Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
by die dag. Want dit het nie die wolf se seën nie.”
Die vroue loer vinnig na mekaar en Adéle kyk in Sonja se rigting. “Ek dink regtig nie ons gas stel belang in wolflegendes nie, Pa.”
“Dan beter sy begin belangstel as sy gelukkig wil wees hier.”
Die glas water bewe in Sonja se hande en haar hande sweet so erg dat sy dit laat val.
Maggie gryp dit net betyds. “Pasop!” Sonja voel die spanning in Maggie se hande toe sy die glas vir haar teruggee. “Dit is nog van my ouma se porselein.”
Jan glimlag. “My ma sou net opgestaan en ’n ander glas gaan haal het. Aardse goed, Maggie. Aardse goed. Dis wat hier in jou hart is wat saak maak.”
“Ek dag Pa glo nie in die hiernamaals nie,” sê Maggie.
“Natuurlik glo ek nie daarin nie. Elke mens het sy hel hiér. Soos ek,” met ’n vinnige blik na Diana.
Diana se mond trek vasbeslote. “Welkom by Hotel Njala, Sonja.” Sy lig ook haar glas en kyk eers na Jan, dan na Sonja. “Dis goed om jou hier te hê. Ek hoop jy is gelukkig by Njala.” Sy beklemtoon die hotel se naam.
Sonja skrik vir die uitdrukking in Jan se oë. Hy kyk na Diana asof hy sy vrou wil doodkyk. Asof sý die indringer hier is.
Maggie se hand bewe effens. Dan lig sy haar glas. “Welkom, Sonja.” Maar sy noem nie die hotel se naam nie.
Almal se oë draai na Adéle. Sy lig ook haar glas en glimlag half toe sy na Sonja kyk. “Jy weet die pos van ontvangsdame beteken meer as net gaste verwelkom en besprekings maak. En nou hoor jy jy moet ook met wolwe dans. Sterkte.”
Jan slaan skielik hard met sy hand op die tafel, sodat die borde daarvan rinkel. Almal ruk soos hulle skrik, behalwe Adéle. Haar oë ontmoet Jan s’n koel en vreesloos. Toe hy praat, is sy stem baie sag. “Julle sal Sonja laat welkom voel in hierdie hotel. Wolwedans het lankal nuwe bloed nodig.”
Stilte. Maggie blaas haar asem stadig uit. Diana se skouers trek nog regopper. Adéle sit roerloos.
“Soos ek gesê het. Welkom, Sonja. Die werk by ontvangs is taai. Jy sal moet uithaal en wys,” sê Adéle.
Die spanning tussen Jan en dié dogter van hom is tasbaar. Dit is duidelik dat Jan tog ’n mate van respek vir haar het, want Adéle is skynbaar die enigste persoon wat dit waag om hom teen te gaan.
Na ’n lang ruk lig Jan sy glas vir ’n tweede keer in Adéle se rigting. “Jy moet met die wolf in die skemer dans, Sonja. Dis wanneer hy uitkom. Dis wanneer hy sy prooi soek.”
“Kan ons nou ophou met hierdie wolwe-snert!” Diana se senuwees laat haar in die steek en sy sit haar glas hard neer.
Die ander klink glase en Jan neem ’n groot sluk sonder om sy oë vir ’n oomblik van Sonja af te neem. Dan, skielik, sê hy in Adéle se rigting: “Ek sien Armand dwaal al weer hier rond. Dis nie sy hotel nie. Hy is heeltemal te tuis hier.”
“Ons raak een van die dae verloof, Pa.”
“Dit is jou probleem. Jy weet ek het nog nooit van die man gehou nie, of hy van my nie. Regte klein pierewaaier.” Jan neem nog ’n sluk.
Sonja dink daaraan dat sy daardie uitdrukking lank laas gehoor het. Lank laas? Of dalk voordat sy haar geheue verloor het?
“Het iemand jou al ooit geskilder, Sonja?” vra Jan skielik.
Sy kyk verbaas op.
Adéle kom dadelik tussenbeide. “Sy kan dan nie eers onthou wie sy is nie, Pa, wat nog of sy al geskilder is.”
“Want jy verdien om geskilder te word.” Hy trek liggies met sy vinger oor sy glas se rand sodat dit ’n hoë skreegeluid maak.
“Jan, asseblief,” sê Diana.
Maar Jan kyk steeds na Sonja. “Jy is baie, báie mooi.”
Sonja neem ’n groot sluk water. Sy wonder hoe sy die ete gaan oorleef. Jy kan die atmosfeer met ’n stomp bottermes sny – hoe gaan sy die kos afgesluk kry? Sy gee ’n stywe glimlaggie. “Wel. Uhm. Soos . . . Adéle gesê het, ek onthou so min, meneer Joubert. Ek twyfel egter of iemand my al geskilder het!”
“Miskien moet ék jou skilder.”
Adéle beduie na die hoender in die middel van die tafel langs die rose en wink die kelner nader. “Sal jy vir ons inskep, asseblief?”
Die kelner kom en begin inskep.
Tydens die ete praat niemand vir eers ’n woord nie. Al waarvan Sonja bewus is, is die klank van messe en vurke op fyn porseleinborde. Sy sien hoe Maggie haar kos inwurg. G’n wonder sy is so maer nie.
Adéle eet hare argeloos, dit is maar net nog iets wat sy moet doen. En Diana krap lusteloos deur haar kos.
Net Jan val weg asof hy nog nie vandag kos ingekry het nie. En toe, terwyl hy nog eet: “Ek is so jammer oor jou ongeluk, Sonja. Die paaie het na die reën vreeslik verspoel. Ek is net bly jy het nie seerder gekry nie. Jammer oor jou geheue, maar,” hy steek ’n vurk vol kos in sy mond, “dit moet eintlik bevrydend wees om vir die oomblik nie te weet wie jy is nie.”
Niemand reageer hierop nie.
Die kos raak dik in haar keel en toe dit begin voel of dit haar gaan verwurg, sit sy haar mes en vurk hard neer, met skaars die helfte van haar kos geëet.
Die nagereg word ingedra.
“Ek . . . voel regtig nog nie goed nie. Baie dankie, die kos was heerlik. Ek moet dalk liewer gaan slaap. My . . .” Enige verskoning. Enigiets! “My kop is nog seer.” Sonja staan op voordat iemand haar kan keer.
Adéle plaas haar mes en vurk op haar bord en vee die punte van haar mond met haar servet af. “Jy moet asseblief môreoggend halftien aanmeld. Maggie sal tot dan diens doen om al die gaste wat vertrek en die rekeninge wat betaal moet word te akkommodeer. Daarna begin jou opleiding. En terloops, ons eet elke aand hier as familie saam. Vanaand was maar net om jou te verwelkom.”
“Sonja is welkom om elke aand saam met ons te eet,” dreun Jan se stem.
“Pa, ek weet nie of ek gemaklik is hiermee . . .”
Jan slaan weer met sy hand op die tafel en staan stadig op. Hy gluur Adéle met woede aan. “Ek is darem nog die baas in hierdie huis, al is ek nie die baas van die hotel nie. Sonja Daneel sál elke aand saam met ons hier eet. Is dit duidelik?” Elke woord afgemete en strak.
Adéle kyk steeds vreesloos na haar pa. Dan kners sy die woorde deur haar tande soos iemand wat iets kwytraak wat haar folteraar haar gedwing het om te sê: “As dit dan moet.”
“Ek wens jy was net so heftig in jou keuse van ’n verloofde, Adéle, in plaas van om hierdie klein metroseksuele mannetjie te gekies het op wie se kop jy gaan sit.”
Sonja verlaat die eetkamer sonder ’n verdere woord. Die kos is besig om in haar keel op te stoot. Sy hardloop deur ontvangs na buite, en daar gooi sy op. Sy hoes en huil en bring op, alles tegelyk.
Baie later eers bedaar sy. Sy loop na ’n gastebadkamer toe en spoel haar mond uit, was haar gesig en raak liggies aan die pleister oor haar wang.
Sy stap haastig met die rivierklippaadjie af in die rigting van die swembad, maar sy loop verby dit en ook verby die bamboesriete wat ’n gordyn vorm teen die res van die tuin tot op die groot grasperk.
Onder ’n papajaboom sak sy inmekaar. Haar enkel is weer seer en haar skouer pla haar steeds, maar dis die hoofpyn wat nou oorweldigend is.
Sy lê later op haar rug en kyk na die sterre tussen die boomtoppe. Selfs hier krioel dit steeds van apies wat van tak na tak spring. Insekte swerm om die ligte. Iewers vlieg ’n uil op. Tyd gaan verby. Dalk ’n kwartier, dalk ’n halfuur.
Sonja haal weer ’n slag diep asem. Sy ruik aanhoudend frangipani en verrotte blare en maanblomme.
Die volgende oomblik