Sewe-en-veertig. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
uitkyk. Sy pas by die beskrywing wat Jaap en die gigolo gegee het: ligbruin hare, fiks, breë skouers. Sterk kakebeen. Elke keer as sy beweeg, is dit met vertroue, vinnig en akkuraat. Wys na die spyskaart. Stoot die sout en peper weg. Drink uit die glas water links van haar. Rustelose oë wat van plek tot plek spring, van mens tot mens, asof sy alles en almal weeg, ons inkluis.
Ek en Mosi gaan sit by die venster, ses tafels weg van die vrou. Ek sit met my rug na die muur, Mosi aan my regterkant. Sy vee die tafeloppervlak met ’n alkohollap skoon.
“Ons gaan moet vinnig wees,” sê ek vir haar. Die vrou het reeds ’n glas wyn voor haar. Lyk my sy was vroeg. Dis twee minute oor sewe.
Ons kyk vlugtig na die spyskaarte. Toe die kelner terugkom, bestel ons ’n bottel wyn, lamskerrie vir Mosi en Noorweegse salm vir my.
Isolde loop verby, frons toe sy my sien, draai terug na ons tafel.
Great.
“Is jy terug?” vra sy en kyk dan na Mosi.
Sy wonder seker waar Jaap is.
“Ja, ek het so lekker geëet dat ek ’n vriendin wou bring om julle kos te proe.”
Hoe skep ek nou afstand tussen my en Jaap dat sy nie wonder hoekom ek nie by Tatoevrou sit nie?
“My kollega moes inderhaas terug werk toe.” Ek hoes, maak verskoning. “Hy sit al van vanmiddag af in ’n noodvergadering.”
Isolde glimlag. “Ah, ek sien. Dan hoop ek julle kuier lekker by ons.”
“Dankie,” sê ek met ’n droë keel.
Toe die kelnerin wegloop, hoef ek nie eers te kyk om te weet Mosi lag vir my nie.
Tatoevrou se kos daag ’n paar minute later op. ’n Stewige steak, lyk dit my.
“Wat maak sy?” Mosi kan haar net uit die hoek van haar oog sien.
“Sy eet.”
Ek kyk na die vrou wat doelgerig haar kos pak, soort vir soort. Sy eet soos iemand wat moet eet, nie iemand wat daarvan hou nie. Sy dra jeans en ’n wit T-hemp. ’n Warm swart baadjie hang oor haar stoel. Daar is draftekkies aan haar voete, asof sy moet kan beweeg as dit nodig is.
Sy kyk op, betrap my oë op haar.
Ek verstar. Maak asof ek na die toneel agter haar kyk, die straatligte wat teen die berg op kronkel, die bome wat in die wind ruk.
Sy draai haar kop skuins, glimlag effens, eet dan verder.
Ek haal my foon uit, maak asof ek iemand bel. Neem ’n foto van haar en stuur dit vir Jaap. Dan haal ek my laptop uit.
Mosi kruis haar bene, die Christian Louboutin se rooi sool nou en dan sigbaar soos haar voet op en af swaai.
“Ontspan.” Sy gee ’n modelglimlag. “Jy’s soos ’n kleuter op Red Bull.”
Makliker gesê as gedaan. “Maak asof jy na iets op my laptop kyk,” sê ek.
Sy leun vorentoe, beduie met ’n vinger na die regterkant van die skerm. “Wat doen jy?”
“Ek scan die wi-fi-netwerk om te sien watter selfone besig is om dit te gebruik. Dis ’n gratis netwerk, so hopelik gebruik die vrou dit.”
“En? Wat sien jy?”
“Net ’n oomblik … Daar’s drie fone. Nou moet ek net sien aan wie dit behoort.”
Mosi drink van die wyn nadat sy seker gemaak het die glas is skoon. “Wat as ek verkeerd is? Oor die vrou, die patroon?”
“Verkeerd?” Dis nie ’n woord wat Mosi gebruik nie. Verkeerd suggereer nul persent, en dit bestaan nie in haar wêreld nie.
“Jaap begin dink jy’s dalk reg.” Ek werk vinnig, kyk vlugtig op. Die vrou eet nog.
Mosi se wenkbroue lig. “Regtig?”
“Jip.”
Sy skud haar kop. “Ek sou verkies om verkeerd te wees. Ek wíl verkeerd wees.”
Een nommer verdwyn van die netwerk. Weer ’n vinnige kyk. Die vrou bêre haar foon in haar baadjiesak. Moet die foon wees wat van die wi-fi afgeklim het.
Ek soek die nommer se GPS-sein.
Bloemfontein?
Wat de …
“Dis sy,” sê ek sag.
“Dit weet ons mos.” Mosi skink vir haar nog wyn.
“Dis nie wat ek bedoel nie. Sy gebruik GPS spoofing. Dit maak dat jou foon nooit getrack kan word nie. Die foon lieg heeltyd oor waar jy is.”
“Ek weet wat spoofing is. Kon jy ten minste ’n nommer kry?”
“Ja. Maar ek weet nie of dit gaan help nie. Lyk soos ’n prepaid sel.”
Ek begin baie kriewelrig raak oor Tatoevrou. Jy gebruik nie iets soos GPS spoofing as jy onskuldig is nie. Aan die ander kant het sy ook niks onwettigs gedoen nie.
Nog nie.
“Dalk kan ons haar gehuurde motor gebruik om haar te track,” sê Mosi. “Of dalk het haar foon deur die Stingray gespring en kan ons die inhoud van haar boodskappe sien. Smittie sal ons seker netnou laat weet.”
Die kelner bring ons kos. Ek maak die rekenaar toe, al brand ek om verder te soek.
Mosi hou haar glas uit dat ek myne daarteen kan klink. “Lyk gelukkig, anders gaan ons aandag trek.”
JAAP
1.
Maandag 6 Julie, 19:10
Die Audi is klein. Ek kan verstaan hoekom Sarah dit gekies het, maar geen mens van meer as normale lengte kan die ding bestuur nie, wat nog te sê lank daarin sit en wag.
Ek het al hier kom parkeer nog voor Sarah en Mosi by die Blue Room aangekom het. Die sitplek is so ver as moontlik teruggestoot, maar ek kan steeds nie my bene strek nie.
My foon biep. Dis ’n boodskap van Sarah. Tatoevrou is by die restaurant. Minute later is daar ’n foto ook.
Dis sy, bevestig ek. Jy lyk mooi, tik ek dan. Neem ’n foto vir jou ma.
Ek kry wragtig ’n emoji terug. ’n Ongeskikte een, alhoewel jy fyn moet kyk om te sien watter vinger daai geel mannetjie hys.
My foon biep weer. Sorrie.
Jy lyk nog steeds mooi, antwoord ek.
Ek wikkel die serp om my nek los wat sy vanmiddag vir my saam met haar rok gekoop het, ingeval ek Tatoevrou vanaand te voet in die koue moet volg. Dalk – hopelik – is hierdie hele storie ’n moerse fout. Bloot net ’n spul aannames wat verkeerd opeengestapel is.
Ten minste het ek ’n wapen. Die Parabellum is seker twintig jaar oud, maar Barend het my verseker dit werk nog soos dit moet. Hy het dit vanmiddag vir my hotel toe gebring. Ons was kollegas in Pretoria, waarna hy en sy vrou Strand toe getrek het ná sy aftrede. Die naaste wat hy nou aan polisiewerk kom is deeltydse sekuriteitskontrakte.
Hy het geen vrae oor die wapen gehad nie, net gesê ek moet hom nie in die moeilikheid kry nie. Ek sou ook senuweeagtig wees as ek hy was. Wie weet watse nonsens hierdie besigheid met Mosi gaan oplewer?
Ek strek weer. Skiet my een hand se vingerpunte teen die palm van my ander hand. Die koue help niks met die dooie gevoel in my vingers nie.
Die kanker het my laat skrik. Ek het altyd gedink ek is reg vir doodgaan, maar lyk my ek is nie. Nog bietjie, dis al wat ek daai dag toe ek gehoor het by die Meester gebedel het. Nog bietjie tyd. Sarah word nou eers weer mens ná haar pa se dood. Haar ma ook.
Oulike vrou daai. Sarah se ma.
Die wind ruk aan die motor. Ek verskuif my gewig na die