Skoppensboer. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
haar hand los en trek haarself teen die kopstuk vas. Sy aggressie is vreesaanjaend. En vir wat? Omdat sy haar misnoeë met ’n vingerteken gewys het? Hoe kan iemand só kleinlik wees? Het hulle haar werklik ontvoer bloot omdat sy dit gedoen het?
“Ek is jammer,” sê sy verward, onseker wat van haar verwag word.
“Nee, jy is nie!” skreeu die man. Bedwing hom dan met moeite, sy stem egter steeds bewend van woede: “Jy is jammer jy is gevang; jy is jammer jy verkeer nou in hierdie posisie. Maar jy is nie jammer oor gister nie.”
Sy gee oor aan die trane. Huil onbeheersd, want sy besef sy het nie met ’n normale mens te doene nie. Die man is versteurd en dit maak haar vreesbevange. Waartoe is so iemand alles in staat?
Die man trek weer haar hand nader, bring ’n draadknipper te voorskyn en knyp haar middelvinger daarin vas. Die koue metaal klem om die vlees.
“Miskien moet ek dié vinger afsny. Dan sal jy dalk maniere leer!”
Sy gil histeries. Voel hoe die koue metaal stywer klem. Die staalkake gaan enige oomblik haar vinger afbyt. Sy wag vir die pyn om deur haar liggaam te skiet, maar dit kom nie.
Hy sit die draadknipper neer, troos haar dan soos ’n vader. “Toemaar, my skat, ek sal dit nie doen nie.”
Sy bedaar, maar kan steeds nie die snikke keer nie. Dit is te verwarrend: die een oomblik is hy buite homself van woede, die volgende die toonbeeld van kalmte.
“Jy sien, my meisie, as ek die vinger afsny, sal die plek te lank vat om te herstel. En jy is meer waardevol met jou vinger aan. Ek vat gewoonlik nie Suid-Afrikaanse meisies nie. My meisies kom almal uit die Oosblok. Maar jy het nie maniere nie – so dan is jy mos uitgeknip om ’n hoer te wees.” Hy staan op en gaan staan in die deur. “Ken jy Eugène Marais se gedig ‘Skoppensboer’?”
Sy skud haar kop.
“Nee, iemand so onopgevoed en ongemanierd soos jy sal dit nie ken nie,” sê hy met ’n sug. Hy staar haar ’n wyle aan en bars dan uit van die lag. “‘Die een wat deur die nag ons pret beloer en laaste lag is Skoppensboer’,” resiteer hy en tik op sy bors toe hy die laaste woord sê. Met ’n kopknik aan die jonger man verlaat hy die vertrek.
Die handlanger gaan sit langs haar op die bed. “Hallo, mooi ding,” spreek hy haar die eerste keer aan. “Jy gooi darem ’n mooi show in die shower. Dis genoeg om ’n man van sy kop af te maak – sexy lyfie soos joune, en met so ’n juicy rack.” Hy maak ’n gebaar om die vorm van haar borste aan te dui. Hy is walglik. Lyk soos ’n steroïed-gegote dierasie. Hy sweet konstant en ’n muwwe stank hang om hom.
Hy laat gly ’n klam hand oor haar dy. Chantelle gril. Hy trek haar satynnagrok op tot by haar heup. Dit sit effens los en haar linkerbors word ontbloot. Hy staar daarna, sy gesig ’n toonbeeld van wellus. Sy verwag die ergste – eers verkragting en dan ’n hopelik spoedige dood.
“Maak klaar, ons moet ry!” roep die ander man van buite die vertrek.
Die dierasie bring ’n spuitnaald na vore.
“Happy juice,” sê hy. “Dis my eie cocktail. Jy gaan dit baie laaik.” Hy druk sy gesig teen hare en sy stinkende asem maak haar naar. “Na so ’n paar van hulle gaan jy my smeek daarvoor. Jy gaan jouself opoffer daarvoor. Jy sal nie meer gril as ek aan jou vat nie, jy sal bly wees daaroor, bitch!”
Chantelle kreun toe hy haar wang lek. Dan gryp hy haar arm en druk dit teen die kopstuk vas. Sy krul van die pyn. Dit voel of haar arm gaan breek onder sy sterk greep. Sy voel die steekpyn wanneer die naald haar vel penetreer. Sy skreeu. Toe hy terugtree, skop sy na hom. Hy vang haar voet en lag. Suig haar groottoon.
Die kamermure begin swem. Hy praat met haar, maar sy kan nie hoor wat hy sê nie. Sy stem kom vanuit ’n tonnel. Dan sweef hy by die deur uit. Haar ooglede fladder, dan dryf sy die lug in.
6
Rex druk sy persoonlike reiskaart in die toestel wat aan die bemanningslid se skootrekenaar gekoppel is. Sy foto verskyn op die skerm en die stelsel registreer dat hy aan wal gaan. Hy stap teen die skip se loopplank af en vermy die taxibestuurders wat klante probeer werf. Die son bak, al is dit nog die middel van die oggend; dit weerkaats helder op die betonkaai en hy sit sy sonbril op. Hy stap al klikkend met die Canon deur Korfu se hawe tot by die doeanekantoor, ’n klein rugsak met ekstra klere en toiletware op sy rug.
Soos ’n nuuskierige toeris stap hy in sy kniebroek en T-hemp die eiland se idilliese tonele en bewonder. Hy bestudeer die kaart van Korfu en vind sy bestemming, die rooi koepel van die St. Spyrídon-kerktoring. Hy val in gelid met die ander mense wat voetslaan bo ’n taxi verkies het, maar knoop geen gesprekke aan nie. Hulle stap al langs die dubbelpad af, waar die taxi’s met ’n dieselgekletter verbyzoem. Hulle draai in een van die smal systrate op na die ou gedeelte van die dorp: Corfu Old Town, soos die kaart aandui.
Daar aangekom, druk hy deur die skares wat in die smal stegies drentel tot hy die Agios Spyrídon bereik. Die kerk is kleiner as wat hy verwag het. Smal geplaveide stegies loop weerskante daarvan verby, wemelend met toeriste op soek na winskopies tussen al die smouse wat luidrugtig hul ware adverteer.
Rex stap die kerk binne. Die binnekant is beplak met allerhande relieke van die Christendom. Nuuskieriges waggel stil-stil teen die mure langs om details van die verskillende kunswerke te bewonder. Op een van die banke sit ’n man wie se gelaatstrekke baie aan sy eie herinner. Om sy regtergewrig is ’n bandjie met die kleure van die Suid-Afrikaanse vlag.
Rex gaan sit langs hom. “Horst sends his regards,” fluister hy, kwansuis om die stilte in die kerk te eerbiedig.
“Thank you. Mr Faber and I go way back,” fluister die man terug.
Oomblikke later verlaat hulle die kerk en drentel saam deur die smal strate van Korfu om ook kamstig vir winskopies rond te snuffel. Rex bestudeer die omstandighede waaronder een van die oudste beskawings tans sy bestaan voer. Alexander die Grote se nalatenskap. Wasgoed wapper oor die stegies, van een gebou na ’n ander gekatrol om die paar sonstrale te vang wat tussen die geboue deurdring. Die rou klippe waarmee die eens helderkleurige geboue opgerig is, word plek-plek ontbloot waar die sementpleister die jare lange geveg teen die elemente verloor het. Party vensterluike hang lendelam aan een skarnier, op die punt om oor te gee aan swaartekrag. Ander luike hang in verskillende posisies bo die grondverdieping, sommige oop, ander toe, ander halfpad – asof die moeite om dit soggens en saans te verstel te veel geword het vir die inwoners. Só leef die nageslag van die oprigters van die eertydse Griekse Ryk en onderdane van die Griekse gode.
By een van die stalletjies wat allerhande produkte van olyfhout verkoop, oorhandig Rex die Canon aan sy medereisiger sodat hy ’n olyfhout-heuningpot kan optel en van nader beskou. Hy neem nie die kamera terug toe hy die heuningpot weer neerplaas nie. Terwyl hulle voortdrentel, oorhandig die man ’n toerismebrosjure van die Griekse Eilande aan hom. Die man wandel by een van die rariteitewinkels in en Rex draai in die volgende stegie af. ’n Bromponie knetter verby, met ’n bestuurder wat die een of ander kasdeur onder sy linkerarm vasklem en met indrukwekkende behendigheid sy ryding met die ander hand stuur. Dié stegie is meer verlate as die voriges.
Rex soek die hoofstuk oor Korfu in die brosjure. Blaai dan versigtig tot hy op ’n visitekaartjie afkom. Op daardie bladsy is die lughawe met ’n blou merker omkring. Die visitekaartjie het ’n woord in rooi daarop geëts. Dit is Grieks: άδελφός. Agter die woord is die silhoeët van ’n wit duif met ’n olyftakkie in sy bek, teen ’n swart agtergrond. Hy draai die kaartjie om. Lees die letters en syfers met die blou merker agterop gekrabbel. ’n Tyd is onder dit aangedui. Hy raadpleeg die kaart en vind sy posisie, dan kyk hy op sy polshorlosie. Hy het ’n bietjie meer as twee ure. Hy sal moet wikkel.
* * *
Kaptein Januarie laat sy oë oor die misdaadtoneel dwaal. Die voordeurslotte en veiligheidshek het geen ooglopende tekens dat daarmee gepeuter is nie. Die veiligheidskettinkie makeer ook niks. Hy dink terug aan hoe sy leermeester, die nou afgetrede superintendent Van Ellewee, hom geleer het – begin deur te probeer visualiseer hoe die misdaad plaasgevind het. Aanvaar niks as vanselfsprekend