Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
ja, awesome tatoe. ’n Boom op haar rug. Altans, dit begin op haar rug en krul dan so om haar ribbes tot tussen haar boobs.”
Jaap maak ’n nota, onderstreep dit. “’n Boom?”
“Ja. ’n Groot boom met wortels en takke en voëls wat daaruit vlieg. Excellent artist.” Die man wys na die Maori-tatoe op sy arm. “Beter as die ou wat myne gedoen het.”
Ek los die Uber trace en maak ’n nuwe venster oop. Dit klink soos ’n uitsonderlike kunswerk. Dalk kan ek die vrou só opspoor.
“Watter kleur is haar oë?” vra Jaap.
“Bruin. Maar ek’s omtrent seker sy dra gekleurde kontaklense. En sy kleur haar hare. Daai ligbruin is highlights.”
“Hoe oud skat jy haar?”
“Vyf-, ses-en-dertig.”
“Fiks?”
“Moer baie. Ek kan bly wees ek oefen. Sy is sterk en vinnig.” Hy lag effens verbaas. “En haastig en rof. Die seks, jy weet.”
“Was vandag die eerste keer dat sy van jou dienste gebruik gemaak het of was julle al voorheen saam?”
“Definitely die eerste keer. Ek sou haar onthou het.”
Weer maak Jaap kriptiese notas. “Trouring? Juwele?”
“Niks.”
“Nie eers oorbelle nie? Horlosie?”
“Geen oorbelle nie. Haar horlosie was swart, so half military, jy weet.” Jason beduie oor sy gewrig. “Groot. Digital.”
“Goed. Wat kan jy my van haar kamer en bagasie vertel?”
“Hoe bedoel jy?”
“Watter tipe tasse het sy? Duur?”
“Hoe sal ek nou weet?”
Jaap kyk hom oor sy leesbril aan. “Komaan, jy ken vroue. Jy sal oombliklik weet of hulle geld het of nie.”
Jason dink ’n oomblik. “Die tas het oopgestaan, maar ek dink dit was Victorinox.”
Jaap kyk na my.
Ek vryf my duim teen my wysvinger. “Switsers. Baie geld.”
“Een tas?” vra Jaap. “Soos iemand wat nie lank gaan bly nie?”
“Ja. Seker. En dit was kleinerig.”
“Wat van haar klere? Het jy nie bietjie deur haar goed gekrap toe sy badkamer toe is nie?”
Jason verkleur effens. Die kelnerin bring sy tee.
“Twee cappuccino’s,” bestel ek en beduie na Jaap. “Skinny melk vir hom.”
Ek ignoreer sy verergde kyk. Die kelnerin verdwyn.
“Haar klere?” vra Jaap weer.
“Okay. So ek sou gewoonlik dalk bietjie kyk,” gee Jason toe. “Maar nie met hierdie chick nie. Iets het vir my gesê ek beter my hande tuis hou. Ek het wel haar baadjie van die bed geskuif en ek kan vir jou sê dat dit so effens na rook geruik het. Ek kon dit ook ruik toe sy my groet. So ek sou sê sy rook nou en dan.”
Jaap hou op skryf. “En jy het regtig nie deur haar goed gekrap nie. Dalk vir jou ’n … aandenking of iets gevat?”
“Uh-uh. Dis nie die moeite werd nie. Sy’t hierdie ding in haar oë gehad. Koud. Meganies, amper?” Hy skud sy kop. “Meeste vroue kom na my toe vir warmte en geselskap, vir tyd en aandag en seks wat hulle mans hulle nie meer wil gee nie. Hierdie vrou … sy wou seks hê asof sy oorlog toe moes gaan.”
Hy kyk op toe die deur oopgaan en ’n elegante, middeljarige vrou verskyn. Hy waai vinnig vir haar, en beduie dan vyf minute met ’n vinger op sy horlosie en ’n oopgesperde hand. Kyk vraend na my.
Ek betaal hom elektronies. Kyk hoe hy en die vrou by die koffiewinkel uitloop. Draai na Jaap. “Die vrou met die tatoe is Kloofstraat toe, na een of ander restaurant.”
“Hoe weet jy dit?” Hy bêre sy bril en notaboek. Drink sy cappuccino met twee slukke klaar.
“Ek kon die Uber trace wat haar by die hotel opgelaai het.”
Hy stoot sy stoel terug. “Nou hoekom sit ons dan nog hier?”
SARAH
3.
Maandag 6 Julie, 14:59
Jaap klim uit ons Uber en drentel by die Blue Room in asof ons gereeld by plekke soos dié uithang. ’n Jong blonde kelnerin begelei ons na ’n tafel op ’n toegeboude stoep met skuifvensters en welige potplante. Ons kan Tafelberg sien van hier, grou en grimmig onder grys wolke.
Dis onmiddellik duidelik dat die vrou met die boomtatoe nie in die restaurant is nie. Dis ’n duur plek, maar gelukkig nie vol nie. Help seker dat dit ’n Maandag is.
Ek vrek vir ’n sigaret. “Wat nou?” wil ek weet toe ek gaan sit.
“Nou moet ons hoop Mosi is verkeerd.”
“Wat’s die odds?”
“Ek dink Jason se storie maak haar 59%-waarsêery nader aan 65%.” Hy lag sardonies. “Maar ek raai, jy weet. Ek is nie ’n masjien nie.”
Die kelnerin kom weer nader. Ek sien Jaap se oë flikker belangstellend. Sy is mooi. Vol mond, helder ligbruin oë, lank en skraal in ’n swart langbroek en dun wit bloes ten spyte van die koue. Vlekkelose bleekwit vel.
“My naam is Isolde. Ek is julle kelner vir die middag,” sê sy. Haar stem is lig en geoefen in gasvryheid. “Wat wil julle drink?”
“Castle vir my,” sê Jaap. “In die bottel, asseblief.”
“Rooibostee,” vra ek. “Suurlemoen en heuning.”
Sy verdwyn.
“Dalk het hierdie plek sekuriteitskameras,” sê ek. “Dan kan ons sien of die vrou wel hier was. Of jy kan met die personeel gesels. Dalk het iemand haar gesien.”
Hy knik. “Ons kan seker. Maar ek gaan eers iets eet.”
“Is jy okay?” Hy lyk effe bleek.
“Net moeg.”
Hy sluk twee geel pille saam met die Castle toe Isolde dit voor hom neersit.
“Wil jy teruggaan hotel toe?” vra ek.
“Nee.”
“Jaap, jy …”
“Sarah. Niks skort nie. Ek sal sê, belowe.”
“Okay.”
Ek text vir Mosi om haar te laat weet wat ons uitgevind het. Geen reaksie nie. Sy haat selfone en dra hare bitter selde by haar.
Op aanbeveling van Isolde eet ons die beef short rib in een of ander sitrussous.
Jaap dring aan om die rekening te betaal.
“Jy’t nie dalk ’n vrou hier gesien nie?” vra hy vir Isolde. Hy haal sy kredietkaart uit en sit ’n 20% tip by die rekening. “Vroeër, net voor ons ingeloop het? Sy’t langerige ligbruin hare, olyfkleurige vel. Swart donsbaadjie. Sy sou Engels gepraat het. Donker oë. Seker so middel-dertigs.” Hy meet haar lyf. “So lank soos jy.”
Isolde huiwer, die kredietkaart in haar hand. “Hoekom wil julle weet?”
Jaap gee sy warmste glimlag en trek sy skouers op asof hy aangejaag het. “Dis my susterskind. Ek moes haar hier kry vir middagete, maar ek was bietjie laat en nou antwoord sy nie haar foon nie. Sy’s seker baie kwaad vir my.”
“Daar was ’n Engelse vrou hier, ja,” sê Isolde. “Bruin hare tot