Skoppensboer. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
Die neerhalende manier waarop hy dit uitspreek, maak seer. “Ek het nie geweet nie!” kap sy terug. “As ek het …”
“Dan wat? Sou jy gaan till slaan het by Spar? Asseblief! Jy weet ek het gedoen wat nodig was om ons ’n beter lewe te gee.”
Frustrasie borrel in haar op. Sy wens sy het nooit sy aanbod om vir haar studies te betaal, aanvaar nie. Sy sal vir ewig voel sy skuld hom. As haar omstandighede anders was, het sy hom elke sent met rente teruggegee. Nooit weer sal sy toelaat dat enige mansmens ’n houvas op haar kry nie. Dit het sy haarself belowe.
“Wat is volgens jou ’n beter lewe, Niel? Dis alles ’n gejaag na wind. Wat was só verkeerd met ons lewens? Dat ons meubels nie die beste was nie? Dat daar nie ’n swembad was nie? Ons het ’n dak oor ons koppe gehad, kos om te eet en klere om aan te trek. Nou soek jy penthouses, sjampanje en kaviaar. En wil al die designer labels dra, of hoe, Blink Stefaans?”
“Wat’s fout daarmee om die goeie dinge in die lewe te geniet? My hele lewe moes ek met hand-me-downs klaarkom. Elke keer met ’n glimlag dankie sê wanneer oom Charles die klere wat te klein vir Pieter was vir my gebring het. Ek het Pieter se ou grys suit gedra toe ek in die kerk voorgestel is, en die volgende jaar weer na my matriekafskeid toe. Terwyl al my pelle ’n mooi nuwe suit vir elke event kon uitkies. Ek het myself voorgeneem: Nooit weer nie! En nou geniet ek die lewe. En ek doen goed vir myself, Alicia.”
“Maar onwettig!” verhef sy haar stem. Sy wil hom aan die skouers gryp en ruk, vies oor hoe die blink goed hom verblind.
“Ek bedryf ’n besigheid, soos enige ander goeie sakeman. Ek gee my kliënte wat hulle wil hê en niemand kry seer nie.”
“Jy bedryf ’n hoerhuis! Moenie jouself bluf nie!”
“Jy sal verbaas wees as jy weet wie my kliënte is. Regters, advokate, top-polisiemanne. Nee, Alicia, in my oë is dit nie onwettig nie, en my kliëntelys bevestig dit.”
Die idee daarvan maak haar siek. Hierdie mans, wat veronderstel is om reg en geregtigheid te laat geskied, vergryp hulle eerder aan vroue wat enige iets sal doen vir ’n daalder.
“Hulle is korrup, en moenie dink ek glo dit is ál wat jy bedryf nie. Jy steek baie vir my weg. Soos hierdie Rex-karakter. Wie is hy?”
“’n Besigheidsgeleentheid, dis al.”
“So, nog ’n groot skurk.”
“Moet jou nie aan hom steur nie,” sê Niel met ’n handgebaar wat Rex se onbelangrikheid moet aandui. Sy kom agter die onderwerp is sensitief. Asof dit gaan oor meer as ’n blote besigheidsgeleentheid. Sy kon sien hy is ongemaklik toe hy haar gevra het om die man te versorg. As dit anders kon, sou hy haar nie ingeroep het nie.
“Die ergste is dat ek vir Pa en Ma moet lieg.” Sy kan nie meer die trane keer nie. Dit druis in teen elke grein van haar wese om haar ouers te moet bluf. Om Niel te help met sy oëverblindery, om saam te stem elke keer as hulle sê hoe trots hulle op sy sakevernuf is. As sy moet hoor hoe hulle by ander spog oor sy prestasies. Sy haal ’n snesie uit haar handsak en druk die trane in haar ooghoeke dood, versigtig om nie haar maskara te smeer nie.
“Jy lieg nie vir hulle nie, Alicia. Jy weerhou net inligting. Dis nie dieselfde ding nie.”
“Dit voel ewe boos. Hulle sal verpletter wees as hulle moet uitvind wat jy regtig doen. En as hulle uitvind ék het geweet …”
“Hulle sal nie! So los dit nou!”
Sy kyk op haar polshorlosie. “Ek gaan laat wees vir my skof.” Sy klim in haar kar en ry sonder om te groet. Haar gedagtes dwaal na die man wat sy moes versorg. Sy hou nie van hom nie. Daar is iets aan hom wat maak dat sy hom nie vertrou nie. Hy is te vol van homself. Sy moet meer uitvind oor dié Rex-kêrel.
* * *
Rex gluur die vyf trawante een vir een aan. Hy voel onrustig. Hoeveel weet hulle van hom? Hy hou nie daarvan dat Niel hulle betrek het nie. Hoe meer mense van die operasie weet, hoe gevaarliker raak dit vir hom. En hy is reeds nie gemaklik met die Campher-kêrel nie. Iemand wat sy eie gat probeer red, kan nie vertrou word nie. As die vet in die vuur is, sal Campher nie skroom om hom te verraai nie. Lojaliteit is ’n woord wat sy soort nie ken nie.
“Hoe laat is dit?” vra hy.
Hulle kyk na mekaar om te sien wie hom gaan antwoord. Swape!
Eindelik antwoord Tiny: “Haff pass twelf.”
“Geen wonder ek is honger nie, het ek so lank geslaap?”
“Ons wou seker maak, cousin, so ons het jou seker ’n bietjie meer gegee as was needed.” Die ander grinnik met knikkende koppe. Tiny lag selfvoldaan, geniet duidelik die aandag wat hulle hom gee. Sien homself ooglopend as tweede-in-bevel.
“Kan ek kos kry?”
“Um … Niel sal nou hier wees.”
Rex glimlag innerlik vir die besluiteloosheid. Tiny is duidelik nie die leiersfiguur wat hy homself voordoen nie.
“Hoe voel die strot?”
Tiny streel liggies oor sy keel. “Nee, hy’s orraait. Wasn’t so bad. Lucky shot,” brom hy.
“Dit het nie gisteraand so orraait geklink toe jy na jou asem gelê en hyg het nie.”
Nommer Drie snork, maar keer sy lag toe Tiny hom aangluur.
“Wat is julle twee se name?” vra Rex vir Nommer Drie en Nommer Vier.
“Wingnut,” antwoord Nommer Drie. Vroetel met die verband om sy kop. Rex lei af dat sy bakore die oorsprong van sy bynaam is.
“Chester,” stel Nommer Vier homself voor. “Kort vir Chesterfield. Want dis al wat ek rook.”
Rex staan van die bed af op, sy kop nog dof van gisteraand se inspuiting. Sy mond is wollerig; dalk die na-smaak van die inspuiting, gemeng met bloed. Hy lyk seker so sleg as wat hy voel. Sy klere is vol stof. Droë bloed het ’n kors op die skouer van sy baadjie gevorm en daar is ’n winkelhaak in die regtermou. Hy gaan staan langs die toe deur. Staar na die ander wat ongemaklik rondstaan, steeds onseker wat om te doen. Die vertrek is te groot om ’n woonhuis se slaapkamer te wees en die staalbed waarop hy gelê het, lyk soos surplus-weermagvoorraad. Dit staan in die middel van die vertrek, ooglopend net daar vir tydelike gebruik. Die vertrek het geen ander meubels in nie, behalwe ’n leë kroegtoonbank in die hoek. Die son weerkaats skerp vanaf die blink houtvloer.
“Waar is ons?” vra Rex.
“Een van Niel se safe houses,” antwoord Rusty.
“Sjt,” maan Tiny en gluur hom aan.
“Wat? Is mos!” kap hy terug.
Die deur swaai oop en Weasel loop hom in Rex vas, gil, maak ’n netjiese duik-rol verby hom. Spring dan orent om agter Tiny te skuil.
“Hallo, Weasel,” groet Rex vriendelik.
“H-hallo,” groet hy onseker terug. Frons.
“Jy het gisteraand darem mooi by jou pelle gestaan.”
“Ag, sjarrap!” kom dit nou dapper. “Ek het jou ingespuit,” sê Weasel en druk sy bors uit.
“O, ons sal ’n bietjie daaroor moet gesels.”
“Ek … ek kan dit weer doen, as jy slaap. D-dan moer ek jou!”
Rex tree vorentoe.
“Tiny!” gil Weasel.
“OK, los mekaar nou,” sê Niel wat in die oop deur verskyn het. Hy kyk na Rex, hande op die heupe. “Honger?”
“Rasend!”
* * *
“Hoeveel weet jou bendelede?” vra Rex.
Hy en Niel sit in Tashas in Melrose Arch. Rex het pas sy Roast Beef Wonder Ciabatta verorber en sluk dit nou af met ’n