Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
oor die omgewing waar sy vandaan kom: die Oos-Kaapse platteland, op na Lesotho en die Drakensberge se kant toe.
Mosela. Sesotho vir “die laaste een”, ’n naam wat sy self gekies het.
Twee van haar mure hang vol Afrika-maskers, elkeen gekoppel aan ’n spesifieke ritueel. Aan tyd en mense wat kom en gaan. Troumaskers. Sterfmaskers. Die skilderye is almal van Afrika-kunstenaars. My blik gly van die Buhle Hlatshwayo teen die muur agter haar na die Gerard Sekoto bo haar bed.
Ek beduie daarna. “Dis nuut.”
“Verlede jaar gekry.”
Die swart man kyk stip na my, sy een wenkbrou gelig, asof hy wonder of ek hier hoort.
“Jy lyk gelukkiger as laas,” waag ek ’n persoonlike opmerking.
Sy antwoord nie.
“Date jy?” vra ek.
“Nee. Jy?”
“Nee. Nou en dan. Soms.”
“Sarah Fourie, so reguit soos altyd.” Sy lag en maak die kas toe. Leun met een skouer teen die deur terwyl sy na my kyk.
“Jý kan nie praat nie.” Ek kyk weer berg se kant toe, na waar enkele spatsels blou lug tussen die wolke sit. “Het jy al iets gehoor?”
“Van wat?”
“Jy weet goed.”
“Miskien.”
Ek draai na haar. “Regtig? Wat?” Mosi soek al jare lank na enige oorblywende lede van haar familie.
“’n Halfbroer in Pretoria.”
“Dis goeie nuus. Ek’s bly.”
“Moenie wees nie. Dis die soveelste leidraad … dis amper al … Maak nie saak nie.” Haar vingers rus teen haar mond, hou die woorde daar.
Ek soek na iets om te sê. Luister na die wind teen die ruite, spits my ore vir die asemhaal van masjiene, die rekenaars en air-con wat hulle gelukkig hou een vloer onderkant ons.
“Doen jou besigheid goed?” retireer ek tot op neutrale gebied.
Ek kan sweer sy sug van verligting.
“Baie goed. Maatskappye is gierig vir data.” Die strak lyn van haar mond versag. “Almal wil deesdae mense se gedrag voorspel sodat hulle nog geld kan maak. Alhoewel ek vermoed hulle soek eerder die inligting om god te kan speel.”
Sy vryf oor haar nek, asof haar spiere seer is van die lang ure voor die rekenaars. Selfs dié eenvoudige gebaar lyk elegant, sensueel.
Sy buk af, trek die tweede van ’n lang ry laaie uit waarin sy haar skoene bêre, al honderd-en-vyftig pare. Kies nuwe blou Levi-tekkies uit ’n boks. Sy dra elke nuwe paar net een keer op straat. Nog iets uit haar drie jaar agter tralies, nes haar ding oor tyd.
Mosi het verskeie maniere gevind om die tronk te oorleef. Om met meer daar uit te stap as waarmee sy ingeloop het. Om daarna nog okay te wees.
Mosela Mosholi, die versamelaar. Die argivaris. Die bibliotekaris. Die vrou wat seker gemaak het – steeds seker maak – dat geen sondes verlore gaan nie.
Ek leun terug in die stoel, swaai my voete oor die armleuning. Wag vir die vermaning, maar soos altyd laat sy my begaan. “Date jy regtig niemand nie?”
Dit voel soos ’n verlies. Iemand soos Mosi, alleen. Altyd alleen.
“Nee. My ding oor stof, oor skoon, raak net erger soos ek ouer word.” Sy probeer lag asof dit niks is nie, maar dit steek in haar keel vas.
“Dalk moet jy iemand daaroor gaan sien.”
“Sien jy iemand oor jou pa?” Sy buk af, trek die skoene aan. “En wat van jou ding oor spasies? Vreemde mense wat sonder toestemming aan jou vat?”
“Okay, seker. Maar ten minste connect ek nou en dan met mense,” stry ek.
“Ek ook. En Smittie is amper elke dag hier, so jy kan ophou sukkel.”
“Saam werk is nie die connection waarvan ek praat nie.”
“Ek weet. Die antwoord is ja. Ek date. Soms.”
“Ek glo jou nie.”
Sy waai ’n waarskuwende vinger in my rigting.
Ek kyk terug na die berg. Wonder oor my eie lys dinge wat so lank is. “Sit jy hulle ooit deur die masjiene? Jou dates?”
Haar hande vries om die veters van die Levi’s. “Jy gaan nie ophou nie, nè?”
“Nee.”
“Ja, ek doen.”
So gedink. “Jy moenie. Jy gaan goed sien wat jy nie moet sien nie. Jy gaan niemand ooit vertrou nie.”
“Hack jy nooit jou lovers nie?”
Ek dink aan die man wat ek vanoggend uit die bed geskop het. “Net as hulle langer as een nag bly.”
“En hoe gereeld gebeur dit?”
Ek trek ’n gesig.
“Dis nie ’n antwoord nie, Sarah. Jy kan nie uitdeel wat jy nie kan vat nie.”
“Sê wie?”
Ek staan op, zip my baadjie toe. “Kom. Ons moet gaan shop voor die winkels toemaak. Ons moet seker al klaar V&A toe soos die tyd staan. Ain’t that gonna be fun.”
Jaap kom klop by die Giraffe & Elephant Backpackers net voor ek deur die stort wil spring. Ek is klaar laat. Gelukkig het ek en Mosi by die eerste winkel reggekom met klere. Dit help dat sy steeds baie mense in die modebedryf ken.
Jaap gaan sit by die plastieklessenaar.
“Enige teken van Tatoevrou by die hotel?” vra ek.
“Nee. En as sy by die restaurant sit, sien ek haar nie. Dalk is sy weer spa toe, maar ek kan nie daar inkom nie. Dis vol bespreek en mans mag blykbaar nie sommer net daar indrentel om te kyk hoe dit lyk nie.”
Hy loer nuuskierig na die winkelsakke op die bed. “Het jy ’n rok gekry? Iets moois? Iets kleurvols?”
Ek ignoreer hom en loop na my rugsak toe. Soek deur ’n spul papiere en hou ’n dokument na hom uit. “Dis vir jou. Mosi se non-disclosure-ooreenkoms. Jy moet teken.”
Hy weeg die kontrak in sy hand. “Hoeveel bladsye is hierdie ding?”
“Dis standaard. Jy sal niks oor Mosi of Smittie of die Library sê nie. Parafeer en teken. Ek het lank terug ook een geteken.”
“En as ek nie wil nie?”
“Dan vlieg jy vanaand terug Joburg toe.”
“Ek gaan jou beslis nie alleen hier los nie.”
Ek druk ’n pen in sy hand. “Dan beter jy teken, kolonel Reyneke.”
SARAH
5.
Maandag 6 Julie, 18:58
Ons klim uit die Uber. Mosi se lang swart jas swiep op in die wind. Sy gryp dit voor haar bors vas en loop met lang treë na die ingang van die Blue Room.
Ek is kort op haar hakke. Gelukkig is ek nie in stiletto’s soos sy nie. Swart kniehoogte Dr Martens-stewels met ’n effense hak by ’n kort swart rok wat my ma sou laat bloos. My hare is agtertoe gejel tot in my nek – lank genoeg om dit deesdae te kan doen. Die grimering is swaarder as wat ek nog ooit gedra het, maar dalk sal dit help dat die kelnerin van vroeër my nie herken nie.
Sy is wragtig nog aan diens.
Isolde, as ek reg onthou.
Mosi vra vir ons tafel, en ’n kelner met ’n