haar ruit.
Sy staan op. Sy voel darem aansienlik beter as vanoggend toe luitenant Conrad Nolte hier was. Het steeds hoofpyn, maar dit is nou net ’n sporadiese geklop in haar agterkop. Toe sy haar voet neersit, is haar enkel steeds effens pynlik, maar dit kan al haar volle gewig neem.
Weer die tip-tip-geluidjies, reëlmatig, asof iemand daar onder met gereelde tussenposes na haar venster toe mik.
Sy loop tot by die venster. Dit is besig om skemer te word oor Hotel Njala en die eerste ding waarvan sy bewus word, is die apies wat in die bome rondskarrel buite haar kamervenster.
Sy maak die venster oop. En ’n neut tref haar teen haar bors. Sy kyk af.
Hy staan onder haar venster. ’n Jong man met pikswart hare en ’n vriendelike, oop gesig. Hy is sterk gebou met breë skouers en swaar wenkbroue. Hy is aantreklik, maar nie popmooi soos die mannetjies wat altyd naweke by hotelle rondhang nie. En hy is manlik. Sterk. Gesaghebbend.
Hy lyk bekommerd. Hy kyk oor sy skouer soos iemand wat bang is hy word betrap, dan lig hy sy hand en mik weer ’n neut na haar venster.
Toe sien hy haar.
“Wat is jou probleem?” vra Sonja.
Hy laat sy hand sak. Hy dra ’n moulose T-hemp en sy sien die bruingebrande vel en T-hemp wat styf oor sy borskas span. En sy maag wat liggies op en af beweeg soos iemand wat gespanne is.
Dit neem lank voordat hy praat. Hy kyk net eers na haar. En toe is sy stem donker, mooi en vreemd. Hy praat ’n bietjie te vinnig.
“Is jy die nuwe skiewie?”
“Die nuwe wat?”
“Die skiewie. Die girl wat by ontvangs sit, man?”
“Moenie vir my man sê nie.”
Hy staar haar sprakeloos aan, dan: “Sorry!”
“Wie is jy?” vra Sonja.
“O. Ek is Ryno. Ryno Lategan. Ek’s die toergids.” Hy vryf oor sy gesig en krap deur sy hare, amper soos ’n skoolseun wat met ’n mooi meisie praat en wie se woorde hom in die steek laat.
“Ek is glo Sonja Daneel.”
“Wel, jy is of jy is nié. Watter een is dit?”
Dit klink so ongelooflik melodramaties as sy dit só sê: “Ek ly aan geheueverlies. Ek was in ’n ongeluk, nou probeer ek onthou wie ek is.”
“Jy bedoel soos in die soaps?” grinnik hy, maar sy oë lag nie saam nie.
“Seker. Nie dat ek een van hulle onthou nie, maar ek weet darem wat ’n soap is.”
Hy kyk na haar op ’n innemende, sagte manier. “Kan jy regtig niks onthou nie?”
“Hoekom sal ek jok, meneer?”
“Hei. Ryno. Sommer pleinweg Ryno.”
Sy maak keel skoon. “Goed. Ryno.”
“Nee, ek bedoel, dit klink so half, ek weet nie, onmoontlik.”
“Ek was in ’n motorongeluk. Ek het ’n helse stamp teen my kop gehad. Dus is ek bietjie . . . deurmekaar.”
Hy kyk ondersoekend na haar.
“As jy dink ek maak of ek siek is, het ons niks verder vir mekaar . . .” Sy wil die venster toemaak
“Whoa-whoa-whoa, girl. Chill. Ek joke! Vir wat’s jy so uptight? Laat loop jou battery bietjie af, man!”
Sy skep asem. “Sou jy nie ook gespanne gewees het as jy in ’n motorongeluk was en skielik onthou jy niks nie?”
’n Ongemaklike stilte sak tussen hulle neer en hy kyk na haar asof sy ’n wese van ’n vreemde planeet is.
“Bliksem,” sê hy saggies.
“Ekskuus?”
“Nee, ek sê maar net . . . Jy is, uhm, baie mooi.”
Sy kyk lank na hom. Hy krap weer deur sy hare. Al ken sy hom nog net ’n paar oomblikke, hou sy meer en meer van hom. Hier is darem iemand wat glimlag, wat vriendelik en informeel is in hierdie donker kasarm van ’n hotel.
“Nice try, Ryno.”
Hy lag weer. “Hulle het jou teen my gewaarsku, het hulle nie?”
“Moes hulle?”
“Ek’s nie soos hulle sê ek is nie.”
“En hoe sê hulle is jy?”
Hy trek sy skouers op. “Losgat. Guy met die girls. Gryp enigiets wat ’n rok dra, daai soort tjol. Maar ek is nie so nie.”
Hy laat haar weer dink aan ’n skoolseun en hy praat boonop soos een. “Ek vat jou woord daarvoor.”
“Sê my naam. Toe. Sê my naam.”
Sy glimlag. “Ryno.”
Hy krap weer deur sy hare en draai ’n slag in die rondte. “Flippit. Niemand het dit nog ooit só gesê nie. Waar val jy uit, girl?”
“Steiltes in Nelspruit. Ek wil binnekort teruggaan en kyk presies waar ek vandaan kom.”
“Nee, man, ek bedoel . . .” Hy lag en trek sy skouers op, dan steek hy sy hande in sy kortbroek se sakke. Hy kyk voor hom op die grond en speel met sy voet oor die klippies in die rivierklippaadjie.
“Onthou jy rêrig niks,” en dan amper as ’n nagedagtenis, “uhm, Sonja?”
“Hoekom sê jy my naam só?”
“So . . . hoe?”
Sy sug. “Asof jy nie daarvan hou nie.”
“Nee, ek bedoel, dis so half . . . jy weet, formeel. En buitendien, jy sê self jy weet nie of dit regtig jou naam is nie. Dis te formeel vir jou.”
“Nou wat moet my naam dan wees, meneer Lategan?”
Hy lag uit sy maag. Dis ’n halwe heserige, sexy laggie. “Nou klink jy nes in die outydse radiostories. Meneer Lategan. Lyk ek vir jou soos ’n meneer?”
“Is jy ’n meneer?”
Hy vee met sy hand oor sy bors. “Toe ek netnou in die stort gekyk het, ja, baie beslis. En met ’n moerse houding.”
“Te veel inligting, Ryno!”
“Sorry, man. Ek’s maar so gemaak en gelaat staan. Ek’s meer saam met my buddies in die veld as hier, dan vergeet ek partykeer hoe om met vroumense te praat.”
“Wel, lyk nie vir my of jy probleme het nie.”
Hy lag. “Sê jou wat, Skiewies. Ek kom gou op daar na jou toe.”
Die hoofpyn is skielik weg. Sy kyk verbaas af. “Wat het jy my genoem?”
“Skiewies. Jy gaan mos by ontvangs werk en dis ’n skiewie-job. Buitendien, jy’s mos ’n vrou sonder naam. Nou gee ek jou ’n cool naam wat by jou pas.” Hy gee weer die hees, mooi laggie. “Skiewies.” Hy vryf oor sy ken. “Hmm. Pas by jou. Mooi naam vir ’n cool girl. So, wat sê jy, Skiewies? Ek kom gou op daar na jou toe en ons chat. Ek help jou om die verlede uit te sort. Ek karnuffel jou kop so bietjie – ek’s goed daarmee – en als is weer in posisie.”
Vir die eerste keer vandat sy hier aangekom het, lag Sonja hard.
Hy skud sy kop en kyk om hom rond.