Vlakwater. Ingrid Winterbach
Читать онлайн книгу.
al het ek hom nie baie goed geken nie.”
Niek luister met ’n halwe oor; ongerus oor waarheen Marthinus met hom op pad is.
“Die man wat by hom oorgeneem het,” sê Marthinus, “het ’n heeltemal ander aanslag. Goeie organiseerder, ordelike kop. Miskien té ordelik, maar goed. ’n Soort hervormer – een van jou missionaris-tipes. Ek vermoed hy beplan hier ’n soort utopie – sy idee van ’n ideale samelewing. Maar dis een ding om so iets te beplan, en ’n ander om dit te laat werk. O Here, jy sal sien. Die man weet nog nie waarteen hy te staan gekom het nie. Hier is magte aan die woel wat hulle nie sal laat stuit deur enige utopiese planne nie. Miskien kom ons die man nog teë. ’n Soort Albert Schweitzer-inkarnasie.” En hy lag plesierig.
Niek is nie meer heeltemal seker wat dit alles met Charelle se verdwyning te make het nie.
“Kom,” sê Marthinus. “Ek wys jou binne die sale.” Uit die rigting van een van hulle is ’n koortjie van kinderstemme hoorbaar. Wat hulle sing, klink na iets tussen “Hansie Slim” en “Shosholoza”.
“Daar word nou na die voorskoolse kinders omgesien terwyl hulle ouers werk,” sê hy. “Vroeër het hulle soos straathonde hier op die werf en in die buurt rondgehardloop. Nou begin hulle die dag met ’n gebalanseerde ontbyt.”
Niek is moeg en ongeduldig. Hy wil die sale nie van binne of van buite sien nie. Hy wil nou met wie ook al inligting oor Charelle kan gee, in aanraking kom.
“Die nuwe man,” sê Marthinus, “het van ’n allemintige hoeveelheid rommel ontslae geraak. Het jy lus om hom te ontmoet? Hy’s dalk iewers in die omgewing. Anders kan ons iets reël. Soos ek sê, hy’s ook ’n vriend van Alfons. Ons nooi hom vir ’n bier. Hoewel hy miskien nie eers bier drink nie!” En hy lag. Wat is die man tog vol onblusbare geesdrif en binnepret. Gotweet. Die laaste ding op aarde wat Niek nou wil doen, is om hierdie hervormer te ontmoet – nie nou nie en nie in die afsienbare toekoms nie – wat ook al die omvang of aard van sy utopiese droom of projek.
“Kan ons aanbeweeg,” sê hy. “’n Ander keer dalk.”
“Vir seker, vir seker,” sê Marthinus. “Ons maak ’n keer ’n afspraak met die man dat hy ons persoonlik kan rondlei.”
“Goeie idee,” sê Niek.
“Kom,” sê Marthinus. En hy begin met ’n klein voetpaadjie links verby die bunkers op stap, totdat hulle by ’n stewige draadheining ’n hele entjie verder op kom. Hulle is nou reeds teen een van die hellings op. Hy fluit. Roep iets in Xhosa. ’n Man kom agter een van die lae hange te voorskyn en kom hulle tegemoet. Hulle loop ’n entjie met die heining langs, tot by ’n opening in die draad, kunstig verbloem met takke, wat die man opsy skuif sodat hulle kan deurklim.
“Kom jy dikwels hier?” vra Niek.
“Ja,” sê Marthinus. “Ek het ’n tyd gelede iemand hier in die oog gehad.”
“Okay,” sê Niek.
“’n Vrou uit die Demokratiese Republiek van die Kongo. Verskriklike ontberinge gely om tot hier te kom. Te voet deur oorloggeteisterde streke.”
“Waar is sy nou?” vra Niek.
“Sy’s Johannesburg toe om as prokureursklerk opgelei te word. Sy’t haar studies moes onderbreek toe sy hierheen gevlug het. Sy’t haar opsies goed oorweeg. Sy’s ’n beginselvaste vrou met ’n goeie oordeel.”
“Ek sien,” sê Niek.
Hulle het intussen ’n stywe ent teen die hang opgestap, en toe hulle halfpad bo kom, kyk hulle af op wat verdag baie na ’n klein informele nedersetting lyk, in ’n kom tussen twee hange, nie sigbaar van verder ondertoe nie. ’n Laer van skuilings. Verskillende materiale is gebruik om hierdie tentagtige skuilings aanmekaar te flans – dik plate karton, planke, veselbord, seil, hoewel hoofsaaklik plastiek en takke, wat die mense waarskynlik oral in die omgewing versamel het. Verder op, teen die hang, lyk dit selfs asof daar skuilings uitgegraaf is, die ingange daarvan met plastieksakke bedek. Versigtige rokies. ’n Stemmige sfeer heers hier.
“Dis hiérdie mense, begryp jy,” sê Marthinus, “wat met hulle oor teen die grond leef. Hulle weet álles wat onder in die stad aangaan. Hulle het kontak met mense wat soos rotte in sementtonnels onder die stad leef. In waterpype onder paaie en brûe. Dié plek word by die dag groter. Maar die mense is versigtig. Hulle hou ’n lae profiel. Sommige kom net snags uit. Superwaaksaam. As hulle gevang word, word hulle gedeporteer. Terug na eertydse tuislande en interneringskampe.” Hy lag. “O Here,” sê hy. “Maar wie gaan hulle teëhou?!”
“I get the picture,” sê Niek.
Hulle stap in die rigting van ’n nogal stewige sinkstruktuurtjie. Buite, op ’n ou motorsitplek, sit twee mans in die son.
“Niek, ontmoet menere Tarquin Molteno en Junius X,” sê hy.
Niek wil nog vorentoe staan om hand te skud, maar bedink hom. Tarquin maak sy tande met ’n stokkie skoon. Sy voorarms is getatoeëer, hy dra ’n dik goue ketting om sy nek en ’n seëlring aan sy pinkie. Sy hare is kort en staan regop gejel. Klein mondjie. Klein kennetjie diep in die nekvoue ingetrek. Vlesige kieue. Netjiese paar jeans. Donker bril. Fancy sneakers. Cool customers, dink Niek. Dalk druglords. Fokweet.
Tarquin beduie in die rigting van twee plastiektuinstoele. Marthinus sleep hulle nader. Hy en Niek gaan sit. ’n Oudiënsie, dink Niek. Hy ruik homself, hy sweet soos ’n vark, van die stap en die spanning. Hy hoop nie die twee kan hom ruik nie. Dit maak dalk ’n slegte indruk. Marthinus, daarenteen, lyk hoegenaamd nie gefaze nie. Hy steek ’n sigaret aan, blaas tydsaam die rook uit, bewonder die uitsig, wat inderdaad nogal iets besonders is op hierdie hoogte. Voor hulle lê die ganse Tafelbaai uitgestrek. Onder ander omstandighede sou mens die asemrowende uitsig kon bewonder.
’n Kort rukkie sit hulle in gemeensame stilte. Dit prik ongemaklik onder Niek se armholtes. Nie sy idee van ’n middag se entertainment nie. Saam met die mafia in die heerlike oopte. Geséllig. Hy haal diep asem, probeer die uitsig sonder sukses geniet, en hoop vir die fokken beste.
Tarquin roep oor sy skouer en ’n meisie kom uit. Sy lyk nie veel ouer as vyftien nie. Stywe jeans en groot oorbelle. Tarquin beduie iets met sy kop. Sy gaan weer binnetoe en kom kort daarna uit met ’n skinkbord, ’n bottel en vier glase daarop. Skínk, beduie Tarquin. Johnnie Walker Blue Label. Niek wil nog beduie dat dit te vroeg in die dag vir whisky is, maar hy vang Marthinus se oog en iets in sy blik sê vir hom jy weier nie hierdie drankie nie. Die meisie skink flink. Tarquin en Junius X slaan hulle s’n in feitlik een asem weg. Niek is bang as hý dit probeer, gooi hy op. Nie ’n goeie begin vir enige onderhandelings nie.
“Wat’s julle problem?” vra Tarquin.
Marthinus sê: “My vriend Niek se huurder is nou al vyf dae lank vermis. Ons wil weet of julle van enige vermiste of ontvoerde meisies in die omgewing weet.”
“Daa’s baie van hulle,” sê Tarquin. “Wat maak dié een soe special?”
Hulle almal kyk na Niek, wat met die halwe glasie whisky in sy hand sit, en die son wat op sy kop blaker, en ’n fokken blank so groot soos ’n huis wat hom skielik gestrike het.
“Sy’s ’n epileptic,” sê hy.
“So?” sê Tarquin, “daa’s baie van daais ok. Epileptics en worse.”
“Sy huur ’n kamer by my en ek voel verantwoordelik vir haar veiligheid,” sê Niek. (Hy voel skielik soos ’n groot wit bourgeois kont. Beláglik.)
“Wat is haar naam?” vra Tarquin. “Anything om haar by te identify?”
Wat het sy tog laas aangehad? Wat sal hy sê: sagte vel, smal bruin polse? Hulle lag hulle gatte af vir hom.
Hy maak keelskoon: “Haar naam is Charelle Koopman,” sê hy, “sy’s ’n student by die kunsskool in die stad,” en hy beduie in ’n onbepaalde rigting met sy kop. “Sy neem foto’s. Sy’s kleinerig met …” hy beduie met sy hande, “donker