Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
En bloed. Baie bloed.
Haar oë vlieg oop. ’n Geluid moes haar wakker gemaak het. Sy is vir ’n oomblik te bang om te beweeg, dan raak sy bewus van ’n beweging vlak langs haar. Hier is iets, iémand in die kamer!
Sy voel hoe sy yskoud word. Ons skiet die goed partykeer met ’n kettie om te keer dat hulle kwaaddoen. Sy hoor weer Jan Joubert se stem, asof hy nóú met haar praat. Oor en oor. Ons skiet die goed partykeer met ’n kettie om te keer dat hulle kwaaddoen.
Dan draai sy haar kop na die bedtafeltjie. Daar staan ’n oop kissie. Op die kissie se sykant is ’n bos uitgekerf. Sy merk die noukeurige detail van die bome se stamme, dan beweeg haar oë op tot by die poppie in die juwelekissie. Sy dra ’n bloedrooi jassie met ’n rooi kappie oor haar kop.
Sy draai in die rondte. Om en om en om en om.
Die beweging hipnotiseer Sonja.
Sy beur regop. Die oomblik toe sy haar hand uitsteek, gaan die poppie staan.
Sy huiwer. Stadig, baie versigtig, steek sy haar hand uit na die poppie. Dit is asof sy aan ’n slang gaan vat, soos die luislang destyds.
Maar sy onthou dit dan!
Sy hou haar wysvinger gepunt. Dit beweeg nader en nader aan die poppie. Haar hand bewe nou, soos Diana s’n tevore.
Toe raak sy aan die poppie. Sy voel die sagte fluweeljassie onder haar vinger. Die figuurtjie maak ’n vinnige draaibeweging asof sy skrik vir die skielike aanraking, en vir ’n oomblik kan Sonja sweer dat die piepklein ogies skerp na haar kyk. Dat hulle blits.
En die poppie begin weer beweeg.
Sonja gooi die komberse van haar af. Voor haar voete val ’n rooi roos. Dit moes op haar bed gelê het – iemand het ’n rooi roos op die bed neergesit!
Sy buk en tel dit op, en ’n doring prik haar. Sy kyk na die klein druppeltjie bloed wat op haar vingerpunt vorm.
Bloed. Sy onthou weer die bloed. Baie bloed.
Sy plaas die blom op haar bedtafeltjie langs die juwelekissie. Sy soek na pantoffels, vir die koue vloer. Daar is nie.
Sy skakel die bedlampie aan.
Dan loop sy hinkepinke na die spieël toe en bekyk haarself. Sy kyk na dié gesig asof sy dit die eerste keer sien. Sy kyk na haar groot oë, haar lang, swart hare, hoe bleek sy is, die merk aan haar lip en die wit verband wat die dokter omgedraai het vir waar sy haar kop seergemaak het. Daar is ’n pleister op haar wang, wat seker ’n skraap bedek. Sy raak daaraan en kyk weer na die vreemde gesig.
Sy probeer onthou wie sy is en waar sy vandaan kom, maar sy sien net donker kringe om vreemde oë wat bang na haar terugstaar.
Sy onthou ’n skaakbord.
Toe, ’n hand op haar skouer. Sy gil en swaai om.
Hy staan agter haar, dieselfde man wat gesê het sy het die werk.
Hy kyk bekommerd na haar. Sy swart hare met die bietjie grys in val oor sy voorkop. Ook sy baard is gevlek soos sout en peper.
“Sonja.” Hy sê dit so sag en teer dat sy dit amper nie hoor nie. “Welkom op Wolwedans.”
Haar mond is kurkdroog, maar sy kry tog die woord uit. “Hallo.”
“Ek is Jan Joubert. Welkom op Wolwedans,” sê hy weer.
“Hotel Njala seker?” waag sy.
Hy skud sy kop. “Wolwedans. Dit word een van die dae weer Wolwedans.” Hy kyk lank en stil na haar, sy oë vol simpatie, maar ook pyn.
Daar is iets anders ook. Herkenning? vra sy haarself af. Herken hy my van die onderhoud?
“Wie . . . is ek?”
“Sonja. Sonja Daneel.” Jan steek sy hand uit en lei haar na haar bed. “Slaap nou.”
Hy help haar in en gaan sit dan langs haar op die bed. Hy plaas sy hand op haar voorkop, streel liggies daaroor. Sonja bewe toe Jan die roos van die bedtafeltjie af optel en na haar uithou.
“Dis joune.”
Sy steek haar hand bewerig uit.
“Oppas vir die dorings,” maan hy. “Die mooiste rose het altyd die skerpste dorings.”
Sy draai haar kop en kyk na die Rooikappie-poppie. Dit draai nog steeds.
Jan kyk ook daarna. “Eendag was daar ’n dogtertjie met ’n bloedrooi rokkie en ’n mandjie. Eendag, lank gelede. En daar was ’n houtkapper in die bos wat ’n houthuis gebou het.”
Jan staar ’n hele ruk na die poppie, dan draai sy oë na Sonja. Trane loop oor sy wange sonder dat hy ’n spier trek. Hier langs haar sit ’n ou man en huil, só dat sy skouers daarvan skud. Sy weet nie wat om te doen nie. Sy kyk na die poppie asof sy hulp van haar af kan verwag, maar die poppie staar net met haar geverfde ogies na Jan soos ’n onbetrokke toeskouer wat geen simpatie het om te gee nie.
Jan vee die trane met die agterkant van sy hand weg. Hy steek dieselfde hand uit en raak aan die poppie – en weer, asof op bevel, begin sy te draai. Om en om en om en om.
Hy begin kalm word. Vee die laaste trane af.
En die newels begin weer oor Sonja toesak. Sy wil vir Jan Joubert vrae vra, maar daar is so baie dat sy nie weet waar om te begin nie.
Hy staan op en skakel die bedliggie af. “Rus. Hier is baie werk.” Dan loop hy na die deur toe en maak dit oop.
“Nee, wag,” probeer sy keer. Hy staan daar in die deur en kyk na haar met soveel hartseer wat sy nie verstaan nie. Agter hom beweeg ’n skaduwee verby, baie vinnig. Net ’n skaduwee.
Dan maak hy die deur toe.
Sonja lê onbedaarlik en bewe in die bed.
Tog raak sy aan die slaap.
Hierdie keer droom sy nie veel nie. Daar is nie weer die oormaat verwarrende beelde in haar onderbewussyn nie. Sy bly egter bewus van die hoofpyn, en sy sien ’n wolf voor haar motor in die pad. Skielik, onverwags.
Sy word wakker van ’n klop aan die deur en sit dadelik regop. As dit weer Jan Joubert is! As hy weer met daardie oë na haar kyk . . .
Die jongmeisie wat tevore op die perd bly sit het, kom ingestap. Dit moet Maggie Joubert wees, Diana en Jan se jongste dogter.
Sy lyk nog kleiner as vroeër, met ’n weerloosheid en ’n ingetoë houding wat Sonja van haar laat hou. Sy is pragtig, met blonde hare wat los oor haar skouers hang en groot oë wat knip-knip terwyl sy aan die skemerte in die vertrek gewoond raak.
“Hallo, Sonja.” Sy het ’n sagte kleinmeisietjiestem – Adéle oorheers haar seker maklik. Sy stap nader en steek haar hand uit. “Ek is Magdaleen Joubert. Hulle sê sommer vir my Maggie. Eintlik omdat ek so klein is. Of,” sy lag senuweeagtig, “omdat ek Adéle se jonger sussie is. In elk geval, die polisie wil jou sien. Kan ek die vensters oopmaak vir ’n bietjie vars lug? Die ergste hitte is verby.”
Sy het ’n skugter manier van praat en haar bewegings is onseker, soos ’n hond wat gewoond is om slae te kry. En daarby die inligting wat reëlmatig gegee word, asof dit dialoog is wat sy uit haar kop geleer het.
Toe Sonja orent kom, slaan die hoofpyn haar weer. Sy kreun.
“Ek is jammer. Het jy pyn? My ma sukkel net so met haar senuwees. Sy drink gedurig pille. Ek sê altyd vir haar om nie so baie te drink nie, maar sy is al so gewoond daaraan . . .” ’n Gespanne laggie. “O ja, die dokter kom sien jou weer sodra die polisie klaar is. Kan ek dus maar die vensters oopmaak?”
Sonja knik. In hierdie stadium is dit te veel inligting om op een slag te verwerk, veral met die hoofpyn. En dan die seerplek aan haar lip wat voel of dit weer opswel. Sonja voel oor die pleister op haar gesig waar die skraap is, en wonder of sy ’n permanente letsel gaan oorhou. En dan is daar die verband om haar kop.
“Jy kan maar oopmaak,