Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
peul uit elke skeur in die stam. Iets skarrel tussen die groot blare rond. Wit maanblomme hang swaar langs haar oor die paadjie. Een val met ’n plonkgeluid voor haar voete en sy kneus die blare met haar skoen.
Sy raak aan een van die blomme bokant haar en voel die sagte, rubberagtige tekstuur. Dit voel soos wanneer sy wakker word in die nag en sy haar arm verlê het; dan is dit asof sy aan iemand anders se vel raak.
Ja. Dít onthou sy! Onbenullige inligting. Maar die belangrikste kan sy nie herroep nie.
Dalk is daar niks om te onthou nie. Dalk is sy net ’n doodgewone mens wat lus gevoel het om in ’n luukse hotel te kom werk. Dalk het sy ’n doodgewone lewe gehad met een of twee kêrels wat sy afgesê het (of wat haar verlaat het?) en wou sy net ’n blaaskans neem.
Sy moet daardie Pietman bel van wie Diana gepraat het. En sy moet teruggaan na haar oorspronklike blyplek sodra sy vrye tyd het.
Of dalk hét daar iets gebeur. Iets so verskriklik dat haar geheue dit doelbewus van haar af wegsteek. Dalk is haar geheueverlies indirek ’n manier om haar te beskerm.
Maar teen wát?
“Goeienaand. Ek neem aan jy is die nuwe ontvangsdame.” Dis ’n mooi, jong stem en toe sy omkyk, staan daar ’n blonde man langs haar. Sy oë is waaksaam. Hy is, soos almal hier rond, bruingebrand en sy hare is netjies in ’n moderne styl gejel. Hy dra ’n oopnekhemp en ’n kortbroek wat tot onder sy knieë strek. Maar daar is iets geforseerds aan sy vriendelikheid. Hy steek sy hand uit. “Ek is Armand. Armand Naudé.” En dan, soos almal op Hotel Njala, kry hy ’n titel by: “Ek en Adéle raak binnekort verloof. Ek besit Pendula-wildtuin naby Sabi-Sabi, links op die Skukuza-pad.”
Sy neem sy hand en skud dit. Dit is ’n pap handdruk, asof hy aan haar raak maar ook nié.
“Aangename kennis. Ek is Sonja Daneel. Of so sê my aansoekvorm.”
Hy glimlag styf. “Ek het gehoor, ja. Ek is só jammer oor wat met jou gebeur het.”
Sy lig haar skouers. “Ek kon net nie langer in daardie kamer bly nie. Ek was moeg daarvoor om myself jammer te kry, toe kruip ek uit my skuilplek!”
Armand lag. “Skuilplek? Klink of jy ’n roofdier is?”
“Wie weet? Dalk is ek soos ’n wolf of ’n ding.”
Die glimlag verdwyn van sy gesig af. “Dan het jy ook gehoor?”
“Wat gehoor?” vra Sonja.
“Dat hier glo ’n wolf in die bosse is.”
“Ek het hom gesien,” sê Sonja.
Armand kyk ondersoekend na haar. “Gesien?”
“Dis al wat ek onthou van voor my ongeluk. Daar het ’n wolf in die pad gestaan.”
“Maar daar is mos nie wolwe in Hazyview nie.”
“So sê luitenant Nolte ook, maar ek weet wat ek gesien het.”
Armand knik. “Goed. Interessant. Maar, uhm . . .”
“Jy glo my nie?”
Hy skud sy kop. “Dis nie wat ek gesê het nie. Oom Jan het ook dikwels van die wolf gepraat. Hý sien hom gereeld as hy nie te suur is nie.” Armand praat sagter. “Ons dink almal die oom is bietjie koekoe. Maar hy hou vol dat hier ’n wolf is. Dit is immers hoekom die plaas se naam eers Wolwedans was.”
Twee toeriste stap verby en Armand groet hulle op Duits. “Goeienaand. Die toer Pendula toe vertrek môreoggend halfvyf. Mens sien die beste diere voor die son opkom. Ons kry mekaar by ontvangs.”
Die man en vrou vra ’n paar vrae en verwys na die toerbrosjure in hulle hand. Sonja verskoon haar.
“Ons sien mekaar weer! En sterkte met die gesond word. Ek hoop jy onthou vinnig!” roep Armand agterna.
Armand. Adéle se verloofde. Sy het haar Adéle se toekomstige eggenoot anders voorgestel – ’n sterker man wat haar kan beheer. Wat die leiding kan neem. Soos Ryno.
Sy skrik vir haar eie gedagtes. Soos sy Adéle opgesom het, sal sy haar nie met toergidse ophou nie. Hulle is seker te ver benede haar. Of dalk is haar indrukke van Adéle verkeerd.
Sonja kyk na die swembad. Sommige gaste dwaal nog daar rond en ’n kroegman dra drankies aan. Daar is ’n gazebo net bokant die swembad waar enkele mense rondtalm met drankies in die hand. Iemand vee met sy vinger oor ’n iPad. Alles spreek van luukse gemak en sofistikasie.
Sy stap oor ’n houtbruggie waaronder varings groei en ’n klein stroompie kabbel. Op die bodem van die stroompie wat uitgesement is, is daar rivierklippies ingelas. Tropiese plante hang breëblaar in die water en ’n naaldekoker met bloedrooi vlerke sit op een van die blare wat liggies heen en weer beweeg.
Dan arriveer Sonja by die rivierklippaadjie wat ook onder haar kamervenster verbyloop. Sy gaan staan.
Van hier af lyk dit nog meer indrukwekkend as van daar bo. Alom tros bougainvilleas met rooi, pers en pienk blomme oor die mure en hier en daar staan ’n piesangboom. Daar is orals ligte langs die paadjie, sodat dit ’n sprokiesatmosfeer het. Sy onthou hoe Ryno die ligte kamtig “aangeskakel” het netnou, en glimlag. Links draai daar kort-kort paadjies na bungalows en ander dubbelverdiepinggeboue af, en aan die regterkant is daar nog kamers. Dit is regtig ’n geweldige groot hotel.
Diana Joubert kom van voor af aangestap, haar houding gespanne. Sy kyk vinnig links en regs, pluk hier aan ’n takkie, tel daar ’n papiertjie op en gee opdragte aan werkers wat vinnig met handdoeke oor die arm of skinkborde vol sjokolade die kamers gereed maak vir die aand.
“Maar kyk wie het opgestaan! Ek is bly jy loop ’n bietjie rond, Sonja.” Diana kom nader gestap. “Die dokter kom weer môreoggend. Ek neem aan jy sal nog tot môreaand buite aksie wees.”
“Nee, mevrou Joubert. Ek wil graag môreoggend begin werk.”
“Jy hoef nie.”
“Ek wil graag. Dit sal my aandag aftrek. Ek is seker die pleisters sal môre afkom. Ek sal julle darem nie in die skande steek deur soos ’n zombie te lyk nie.”
Diana haak by haar in en hulle stap saam in die rigting van die woonhuis wat grens aan die hotel. “Ek weet dit klink dalk vreemd, maar . . .” Sy gaan staan. “Onthou jy darem nog wat die pligte van ’n ontvangsdame is?”
Sonja knip-knip haar oë. Die pligte van ’n ontvangsdame. Dit wat sy skynbaar die afgelope vier of vyf jaar by ander hotelle gedoen het. Onthou sy dít darem?
“Ek moet gaste verwelkom, ek hanteer besprekings, ek teken gaste in en ken kamers toe, ek neem boodskappe en gee dit aan gaste, bespreek toere en help toeriste om hul dae te beplan. Ek beantwoord enige vrae oor die hotel en hanteer probleme. Ek moet ook nog roetes . . .”
Diana haak weer by haar in en kry saam met haar koers na die woonhuis toe. “Genoeg. Jy het dít darem nie vergeet nie. Hoewel die werk van ’n ontvangsdame by Hotel Njala meer vereis as net die gewone – soos ons destyds met jou bespreek het tydens jou onderhoud.”
“Al wat ek van die onderhoud onthou, is . . . vaagweg . . . julle vier gesigte voor my. En Jan Joubert . . . uhm, u man, wat na die tyd gesê het ek het die werk.”
Sy voel hoe Diana verstyf. “Wel. Ja. Dit is nie eintlik hoe ons dinge hier doen nie, maar . . . my man het destyds seker besluit om die kar voor die perde te span. Terloops, jou getuigskrifte is indrukwekkend. Jy het die regte kwalifikasies, jou lektore het goeie verslae oor jou geskryf en jou punte was hoog. Jou werkgewers is ook vol lof oor jou. Maar jy was glo maar baie op jou eie. ’n Eenkantmens, volgens sommige briewe.”
“Ek sal hulle graag wil skakel en uitvra oor myself.”
“Hulle nommers is op jou aansoekvorm.”
Wie was in haar lewe? wonder sy. Net Pietman? Die vreemde naam op die aansoekvorm onder “vriend”. Sy dink aan die hand in hare met die ring met die rooi steen – langs die graf.