Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
hier by die Blue Room afgewurg. Maag is lankal nie meer honderd ná die operasie nie.
Ek ril vir die koue wind wat deur die motor se venster inwaai. Ek hoop hierdie Tatoevrou ry en loop nie. Wie wil nou in hierdie weer op straat wees?
SARAH
1.
Maandag 6 Julie, 19:39
Isolde bedank Tatoevrou met ’n breë glimlag. Hulle gesels nog ’n bietjie voor hulle groet en Isolde terugloop kombuis toe.
Die vrou het kontant betaal. Geen kredietkaart om te trace nie.
Sy sit terug in haar stoel, drink aan die laaste rooiwyn in haar glas.
Ek eet my salm klaar, probeer om nie te staar nie. Mosi blaai lusteloos deur haar kerrie.
“Wanneer kan ons deur die slagoffers gaan?” vra ek. “Die toeriste?”
Mosi stoot haar bord eenkant toe. “Vanaand nog. Smittie het reeds hulle inligting getrek.”
Ek beduie na haar bord. “Nie honger nie, of nie lekker nie?”
“Heerlik. Maar ek’s bekommerd oor wie hierdie vrou is en wat sy gaan aanvang. Het jy nog niks op die tattoo chatrooms gekry nie?”
“Nee. Wie ook al die boom op haar rug gesit het, is morsdood.”
Isolde verskyn uit die kombuis, besig om haar voorskoot af te haal. Sy maak haar hare los. “Mooi bly!” roep sy oor haar skouer. “Dankie vir die toesluit.”
“Baai. Geniet jou aand,” groet ’n manstem. Klink soos ons kelner.
Isolde druk die voorskoot onder die toonbank in en haal ’n trui saam met ’n handsak uit. Sy trek die trui aan. Dis redelik dik, maar beslis nie warm genoeg vir die weer daar buite nie. Beteken seker sy gaan ry, nie loop nie.
Sy kyk op haar horlosie voor sy deur toe draf.
Ek loer na myne. Tien voor agt. Dis ’n vreemde tyd vir ’n skof om te eindig. Dalk is dit omdat die restaurant so stil is. Daar is net drie tafels met gaste en almal het klaar geëet.
Tatoevrou se oë volg haar toe sy uitgaan.
Mosi beduie haar dank aan die kelner wat haar bord wegneem. Sy sit terug, trek die gestyfde wit servet oor haar skoot reg. “Nagereg?” vra sy hoopvol.
Sy is mal oor enige iets met sjokolade. Ek vrek vir ’n sigaret. Ek moes nooit vanmiddag gerook het nie. Nou gaan ek weer nikotiensproei moet koop om van die lus ontslae te raak.
Tatoevrou staan op. Ek stuur vir Jaap ’n boodskap onder die tafel.
Toe sy uit is, wink ek ons kelner nader.
“Daar’s ’n lekker witsjokolade-en-framboosmousse op die spyskaart,” sê-vra Mosi.
“Ons het nie tyd nie. Dalk het Jaap ons nodig. Ons moet reg wees vir ingeval hy bel.”
Ek kry die rekening en betaal. “Kan ons ’n tafel vir môreaand bespreek?” vra ek die kelner toe ons opstaan.
Hy beduie ek moet saam met hom loop. “Sekerlik.”
Mosi kyk vraend na my.
Ek volg die kelner na die besprekingsboek. Gelukkig is môre se bladsy langs vandag s’n. Ek gee vir hom dieselfde vals naam en selnommer as vanmiddag. Neem dan ’n foto van die twee bladsye. “Anders vergeet ek.”
Die kelner groet vriendelik toe ons uitstap.
JAAP
1.
Maandag 6 Julie, 19:53
Die Blue Room se voordeur gaan oop en ’n jong blonde vrou kom uitgeloop. Sy lyk bekend.
Eers toe sy onder die naaste straatlig gaan staan, besef ek wie dit is. Dis die kelnerin van vanmiddag. Wat is haar naam nou weer? Isolde.
Die wind waai deur haar hare. Sy draai haar gesig in die wind in, giet haar hare in haar hande en maak dit in ’n poniestert vas. Trek haar trui stywer om haar skouers en kruis haar arms voor haar lyf. Sy wag twee minute tot ’n ou wit Fiat Uno langs haar stilhou. Sy spring in die passasiersitplek, maar groet nie die bestuurder met ’n soen nie.
Seker ’n vriend of familielid.
My foon biep. Sy’s op pad, laat weet Sarah.
Oomblikke later kom Tatoevrou uitgeloop. Ek het die Audi skuins oorkant die pad geparkeer, agter ’n paneelwa en weg van die straatligte, sodat niemand kan sien ek wag in die motor nie.
Sy stap na ’n wit BMW ongeveer twintig meter weg van die restaurant. Haar treë is dié van ’n atleet, sterk en seker, nie die elegante bymekaarhou van ’n vrou wat loop om dopgehou te word nie.
Sy trek weg asof sy haastig is.
Ek skakel die Audi aan. Dis net voor agt en die paaie is nog redelik besig.
Tatoevrou ry see se kant toe. Ek laat twee motors verbykom voor ek in die stroom verkeer klim. Ek volg haar af met Kloofstraat, tot in die middestad.
Waarheen is sy op pad? Die hotel?
Nee.
Sy draai links, Seepunt se kant toe. Ry om Seinheuwel.
Sarah bel tien minute later. “Waar’s jy?”
“Seepunt.”
“Wat soek die vrou daar?”
“Weet nie. Bel jou later.”
“Wees versigtig.”
“Maak so.”
Die BMW draai regs uit Hoofweg, tot in ’n systraat vol woonstelblokke. Parkeer in ’n oop ruimte aan die linkerkant van die pad, tussen ’n hoë wit woonstelblok en ’n ouerige drieverdiepinggebou.
Ek ry verby. Lyk my sy bly sit in die motor.
Ek draai links en ry om die blok. Doof my ligte en parkeer vyftig meter agter haar aan die ander kant van die straat, sodat ek ook die Seepunt-promenade kan sien.
Waarna kyk sy? Die see, of die woonstelgeboue?
Die promenade is verlig, amper leeg, die weer het almal huis toe gejaag. ’n Enkele drawwer en ’n Labrador skarrel verby. Die hond kyk verwytend na sy baas.
Ek maak die venster oop. Die lug ruik sout, klam. Heerlik.
Om te lewe is heerlik.
Regs voor my, in die string motors wat langs die straat geparkeer staan, gaan ’n motordeur oop. Dis ’n wit Fiat Uno. ’n Vrou klim uit.
Dis Isolde, die kelnerin van die Blue Room. Sy beduie heftig, asof sy met die bestuurder baklei.
Ek bel vir Sarah. “Lyk my Tatoevrou is by Isolde se blyplek.”
“Die kelnerin? Is sy daar?”
“Ja. Rook jy?” Dit klink asof Sarah buite in die wind staan.
’n Huiwering. “Nee.” Dan haastig: “Wat doen sy?”
Ek laat die leuen verbyglip. “Sy baklei met iemand voor ’n woonstelgebou.”
“Is dit toeval? Dat Isolde en Tatoevrou albei daar is?”
“Sou daai vriendin van jou sê dis toeval?”
“Nee,” gee sy toe.
“Ek dink ook nie so nie. Sit Isolde se naam by dié van die slagoffers en kyk of daar ’n verband is. Dalk kan ons Mosi se 59% opjaag en die polisie bel.”
“Ons maak so. Wat gaan jy doen?”
“Kyk wat gebeur.”
“Moet net nie iets stupids aanvang nie.” Haar stem is bekommerd.
“Natuurlik nie.”
“Bel die