Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
woorde vloei nou makliker – vir die eerste keer kan sy ontspanne en informeel praat, nie die strak sinne wat tot dusver uit haar mond gekom het nie. As dit is hoe sy wás, hou sy baie meer van hierdie Sonja. Die een wat hierdie ou met sy swart hare en sterk arms en fris lyf en stewige bene in haar wakker maak.
Skiewies.
Sonja kyk na hom. Agter hom gaan die rivierklippaadjie se liggies een vir een aan. En soos hulle aangaan, klap hy sy vingers. “Sien jy? Ek maak magic, Skiewies. Jy moet glo aan magic. Laat jouself net gaan, dan lag die engeltjies vir jou.”
Die laaste liggies gaan agter hom aan, dan buig hy vir haar. En sonder dat sy haarself kan keer, klap sy hande.
Hy kyk verbaas op. “Wow. Ek dag jy is ’n kloosterkoek en hier . . .” Hy lag. Hy kyk om asof hy wil seker maak die liggies is almal aan.
En sy hou op met handeklap en wonder: Wat besiel my? Hoekom doen ek dit? Is dit hoe ek was? Op vyf-en-twintig soos ’n skoolmeisie op haar eerste koshuisafspraak? Maar wie is hierdie ander meisie dan? Die een wat so formeel praat en wroeg en haar bekommer oor elke geluidjie wat sy hoor?
“Kan ek opkom, Skiewies?” vra Ryno.
Sy skud haar kop. “Ek dink nie dis ’n goeie idee nie. En buitendien, ek is in genoeg moeilikheid. As Adéle jou in my kamer kry, is ek hier uit nog voordat ek hier begin het.”
“Ag, ek kan Adéle hanteer, man. Sy eet soos ’n budjie uit my hand.”
“Nee.” Sy glimlag. “Soet wees.”
“Sorry, girl, dis in my genes. Ek kan nie soet wees nie. Die lewe is te kort daarvoor en dis heeltemal te boring.”
“Koebaai, Ryno.”
“Naait, Skiewies.”
Sonja maak die venster toe. Haar hart klop vinnig. Daar is ’n gloed oor haar wange soos ’n koshuisdogter wat pas deur die skool se rugbykaptein raakgesien is en uitgevra is na ’n dans toe.
Sy staan lank so langs die venster met haar rug teen die muur. Sy glimlag. Hemel, sê sy vir haarself, wat het hier gebeur? Ek ken die man skaars! Hy is duidelik ’n sjarmeerder en sulke ouens behandel alle meisies dieselfde.
Sy gaan stort en dink onder die loom water aan hom. Sy kyk na die merke aan haar lyf, wat nou stadig besig is om gesond te word, en raak aan haar liggaam asof sy raak aan dié van ’n vreemde mens. Ook aan haar borste, ferm en regop. Sy het beslis na haarself gekyk; haar liggaam is in proporsie en haar hare is volgens die jongste mode gesny.
Sy soek tatoeëermerke, ’n ring deur haar naeltjie, enige teken uit haar vorige lewe. Maar haar liggaam is ’n lei waarop haar lewe nou weer begin. Skoon.
Sy staan weer ’n rukkie aan Ryno en dink. Hoewel sy hom net van ’n afstand gesien het, is dit asof hy langs haar in die stort staan.
Sy skrik vir haar eie gedagtes en draai die krane toe.
Daarna gaan maak sy een van haar tasse oop wat intussen in haar kamer afgelewer is. Sy kyk na die klere van ’n vreemde vrou. Sy kies ’n koel rokkie, want al is die lugverkoeling aan, is sy intens bewus van die bedompige hitte wat deur die venster ingesypel het.
Sy beskou haarself in die spieël. Die swelling aan haar lip begin sak. Sy voel aan die verband om haar kop en raak aan die pleister oor haar gesig.
Net voordat sy by die vertrek uitloop, kyk sy na die skaakbord. Die swart pion het ook intussen twee blokke vorentoe beweeg.
Die spel het begin. Maar wie de hel . . .?
Sy verlaat die vertrek. Sy weet nie eers behoorlik hoe die hotel lyk nie. Al wat sy onthou, is die groot, wye trappe buite wat soos ’n halfmaan gebou is, waarteen iemand haar uitgedra het op pad na haar kamer toe. En die welige plantegroei. Die breë blare wat oor die paadjies hang. Die soel reuk van frangipani. Die verdwaalde hibiskusblomme wat op die grasperk gelê het. Die reuse-bome wat sambrele gemaak het oor die parkeerterrein.
Sy is nou in die gang. “Skiewies,” sê sy vir haarself. Sy hou daarvan. Skiewies. Om een of ander rede pas dit by haar. En net vir ’n oomblik hoop sy dat Ryno tog opgekom het en in die gang staan.
Maar daar is niemand nie.
Doer aan die onderpunt is ’n groot ou staanhorlosie. Selfs hier waar sy aan die bopunt van die gang staan, kan sy die spokerige tik-tak-geluide hoor. Tik-tak, tik-tak, asof dit die laaste minute aftel na ’n mens se dood toe.
Of die laaste minute na die herwinning van haar geheue?
Sy loop stadig na die horlosie toe, dit trek haar aan. Weerskante van haar in die gang hang portrette van wat moontlik die Jouberts se voorsate was, ou mense in swaar portretrame wat humorloos na haar kyk en elke beweging volg wat sy maak.
Sy ril. Dit voel soos ’n begrafnisstoet – al hierdie dooie mense wat na haar kyk asof na ’n doodskis wat tussen hulle deurgedra word.
Of sou daar van hulle wees wat nog lewe?
Op elke gesig is daar ’n verwytende uitdrukking, asof hulle haar hier weg wens.
Liewe hemel. Wat het sy in haar vorige lewe gedoen? Het sy van iets af weggevlug?
Dit voel soos ’n ewigheid voordat sy die onderpunt van die gang bereik, dan gaan staan sy voor die horlosie. Dit is halfsewe. In die glas sien sy haar eie weerkaatsing. Een van die gloeilampe het geblaas, dus is die horlosie se gesig swak verlig.
Sy ril. Hier is iets verkeerd. Dit voel of iemand ’n koue vinger teen haar rug aftrek en sy kry hoendervleis. Sy kyk na die pendulum wat meedoënloos tik. Tik-tak, tik-tak, tik-tak.
Toe sy opkyk, sien sy die wit, benerige gesig langs hare in die horlosie se venstertjie. Sonja gil en swaai om.
Jan Joubert staan in die skemer agter haar.
“Ek wou jou nie laat skrik nie.” Sy stem is amper doods, nes tevore toe hy met haar gepraat het.
“Ek . . . ek is jammer, meneer Joubert. Ek het nie iemand agter my verwag . . .”
Hy skud sy kop. “Dit maak nie saak nie. Aandete is halfagt in die eetkamer van die hoofhuis. Jy stap deur ontvangs by die deur in waarop staan Privaat. Dis die ingang na ons huis. Ons wil jou graag almal daar verwelkom.”
Haar keel trek toe en sy verstaan glad nie hoekom nie. “Goed, meneer Joubert.”
Hy loop verby haar, maar kyk terug. “Jy moet oppas. Een van die trappe is los. Mens kan maklik jou nek daar breek.”
Dan is hy weg. Sy hoor hoe hy versigtig teen die trappe afloop.
Sonja staan lank by die horlosie. Dit is skielik soos ’n lewendige ding. Iets wat asemhaal. Wat met haar praat. Tik-tak-wie-is-jy? Tik-tak-wat-maak-jy-hier? Tik-tak-gaan-weg-indringer, tik-tak-wie-is-jy-regtig?
Sonja loop na die trappe toe waar Jan om die draai verdwyn het. Sy vou haar arms om haar lyf en loop vinnig met die trappe af.
Sy onthou te laat van die los trappie en swik amper, gryp net betyds die reling om staande te bly.
Dit neem ’n rukkie om haar asem terug te kry. Toe loop sy tot onder.
’n Swart man sit by ontvangs. Hy knik in ’n groet en Sonja glimlag gespanne en knik terug. Dan loop sy na buite.
Voor haar strek ’n tropiese tuin asof tot in die oneindigheid. Ver agter is groen plantegroei teen berge waaruit misvingers lui opstyg. Kiaat- en flambojantbome trek haar aandag aan die linkerkant. Sproeiers is besig om die groot grasperke te lawe. Luukse motors staan onder rubber-bome geparkeer en apies swaai van een tak na ’n ander.
Iewers kloek kalkoene en ’n gelag klink op. Sy kry die reuk van ’n braaivleisvuur.
Sy loop met die trappe af tot by die helderverligte parkeerterrein. Die skoonheid van die omgewing slaan haar asem weg. ’n Loerie maak iewers sy kô-kô-kô-kô-geluid en dit weergalm in die skemer vallei. Toeriste loop hand aan hand oor die grasperk.
Sonja vorder tot