Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
haar keel sluit. Paniek neem van haar besit, wil haar versmoor.
Diana merk skynbaar niks op nie. Sy maak die deur wat uit ontvangs lei oop en wag dat Sonja moet instap. Maar al probeer sy hóé, sy kan haarself nie sover kry om dit te doen nie.
6
Sonja bemerk die vraende uitdrukking op Diana se gesig terwyl sy steeds vir haar wag om in te stap.
“Ek . . . ek is jammer. Dis seker maar die skok van die ongeluk, ek . . .” Sonja raak aan die pleister teen haar gesig.
Sy het gehoop dat Diana sal toegee en haar sal aanraai om liewer na haar kamer terug te gaan, maar die gemoduleerde stem dreun voort: “Ons verwág jou vir aandete, Sonja.”
Na wat soos ’n ewigheid voel, loop Sonja toe tog maar in ’n groot voorportaal in.
Dan is dít Hotel Njala se woonhuis, dink sy. Dit lyk net so indrukwekkend soos die hotel. Steeds wil die paniek haar nie verlaat nie en moet sy veg om normaal voor te kom. Diana stap voor haar uit. Daar hang orals skilderye in die voorportaal.
“Wie is die skilder?” vra Sonja, want die styl lyk vaagweg bekend. Dan onthou sy waar sy dit tevore gesien het. In haar kamer.
Diana se stem raak koud. “Dis my man, Jan Joubert. Hy . . . skilder graag.” Sy kleur die woord “skilder” asof sy nog nie behoorlik aanvaar het dat hy skilder nie.
Hulle arriveer in die eetkamer. Daar is ’n groot etenstafel, keurig gedek, amper soos iets uit ’n tydskrif. In die middel van die tafel staan ’n bos bloedrooi rose in ’n vaas.
“Jy sit hier.”
Sonja is eintlik verbaas dat sy genooi is om ’n familie-ete by te woon. Sy het dit glad nie verwag nie. Sy gaan sit ongemaklik.
Die Jouberts verskyn een na die ander, soos karakters in ’n misdaadverhaal wat opdaag om die uiteinde van ’n moordondersoek aan te hoor.
Maggie Joubert stap eerste in. Sy dra weer ’n eenvoudige rokkie, dié keer met blompatrone. Haar hare is in haar nek vasgebind en haar oë is groot en skaam. Sy vroetel senuweeagtig met haar hande toe sy die stoel uittrek en kyk vinnig na Sonja. ’n Glimlaggie plooi om haar mondhoeke.
“Hallo. Welkom weer eens. Ek is bly jy is darem op. Hoe voel jy?” Maggie gaan sit en neem dadelik die servet voor haar, wat sy styf in haar hande klem voordat sy dit oopmaak. En toe, sonder om te wag op ’n antwoord, vervolg sy: “Ek is jammer dis so warm. Selfs die lugverkoeling help nie meer nie. Dalk omdat die vertrek so groot is.”
Diana loop agter Maggie verby en druk saggies met haar hande op haar skouer. Maggie sit haar hand op haar ma s’n en gee nog ’n poging tot ’n glimlag.
“Ek voel beter, dankie, Maggie,” antwoord Sonja. “Ek . . . is jammer, ek het nie aangetrek vir aandete nie. Ek het nie besef ek is werklik genooi vir . . .”
“Ons doen dit nie gewoonlik nie.” Adéle staan in die deur, haar oë op Sonja gerig. “Maar my pa het daarop aangedring. Hy voel hy wil jou verwelkom.”
Adéle stap na die bopunt van die tafel en Sonja verwag dat sy daar sal gaan sit, maar sy trek die stoel aan die regterkant uit. Sy kyk na Sonja asof sy nie lekker ruik nie en neem dan plaas. Sy sprei haar servet met ligte irritasie op haar skoot oop, dan sug sy. “Ons moet na die lugverkoeling laat kyk. Iets werk nie. As ek reg onthou, is dit jou departement, Magdaleen.”
Maggie knik gespanne. “Hulle kom môre kyk. Ek het vanmiddag gebel.”
“Môre is nie goed genoeg nie. Ek glo dinge moet dadelik gedoen word.”
Diana kom tot Maggie se redding: “Die man vir die lugverkoeling kom van Nelspruit af. Dit is die vroegste wat hy kon kom. Hy het ander verpligtinge gehad.”
“Ons moes eintlik vir Armand gevra het. Hy kan enigiets doen,” kap Adéle terug.
Diana beduie gespanne na die oop sitplek. “Eet Armand saam met ons?”
“Nee, Ma. Hy moet môre vroeg gaste rondneem op Pendula. Hy is terug Pendula-wildtuin toe.”
’n Stilte sak oor hulle toe. Buite hoor Sonja paddas. Sommige kwaak met diep brulpaddastemme terwyl ander met skril geluidjies na mekaar roep. En tussenin is daar sonbesies, al het die son reeds gesak. Dalk besef die insekte nog nie die son het ondergegaan nie, omdat die hitte nie wil wyk nie.
Sonja neem haar servet en druk die sweet van haar bolip af.
Adéle sit regop en skud haar hare uit haar oë, haar blik streng. “Hoekom word die beste eetservies vanaand gebruik? Ons gebruik dit net as hier belangrike gaste kom.”
“Jou pa het dit goed gedink om dit te gebruik,” sê Diana en daar is iets onsekers in haar stem, soos iemand wat verwag om aangespreek te word oor wat sy kwytraak.
“Dis ongewoon.”
Maggie kyk oor haar skouer. Sy frommel weer die servet tussen haar vingers, tot Adéle skerp opkyk. “Magdaleen, asseblief, jy is nie meer in matriek toe jy gewag het vir kêrels wat dikwels nie opgedaag het nie!”
Maggie verstyf en laat die servet val. Sy buk onder die tafel en soek dit gespanne tussen die ander se voete. Dan kom sy orent, glimlag verskonend in Adéle se rigting en sprei die servet weer op haar skoot oop. Diana neem haar hand en druk dit, maar sy spreek Adéle nie aan nie.
Sonja kyk na die stywe groepie wat om die etenstafel sit. Daar is nog nie ’n teken van die kos of van wyn nie. Al waarvan sy bewus is, is die blink eetgerei en duur porseleinborde. Op sommige borde is poue se gesigte geverf, die pluimpies parmantig regop.
Stilte. Niemand praat nie, amper soos ’n klomp koshuiskinders wat wag vir die koshuisvader om te bid.
Dan hoor Sonja voetstappe. Sy sien hoe Diana opkyk en Maggie gespanne oor haar skouer kyk. Selfs Adéle ruk haar rug nog meer regop.
Die stilte is tasbaar. Sonja se hande frommel deur die servet, nes Maggie s’n so pas. Haar voorkop begin sweet en sy raak weer bewus van die dowwe hoofpyn.
Toe gaan die deur oop. Jan Joubert verskyn met ’n gebakte hoender in ’n oondbak. Daar is groente en aartappels om die hoender gerangskik.
“Ek is bly julle is almal hier. En betyds.” Hy sit die bak in die middel van die tafel neer. ’n Kelner verskyn agter hom met ’n bottel rooiwyn wat hy in elkeen se glas skink sonder om te vra of hy mag. Toe hy by Sonja kom, keer sy hom. Almal kyk gespanne na haar en dan na Jan wat plaasneem.
Jan sprei sy servet op sy skoot oop en bekyk dan sy glas. “Jy is nie ’n wyndrinker nie, Sonja?”
Sy skud haar kop. “Met al die medikasie in my lyf dink ek nie dis ’n goeie ding nie, meneer Joubert.”
Adéle, Maggie en Diana kyk al drie na Jan en dan weer na Sonja, asof sy ’n reël oortree het. En Jan kyk na Sonja asof niemand tevore geweier het om wyn te drink nie.
Buite hou die sonbesies nou op met hul trillende geluid. Selfs die hadidas raak stil. Verbeel Sonja haar, of hoor sy ’n hond iewers huil?
’n Glimlag plooi om Jan se mondhoeke. Dis ’n gerusstellende glimlag. “Dan hoef jy nie.” Hy knik met sy kop na ’n ander kelner, wat water in haar glas kom gooi. Sonja knik dankbaar.
Jan lig sy glas. Hy leun vorentoe in Sonja se rigting. As hy na haar kyk, is sy intens bewus van sy oë. Donker, grou oë wat na iets soek. “Ek wil net namens ons almal vir jou sê baie welkom op Wolwedans, Sonja.”
“Hotel Njala, Jan. Die hotel se naam is Njala,” waag Diana dit.
Jan neem ’n sluk wyn wat nat aan sy lippe bly kleef. Hy kyk van die een dogter na die ander. “Die naam Njala het nooit by hierdie hotel gepas nie. Ek het dit ontwerp as ’n luukse hotel tussen die bosse. ’n Plek waar wolwe huil en hadidas vlieg. Die naam moes Wolwedans gebly het. Dis jý wat die naam gekies het, Diana.”
“Want hier is nie wolwe nie, Jan.”
Hy glimlag effentjies en trek