Skoppensboer. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
* *
Tydens sy en haar eerste ontmoeting is Rex reeds primarius van Veritas-manskoshuis. Die aksies met dameskoshuise is altyd groot pret, soos vanaand ook. Hy staan in die klubhuis met twee meisies en gesels. Op die dansvloer juig almal toe Bryan Adams se “Summer of ’69” oor die luidsprekers begin speel. Rex dra visnet-sykouse, ’n blou minirok en ’n opgestopte bra onder ’n styfpassende helder geel T-hemp. Die skouerlengte blonde pruik word gekomplementeer deur blou oogskadu en rooi lipstiffie. Die twee meisies dra kakieklere en boshoede en het ook elk ’n vals snor.
Dan sien hy haar. Dit lyk of sy die klubhuis binnesweef, soos ’n godin. Haar blonde hare tuimel onder die cowboyhoed uit. Daarby dra sy ’n denimromp met cowboystewels en ’n geruite manshemp waarvan sy die twee los punte om haar heupe vasgeknoop het. Onder die hemp span ’n stywe wit T-hemp oor die rondings van haar borste.
Hy maak oogkontak met haar terwyl sy glimlaggend in gesprek met ’n vriendin is. Teleurstelling volg egter toe sy dadelik weer wegkyk. Sy het hom nie opgemerk nie. En waarom sou sy?
Daardie haselneut-oë bekoor hom egter. Hy móét haar vanaand ontmoet.
Twee uur lank sirkel hy soos ’n arend om haar. Die moed om haar te nader begewe hom egter. Hoe nader ’n sterflike mens die godin Venus? Onder normale omstandighede sou hy eers behoorlik oogkontak gemaak het om te peil of sy belangstel, maar vanaand is anders. Hy is vermom in die gewaad van ’n prostituut en geen meisie sal hom aantreklik vind nie. ’n Paar manne het deur die loop van die aand die moed bymekaar geskraap om soos aasvoëls neer te stryk, net om te sneuwel. Gelukkig vir hom kon nie een van hulle die bravade wat op die effek van alkohol berus het met intelligente gesprekke rugsteun nie. Hy wil nie soos hulle in vlamme neerstort nie.
Dan tref dit hom. ’n Briljante plan. Hy stap nader, het skaars beheer oor sy ledemate soos die senuwees oor hom spoel. Opgewonde oor die vooruitsig om haar eindelik te ontmoet. Om diep in daardie haselneut-oë te kyk.
“Haai, ek’s Rex, die prim van Veritas.” Sy hart klop in sy keel. Hy teug aan sy bier om die droogheid in sy mond weg te neem.
Sy kyk hom ’n kort ruk aan voor sy laggend reageer. “Wow! Twee uur en dís waarmee jy vorendag kom?”
“Wat bedoel jy, twee uur?” vra hy verontwaardig en onderdruk die sinkende gevoel.
“Ek bedoel, Rex, dat jy al twee uur probeer om met my te gesels en ek het ’n bietjie meer as die prim-kaart verwag. Of dink jy ek is so vlak dat ek vir mans in belangrike posisies val?” Sy maak aanhalingstekens in die lug met haar vingers terwyl sy die woorde “belangrike posisies” uitspreek.
Rex voel hoe hy rooi word. Hy raak vies – vir hom en vir haar. Want hy wil nie bloos nie, en wie dink sy is sy? Hy wil iets sê om sy eer te herstel en haar ’n bietjie aarde toe te bring. Maar die woorde kom nie. Sy brein versaak hom; haar oë hipnotiseer hom.
“Welkom hier by ons en ek hoop jy geniet die aand,” sê hy eindelik, draai op sy hak om en stap weg om sy wonde te gaan lek. Verdomde vroumens!
Hy hoor stemme. Verlangs. Is die een ’n vrou? Is dit sy? Kan dit wees? ’n Duisend hamers probeer musiek maak in sy kop. Die reuk van Dettol walm om hom.
“Ek gaan nie meer jou hooligans versorg nie, Niel!” sê die vrou kwaai.
“Ag, Alicia, jy sê dit elke keer en dan doen jy dit maar net weer, so hou op kla,” antwoord ’n manstem.
Rex se oë fladder oop. Kyk in die pragtigste paar blou oë vas. Sy sit langs hom op die bed, besig om iets wat hy aanneem bloed moet wees van sy oor af te vee.
“Hy’s wakker,” sê sy met ’n koel blik op hom gerig.
“Dankie, Alicia, jy kan nou maar gaan,” sê die manstem weer.
Sy staan op en hul oë ontmoet nog ’n keer voor sy haar rug op hom draai en wegbeweeg.
“Hallo, Rex.” Die man se gesig is skoongeskeer, die donker hare modieus gejel, die ry wit tande wat vir hom glimlag perfek. Grys oë verbasend vriendelik.
“Is jy Niel Campher?” vra Rex.
Gesiggie knik, steeds glimlaggend.
“Help my op!”
Hy kom stadig orent met Niel wat hom onder sy linkerarm ondersteun. Spoed en verrassing, dink hy – en die vuishou tref Niel voor hy kan keer. Hy val terug, beland op die vloer.
“Bly te kenne,” sê Rex sarkasties voordat sterk hande hom skynbaar van oral gryp en op die bed vasdruk. Hy spook vergeefs om los te kom. Kyk op, in Tiny se gevreet vas.
“Wat’s fout met jou?” snou Alicia hom toe as sy Niel te hulp snel.
“Waarvoor was dit?” vra Niel verbouereerd. Hy druk versigtig teen die teer plek waar die hou getref het.
“Ek het myself belowe,” antwoord Rex.
Hy kyk op na Tiny, Rusty, Nommer Drie en Nommer Vier. Almal wat help om hom vas te druk. Hulle lyk nog broos na gisteraand se nederlaag en waag geen kanse nie. Van Weasel is daar egter geen teken nie.
“So, gisteraand se onderonsie was met jóú maatjies?” wil Rex weet.
Niel wend hom tot Alicia wat nog gehurkend langs hom sit. “Jy kan regtig nou gaan.”
Sy staan op en gluur Rex aan. Haar donker, los hare stroom oor haar gladde wange. Diepblou oë penetrerend. Sy bly hom aangluur tot sy die deur agter haar toetrek.
“Los my!” beveel Rex.
Hulle kyk na Niel vir goedkeuring en hy knik. Dan beweeg hulle versigtig weg, oë deurgaans op Rex gevestig. Nommer Vier het geen uiterlike letsels nie, maar sy ribbes is seker nog ’n bietjie teer; Tiny se keel het ’n rooi gloed en hy vryf kort-kort daaroor; Nommer Drie het ’n verband om sy kop, seker weens skade deur die bierbottel veroorsaak; en Rusty se linkeroog spog met ’n lieflike blougroen skynsel. Rex raak aan sy agterkop, waar ’n kaal kol geskeer is.
“Drie steke,” verskaf Niel ’n verduideliking. “Joe het sy eie krag ’n bietjie onderskat.”
“Hy gee seker nie om nie.” Niel lag, maar die ander kyk Rex vraend aan. “Die tattoo … op sy voorarm,” verduidelik hy.
“O,” sê hulle soos een man en lag dan verleë. Nie die skerpste potlode in die pennesakkie nie, dink Rex.
“Wat de hel het julle gisteraand probeer bewys?”
“Dat jy nie James Bond is nie,” kap Tiny van die kant af.
Rex staar hom aan. Dan: “Daar’s studies wat wys dat James Bond ’n volslae alkoholis sou gewees het, na aanleiding van hoeveel alkohol hy gedurende die tyd waarin die boeke afspeel, verbruik het. Dit was in Beeld. Lees jy nie koerant nie?”
“Ag, sjarrap,” snou Tiny hom toe.
“Luister,” onderbreek Niel hulle, “ek kan jou nie back as ek nie glo jy kan die punch vat nie. Ek vat ’n moerse kans om jou ‘in’ te wees … plaas my lewe op die spel … so ek moes jou eers toets.” En toe Rex vat aan die seer kol op sy regter-boarm: “O ja, ons het jou ingespuit. Die hou oor die kop sou jou nie lank genoeg uitgesit het tot ons jou hier kon kry nie.”
Rex verstaan ook nou hoekom sy kop so muf voel. “Wie het die steke ingesit?”
“Alicia. Sy’s ’n opgeleide verpleegster.”
“Wat nou een van jou prostitute is.”
“Ja,” beaam Niel vinnig voor die ander iets kan sê. Hulle kyk hom vraend aan, maar hy gluur hulle tot stilswye.
Daar is ’n ligte klop aan die deur en Alicia loer in. “Niel, ek gaan ry,” sê sy. Vermy oogkontak met Rex.
* * *
“Ek hou nie van die ouens met wie jy uithang nie, Niel,” berispe Alicia hom. Sy is bly hy het saam met haar kar toe gestap. Sy wou nie voor sy gespuis met hom hieroor praat nie. Sy