Goudduiwel. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
dalk eers ’n paar ander plekke moet besoek. Maar ek sal vroegtydig laat weet sodat jy kan beplan.”
Wingnut swaai die Seneca sodat die aanloopbaan voor hulle uitstrek.
“Solank jy die vliegtuig charter, kan ons vlieg nét waar jy wil. As die invoice betaal word, vra my base nie vrae nie.”
Die twee motore se toere neem met oorverdowende geraas toe wanneer Wingnut twee swart hefbome vorentoe druk. Dan vroetel hy met twee blou hefbome en die enjins se geraas vervleg totdat hulle in samehorigheid dawer.
“Wat was dit?” skree Niel en wys na die hefbome.
“Ek het die props ge-synch,” antwoord Wingnut en lig sy voete van die remme af. Die Seneca maak ’n rukbeweging en skiet dan vorentoe soos ’n bul wat sy poot een keer op die grond kap voor hy storm. Die gerammel neem toe terwyl die vliegtuig vorentoe pyl oor die aanloopbaan en verdwyn meteens toe die Seneca kontak daarmee verbreek om op die lugstrome te sweef.
Niel bewonder die toneel toe Wonderboom en dan Pretoria in ’n al kleiner wordende prentjie omskep word, bespikkel met blou swembaddens wat lafenis teen die snikhete Maart-middagson belowe. Hy kan nie glo dis tegnies gesproke al herfs nie, want dit voel of die somer verbete veg teen die draai van die seisoen.
3
Diana Croukamp loer na die muurhorlosie terwyl sy haar iPod se gehoorstuk in haar regteroor verstel om te keer dat dit uitval. Sy sal moet wikkel. Sy het tyd verloor toe sy moes wag vir mense om klaar te maak met die oefenapparate wat sy wou gebruik.
Sunnyside se Virgin Active is altyd frustrerend besig op Maandagoggende. Mense voel seker skuldig na die naweek se oorvloed, of begin met hernude ywer met hul oefenprogramme, net om weer teen die einde van die week belangstelling te verloor. Gelukkig is dit nie te ver na haar ma se huis in Muckleneuk nie.
Sy wil nie hê mense moet weet sy bly nog by haar ma nie, al is sy darem min of meer op haar eie in die woonstel bo die dubbelgarage. Sy móét volkome onafhanklik voorkom, want niemand by haar nuwe werk moet die wysheid van haar aanstelling bevraagteken nie.
Dit tref haar dat sy nog vandag se klere moet uitkies, daarom moet sy nou vinnig klaarmaak. Sy kies die korrekte gewigte, gaan lê op haar maag op die oefenapparaat en haak haar enkels onder die kussings in toe sy haar bene krul om haar dyspiere te oefen.
’n Paar jong manne by die hurksit-masjien staar in haar rigting. Sy is al gewoond daaraan. Ondanks die feit dat sy geen grimering gimnasium toe dra nie, is ’n blondine met ’n lenige lyf blykbaar steeds opvallend. Sy is alewig bewus van hunkerende oë, grootliks omdat haar waarnemingsvermoë skerper is as die gewone mens s’n. Ingeoefen oor baie jare. As die mans so staar, wil hulle gewoonlik ook by haar kom aanlê. Dit is die iPod se enigste doel, om sulke pogings te voorkom terwyl sy oefen, want sy het geen musiek daarop gelaai nie. Sy het nog nooit eens die battery gelaai nie.
Want Diana Croukamp is doof.
* * *
4 Junie 1900, Sunnyside, Pretoria
Eduard storm die vertrek binne. Hy besef hy mag ongeskik voorkom toe hy merk dat die staatsprokureur vir ontbyt aansit. Normaalweg sou hy eers beleef geklop het, maar die Britse kanonne was gister verbete en die skermutselinge duur vanoggend by Sesmylspruit voort. Daar is geen tyd vir hoflikheid of protokol nie; hy weet dat die staatsprokureur op die punt staan om Pretoria te verlaat.
Hy hou sy hoed senuagtig voor hom vas. “Môre, meneer Smuts, my naam is Eduard Meyer,” stel hy homself uitasem voor toe hy die man sien frons. Smuts se lippe trek op ’n tuit binne sy bokbaard en hy pluk geïrriteerd sy servet uit sy kraag.
“Meneer Smuts, ek werk as rekenmeester by die Munt … e … onder meneer Perrin,” voeg hy vinnig by voordat die staatsprokureur hom kan onderbreek. “Meneer Smuts, is u daarvan bewus dat daar nog geen reëlings getref is om die staat se goud ooswaarts te stuur nie? Die goud lê net daar in die Munt, meneer! En meneer Perrin doen niks daaraan nie!”
“Maar die goud is dan lankal weg,” laat Smuts verward hoor. “Ek het dan ’n telegram ontvang wat sê dat die trein veilig in Machadodorp aangekom het!”
“Nee, meneer! Die goud lê nou nog by die Munt. Ek het self vanoggend … e … sonder meneer Perrin se medewete … opdrag aan die smelter én die verfyner gegee om nie die goud in die kroes of in die suur te sit nie, omdat ons op u instruksies wag, meneer.”
Die staatsprokureur gooi sy servet op die tafel, staan op.
“Goeie werk, boetie,” sê hy afgetrokke en sy frons verdiep. “Keer terug na die Munt en wag vir my. Ek sal binnekort daar wees. Ek moet net eers ’n paar reëlings tref. Ek hoop nie ons is te laat nie. Die verdomde Kakies kon teen nou al die treinspoor beskadig het.”
Die ongewone stilte wat in Sunnyside heers, val Eduard op toe hy die huis verlaat. Buite waai geen briesie nie en selfs die voëls tjirp nie so vrolik soos gewoonlik nie. Die onheil in die lug is amper tasbaar, asof die ganse skepping ’n voorgevoel het dat alles nie pluis is nie. Boonop is hy onseker oor hoe hy by die Munt ontvang gaan word. Meneer Perrin gaan sekerlik woedend wees, maar dit skeel hom min. Oorlog kos geld en goud wat in Pretoria agterbly, sal bloot die Britte se saak bevorder.
4
Eduard is steeds verstom. Met die staatsprokureur se aankoms was daar ’n woordewisseling tussen hom, meneer Perrin en meneer Hugo, die bestuurder van die Nasionale Bank. Laasgenoemde twee is toe druipstert daar weg en die staatsprokureur se vernuf met die tref van reëlings was indrukwekkend. Die goud is spoedig op inventaris geplaas en op twee muilwaens gelaai, waarna Eduard die waens na die stasie moes vergesel. Op pad spoorwegstasie toe het die klok op Kerkplein twaalf slae gegee.
By die stasie aangekom, is die goud inderhaas op die trein gelaai. As ’n mens dit ’n trein kan noem, want dit bestaan slegs uit ’n lokomotief, een passasierswa en ’n kondukteurswa. Terwyl hulle nog besig was, het hulle verneem dat die Britte reeds die buitewyke van Pretoria nader en dat hul berede magte onderweg was om die treinspoor oos van Pretoria te vernietig.
Meneer Smuts het hom wat Eduard is aangewys om die goud Machadodorp toe te neem. ’n Opdrag wat hy met graagte sal uitvoer, maar hy het vanoggend sy familie gegroet om te gaan werk, nie om ’n klandestiene operasie vir die regering te onderneem nie. ’n Operasie wat sy einde kan beteken. En sy familie verwag hom tuis. Hy hoop hulle sal verstaan wanneer hulle die nota kry wat hy inderhaas gekrabbel het; dat dit darem die situasie aan hulle sal oordra, want hy moes baie kripties wees ingeval die boodskap deur die Britte onderskep word. Hy wonder wanneer hy weer sy familie sal sien … indien ooit.
Hy staar deur die venster van die passasierswa. Sy hande is op die briewetas wat meneer Smuts hom gegee het, met die opdrag om dit persoonlik aan president Kruger te oorhandig. En behalwe vir die klere aan sy lyf en 20 pond in sy sak, is die briewetas al wat hy saam met hom neem. Hy verstel die ronde keil op sy kop, maar weet goed dis nie dít wat sy ongemak veroorsaak nie. Dan vryf hy oor die snorretjie wat hy so breed soos sy neus hou.
Hy wonder wat sou gebeur het as hy nooit na meneer Smuts se huis gegaan het nie. As hy bloot meneer Perrin se opdragte nagekom het. Hy sou nou amper op pad huis toe gewees het – na sy geliefdes toe. Waar hulle saam sou wag vir die Britte om Pretoria in te neem. Sou dit dalk beter gewees het? Hoe sal hy ooit weet …
Hy voel hoe die wa ruk toe die goudtrein in beweging kom om Pretoria-stasie te verlaat. Hy vee met sy sakdoek die sweet van sy voorkop af. Die mans wat op strategiese plekke in die wa geplaas is, staar benoud deur die ruite, hul gewere in gereedheid. Hier kom moeilikheid; hy voel dit op die krop van sy maag.
* * *
Diana voel hoe die Gautrein grasieus in beweging kom om Pretoria-stasie te verlaat. Sy was vol energie na haar vroegoggend-oefensessie. Gereed vir die dag. Maar nou fladder die skoenlappers in haar maag; opgewondenheid gemeng met angs. Opgewonde oor die eerste dag by haar nuwe werk; angstig omdat sy nie wil teleurstel nie.
Sy is dankbaar dat iemand eindelik haar potensiaal raakgesien het tydens die Sphinx Traders-petalje. Sy het nie verniet haar BCom