Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
het. Drie kinders. Een baba. Met pangas vermoor. Massagraf in 1991. IVP teen die ANC – volgens die polisie, en ons almal weet hoe hulle lieg.”
Die bloed druis in my ore. “Dis vertroulike inligting! Jy kan nie sommer net …”
Sarah draai na my. “Jy drink jou cholesterolpille, nè?”
“Waar kry jy …”
Sarah sit haar hand op my arm. “Jaap? Asseblief.”
Ek haal diep asem, sukkel om die ergernis eenkant toe te stoot.
“Drink jy jou pille?” sê Sarah weer.
“Elke dag. Maar dit het niks met haar uit te waai nie.”
“Wat van die kanker?” vra Mosela.
Ek staan op.
“Jaap?”
Sarah moenie nou só klink nie, so omgekrap en bekommerd.
“Ek gaan huis toe.” Dis nie hoe ek vir Sarah wou sê nie. Ek wou saam met haar Kaap toe kom en iewers oor ’n lekker glasie rooiwyn sit en gesels.
“Dis my privaat besigheid,” sê ek vir Mosela. “Dit het niks met jou uit te waai nie.”
Sy maak uiteindelik oogkontak, die flikkering van ’n onpeilbare emosie in haar oë, maar dan verdwyn dit weer. Sy kruis haar bene, haak haar linkervoet agter haar regterkuit in ’n lyfvleg wat ek nog net by lang, maer vroue gesien het. Kyk na Sarah, na my. Tel af op haar vingers: “Marlboro’s, Halls en Coke. Voor vanaand. Onthou dit.”
“En wat beteken dit nou?” byt ek. “Dit maak nie eers sin nie.”
“Wat gaan aan, Jaap?” Sarah staan op, haar stem dringend.
Ek draai na haar. “Ek wou jou sê. Ek sál jou sê. Maar buite.” Ek beduie met my kop na die deur.
Sy volg my terug na die glaskas waar ons skoene is. Ons gaan sit op een van die banke.
“So dis Mosela?” vra ek.
“Ja.”
“Aangename vrou.”
“Los die sarkasme. Vertel my van die kanker.”
“Dis niks nie. Dis vroeg gevang. Kolonkanker. Ek het ’n operasie gehad, en toe bestraling en chemo. Nie eers baie nie, meer net om seker te maak als is weg ná die operasie. My hare het nie eers uitgeval nie.”
“En jy sê my niks?”
“Jy was besig met daai Van Zyl-saak in Brooklyn. Ek wou nie pla nie. Buitendien, dit was vinnig en pynloos.”
“Bullshit.”
“Ek sê mos ek’s okay. Belowe. Ek wou nie hê mense moes dit groter maak as wat dit is nie. Ek sou nie kon asemhaal en fokus as almal so kloek nie. Dis al. Net my suster het geweet, en dis hoe ek dit wou gehad het.”
Ek kan haar bekommernis tot hier voel.
Ek breek al die reëls en sit my hand op hare, druk dit vinnig. “Ek’s nie jou pa nie. Dis nie soos sy longe nie. Dit kan genees word.”
Sy sit terug, hou my fyn dop. “Wanneer moet jy weer behandeling kry?”
“Ek’s skoon. Dis nou net … ja … ek moet wag.”
“Om te weet of dit weg is?”
“Ja.”
“En die side effects van die chemo? Hoe voel jy?”
“Bietjie moeg. En my vingerpunte voel soms dood.”
’n Frons keep oor haar voorkop.
“Ek is okay. Belowe. Niks fout met my brein nie. En dis mos wat jy nodig het, en my oë en ore.”
“Ek sou jou nooit hiernatoe gesleep het as ek geweet het nie.” Haar stem klink skielik donkerder.
“Presies. Sien.”
“Shit, Jaap.”
Ek ken haar goed genoeg om die ontsteltenis agter die woede te sien. Haar groen oë skiet vuur, maar die mond wat in haar linkerkies optrek, is bang.
“Wat moet ek doen? By die huis sit en bekommerd wees?” Ek speel my troefkaart. “Buitendien, ek het na jou verlang. Hoekom nie saam met my gunstelingkuberkraker Kaap toe kom nie?”
Sy deins terug vir die emosionele eerlikheid, nes ek verwag het. Spring op van die bank. “Moet jy medisyne drink?”
“Iets om met die nadraai van die chemo en bestraling te help. Pynpille wanneer ek dit nodig het. En ’n handvol vitamines wat my suster uit die Noord-Kaap gestuur het.”
“Okay. Maar as jy sleg voel, vlieg jy terug. En ek sal besluit wanneer dit is, nie jy nie.”
“Ek hoor jou.”
Sy beduie na die gang en ons volg weer dieselfde prosedure om kiemvry by Mosela uit te kom.
“Hy sal okay wees,” sê Sarah toe ons by die wit raadskamer inloop.
Mosela staar na haar hande wat roerloos op haar skoot lê. Knik uiteindelik stadig. “Dan is hy seker welkom. Maar hy gaan ’n swygooreenkoms teken. As hy oor die Library uitpraat, gaan ek sy rekords openbaar maak. Die twee aanklagte van aanranding. Een in 2006, met die Kerkstraatmoorde. Die ander in …”
Hierdie keer het ek genoeg gehad. Ek staan op. “Tot siens.”
Ek storm in die koel gang af.
“Jaap!” Sarah draf agter my aan.
“Vergeet dit. Die vrou is ’n fo … blikskottel.” Ek draai na haar. “Speel lekker in julle eie opgeneukte sandput.”
Sy gaan staan, hande in die sye. “Wie? Al ons weirdos?”
Ek steek my hande in my broeksakke, weier om te antwoord.
“Ek het jou laas gehelp, Jaap. Ek het al die pad Karoo toe gefoeter oor jou suster se kind. Help my nou, asseblief.”
“Klink nie asof julle my nodig het nie. Daai vrou weet alles. Het jy ’n ding vir haar?” wonder ek skielik.
“Nee.”
“Skuld jy haar iets?”
“Ja. Nee.”
“Wat beteken dit?”
Sy sit haar hande op haar heupe, kyk dak toe. Sug. “Ons almal het ons stories. En Mosi sou nie gebel het as dit nie ernstig was nie.”
“Hoekom my dan afdreig as ek hier is om te help?”
“Sy’s bang.”
“Lyk nie so nie.”
“Sy is.”
“Vir wat?”
“Alles. Kieme. Wanorde. Hierdie patroon. En haar werk is nie altyd wettig nie. Sy kan nie sommer net polisie toe gaan nie. Sy … Los dit.”
“Aikona,” raas ek. “Nou verduidelik jy.”
Sy loer skrams na die hoek waar ’n kamera teen die dak sit. “Dink aan Mosela as ’n digital age librarian. In plaas van boeke werk sy met data. Sy’s verslaaf aan data. Aan inligting. Aan weet.”
“En wat doen sy met die data?”
“Sy verkoop dit. Meestal.”
“Aan wie?”
“Mense.”
“Wié?”
“Soos ek sê, ons almal het ons stories. Ons dinge. Maniere om te oorleef.”
My hande word vuiste in my broeksakke. “Daai goed wat sy oor my gesê het. Die aanranding. Dis nie wie ek is nie.”
“Ek weet dit.”
Ek kyk agterdogtig