Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
uitmaak wat aangaan nie. Ek raas kamtig oor die foon en dring aan die hotelbestuurder moet iemand hierheen stuur, dis die derde keer dat dit gebeur en ek gaan nie weer terugloop na ontvangs nie.
Nog ’n kyk na links. Die man druk ’n paar geldnote in die voorste sak van die vrou se jeans. Sy’s ’n brunet, ook in haar dertigs, raai ek. Goed gedefinieerde lyf, langer as meeste vroue. Moulose rooi bloes met ’n lae hals. Mooi, volronde borste. Sy dra ’n swart donsbaadjie oor haar arm.
Sy vat die geld, lag, soen hom. Haar glimlag is wyd, geoefend. Koud.
Is sy ’n prostituut? Was dit ’n betaalde plesier en toe die massering vir hulle al twee? Dis seker moontlik.
Die kamer se deur slaan toe en die man en vrou loop na die hysbak. Ek wag vir die pieng van die hysbakdeure. Hardloop toe ek dit hoor.
Ek soek om my rond. Die hotel het geen trappe nie. Of eerder, dis als gesluit. Dit word net oopgemaak in geval van ’n brand.
Ek druk die knoppie vir die hysbak. Komaan, komaan!
Uiteindelik.
Ek jaag die hysbak aan al die pad grondvloer toe. Hopelik is die twee nog in die foyer.
Ek klim uit en kyk rond. Rooi bloes, blou hemp … waar is hulle?
Daar, net buite die breë glasdeur van die hotel.
Hy buk af, soen haar vlugtig en stap weg. Sy klim in ’n wit taxi. Nee … Uber. Onmoontlik om haar te volg.
Ek loop by die glasdeur uit, reg tot in die gure wind, die man in die blou hemp omtrent vyftig meter voor my.
JAAP
3.
Maandag 6 Julie, 13:51
Die man stap haastig in die stad se rigting, die Waterfront en hawe agter hom. Hy druk sy hande in sy jeans se sakke asof hy koud kry. Laat sak sy kop teen die wind wat aan sy lyf ruk en sy swart kuif plat pleister.
Ek wens ek het self iets warmers gedra. Die wind sny deur my baadjie. Dikker sokkies sou ook gehelp het. Hierdie blerrie plek is kouer as wat ek dit onthou.
Waarheen is die man op pad? Nog plesier? Of sy volgende slagoffer?
Die ongemak kriewel in my. Dit lyk nie asof hy gewapen is nie, maar ’n mes kan maklik versteek word. En wat as die vrou eerder ons teiken moes wees? Wat as sý Mosi se huurmoordenaar is? Dis glad nie onmoontlik nie. Onwaarskynlik, maar nie onmoontlik nie.
Ek het nog nie die vuurwapen gekry wat my oudkollega beloof het om af te lewer nie. Ek wou nie met my eie Parabellum vlieg nie, maar ek het wragtig ook nie gedink ek gaan op ’n Maandagmiddag ’n moordenaar in Kaapstad agtervolg nie. Gewoonlik vermy Sarah geweld soos die pes.
Regs in Breestraat.
Ek stuur in die loop vir Sarah ’n kort boodskap, tel weer spoed op. Die strate en sypaadjies is redelik leeg. Dit lyk of almal skuiling soek teen die koue in koffiewinkels en restaurante.
Blou hemp loop stadiger, antwoord sy foon. Gaan staan stil.
Ek draai by ’n winkel in. Die klere op die rakke lyk soos dié wat my pa altyd gedra het. Bruin, geel, groen, geruit. Die vrou agter die toonbank kyk belangstellend op toe ek inloop, ignoreer my dan.
Ek blaai deur die rak naaste aan die venster, hou my oog op die straat. R900 vir ’n papierdun groen en geel T-hemp? Is die ding van goud gemaak?
Blou hemp is weer aan die beweeg. Ek loop uit. Die man lyk nie vir my baie waaksaam nie. Hy stel nie eers belang om te kyk of iemand hom volg nie.
Of dalk weet hy lankal dat ek op sy spoor is.
Twee, drie blokke verder. Af in Houtstraat, en dan loop hy links in by ’n koffiewinkel. Ecstasy, sê die bord bo die ingang. Ek wag buite tot twee ander mense ingaan, volg hulle binnetoe oor die skaakbordvloer.
’n Vrou skree, oë toe, in ’n swart-en-wit skildery bo ’n koffiemasjien wat soos ’n ruimteskip lyk. Die musiek is verbasend rustig. Jazz wat ek nie ken nie.
Sarah sou sê die plek is funky.
Ek gaan sit in die hoek sodat ek Blou hemp kan dophou. Stuur ’n boodskap vir Sarah om te sê waar ek is.
Blou hemp sit alleen by ’n tafel, maar dis duidelik hy wag vir iemand. Hy trek sy kraag reg, vee deur sy hare sodat dit reg lê ná die wind daar buite. Leun terug in sy stoel en glimlag vir die kelnerin wat ’n koppie tee voor hom neersit.
SARAH
1.
Maandag 6 Julie, 13:36
Die masseuse gesels op Frans met die hotel se deurwag. Dit klink asof sy hom ken. Hy is ’n seningrige swart man, gesuit en getie, wat gereeld en hardop lag. Hy lyk asof hy van die Kongo of daar iewers kom.
Haar Frans is krom en skeef en sy stop kort-kort om na die regte woord te soek. Selfs ek kan hoor sy leer nog.
Ek loop uit, bedel ’n sigaret by ’n groep Spaanse toeriste wat vir ’n lughawebus staan en wag. Ek weet ek moenie rook nie, maar wat anders moet ek doen terwyl ek hier staan? Maak asof ek ook lughawe toe gaan, al het ek geen bagasie nie?
Amper twee jaar sonder ’n sigaret. My pa draai in sy graf om.
Die nikotien tref my sisteem soos ’n happy pil, trek reguit kop toe, die tevredenheid wat grimmig deur my lyf skitter. Fok weet, ek mis dit om te rook.
Ek verstel die bande van my rugsak sodat dit styf teen my lyf sit en bietjie meer van die wind blok. Druk my ken in my serp in, ril van die koue.
Die masseuse praat en praat.
Ek wens die bus wil kom dat die deurwag weer werk het en die vrou kan loop.
My wens word bewaarheid. ’n Swart Mercedes-minibus gemerk The 33 daag op. Die deurwag staan nader om te help.
Die vrou groet, loop. Ek kyk op my horlosie. Dit het meer as ’n kwartier geneem.
Ek volg haar om die hotel, na die personeel se parkeerterrein en die goedkoop motors wat daar staan, weggesteek agter netjies gesnoeide struike wat teen die wind stoei. My foon vibreer in my rugsak, maar ek kan nie nou daarna kyk nie. Dis ’n boodskap, nie ’n oproep nie. Jaap sal vir my of Mosi bel as iets skeefgeloop het. Ek kan nou nog nie glo sy het haar selnommer vir hom gegee nie.
Die masseuse maak ’n silwer Toyota Etios se agterdeur oop en sit haar sportsak en die takke op die sitplek neer. Slaan die deur toe.
“Shit.” Sy vries halfmas, trek aan haar blonde hare wat in die deur vasgevang is en maak dit weer oop. “Eina.”
Ek staan versigtig nader. Suid-Afrikaners vertrou nie vreemdelinge wat hulle lastig val nie, veral nie by hulle motors nie. “Haai. Hallo.”
Sy kom orent, gee outomaties die geoefende glimlag van iemand wat in die dienssektor werk, maar steeds slaan die agterdog deur.
“Jammer ek pla,” praat ek vinnig. “Dis oor die man by wie jy nou net was. Ek wil meer oor hom weet.”
Die glimlag verdwyn. “Orlando? Die deurwag?”
In my rugsak vibreer my foon weer. “Nee. Die man in die hotel. Die massering?”
Sy frons agterdogtig, verskuif die bos sleutels in haar hand sodat dit deur haar vingers steek, soos vroue in selfverdedigingsklasse geleer word. Sy is langer as ek, en fisiek sekerlik taaier. Jy moet sterk wees om heeldag ander mense te masseer.
“Hoekom wil jy oor hom weet?” vra sy.
Goeie vraag. Ek dink vinnig.
“Dis my boyfriend. Ek vermoed hy verneuk my.” Dalk help die gewaande solidariteit van susters in verdrukking.
Sy lag, laat sak die hand met die sleutels. “Hy? Jou ou?”
“Hy