Goudduiwel. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
burger patrolleer die spore tussen die trokke en waens – beslis nie die beste sekuriteit nie, veral met die goudtrein wat so pas hier aangekom het.
Hy vra die manne by die vuur waar hy ene meneer Bredell, die polisiesekretaris, kan opspoor en hulle beduie waar sy woonkwartiere in een van die passasierswaens is.
Na ’n lang geklop kry Eduard die man darem wakker.
“Watse goud?” vra hy kliphard, sy stem skor. Oë wat sukkel om te fokus. Sy ronde wange is pienkwarm geslaap.
“Sjt!” maan Eduard terwyl hy oor sy skouer loer. “Ons het die laaste goud uit Pretoria per trein gebring. In opdrag van die staatsprokureur, meneer Smuts.” Hy laat val dié hoëprofielnaam om die amptelikheid van die operasie te beklemtoon. Dit het die gewenste uitwerking, want Bredell se oë rek. Fokus nou beter. “Ek het die inventaris by my,” tik Eduard op die briewetas.
Bredell vryf met sy duim en wysvinger oor sy welige snor. Sy kort swart hare staan orent soos penne op ’n ystervark se rug.
“Ons sal dit môre aflaai. Gaan slaap jy nou maar. Die wag is mos op sy pos,” en daarmee maak hy die deur in ’n verdwaasde Eduard se gesig toe.
Frustrasie borrel deur die jong man se moeë lyf. Hy het nie alles deurgemaak sodat die goud hier by die eindbestemming geroof kan word nie.
Op die perron neem hy stelling in op ’n lendelam houtstoel, van waar hy die sydeur van die kondukteurswa kan dophou. Sy oë wil-wil toeval, maar hy dwing homself wakker.
Hy sien die blikke wat die manne om die vuur in die wa se rigting stuur en hoor die gemompel asook die uitbundige gelag wanneer iemand iets komies kwytraak. Elke nou en dan loer hulle in sy rigting. Hy sit só totdat die laaste een gaan slaap en gee hom dan eers oor aan die moegheid.
Môre sal hy die goud aan president Kruger oorhandig. ’n Grootse oomblik in dié taak wat hy vir volk en vaderland verrig het.
5
Rex parkeer in die kelder van die kantoorkompleks. Hy klim die trappe na die ingangsportaal op die grondvlak, waar hy die ontvangsdames groet en dan die hysbak neem tot op die vierde verdieping.
Mevrou Snyman is op haar pos en groet hom beleef. Sy is sewe-en-vyftig jaar oud en alles wat hy in ’n sekretaresse wou hê. Sy eerste vereiste aan die menslike hulpbronneafdeling was dat die kandidate snelskrif moes ken. Die praktisyn het gefrons en waarskynlik gedink hy is ’n rassis wat wil verseker dat hy ’n wit sekretaresse kry deur dié verouderde vereiste. Dit was geensins sy motivering nie – uit ondervinding weet hy dat diegene wat snelskrif magtig is gewoonlik ook flink, goed georganiseerd, streng en vaardig is. En dít beskryf mevrou Snyman op ’n haar na.
“Môre, Hilda.”
“Het jy gister se uitstappie geniet?”
“Ja, die tripping op die Kliprivier was baie lekker, dankie.” Rex kom agter dat sy hom vraend aankyk. “Skuus. Dis ’n roeiterm. Dis wanneer ’n groep roeiers rivier-af toer. Hoe lyk my dagboek vir vandag?”
“Jy het ’n vennotevergadering om tienuur en dan half-twee middagete saam met kaptein Januarie.”
Hy haal sy skootrekenaar uit die drasak en skakel dit aan. Hy sal eers sy e-posse moet deurgaan om te kyk of daar enige dringendes is.
“Môre, meneer Reynecke,” hoor hy ’n benoude stemmetjie. Hy kyk op en glimlag. Kyk haar in die oë terwyl hy die woorde doelgerig vorm.
“Môre, Diana, hoe gaan dit vanmôre?”
“Goed, dankie, en met meneer?”
“Diana, jy kan die ge-‘meneer’ maar los. Noem my Rex, asseblief.”
Sy bloos effens en knik. Hy wys na een van die twee stoele voor sy lessenaar en sy gaan sit op die punt daarvan.
“Ek wou net weer eens kom dankie sê vir die geleentheid wat meneer … jy … my gegee het. Ek sal u … jou … nie teleurstel nie.”
“Ek weet jy sal nie,” glimlag hy. “Hoe verloop jou eerste dag sover?”
“Dit was nog meestal administrasie. Sal seker ’n rukkie neem om aan alles gewoond te raak. Wil jy dalk koffie hê? Ek gaan gou vir my kry voor ek weer na die menslike hulpbronne-afdeling toe gaan. Ek wou eintlik net gou kom groet het.”
“Koffie sal lekker wees, dankie.”
Sy verlaat die vertrek en hy gaan na sy Groupwise-inboks – 28 ongeleesde e-posse. Hy sal voor die tienuur-vergadering daarna moet omsien. Die ouditeursfirma bring nuwe uitdagings. Die omgewing is totaal anders as die prokureursfirma waaraan hy gewoond was voor hy onder Horst se leiding as geheime agent begin werk het.
Guillaume het hom daarop voorberei toe hy, as referent, hierdie pos vir Rex by die firma beding het. Goeie ou Guillaume wat sy klerkskap by dieselfde regsfirma as hy voltooi het en kort daarna by Lippmann Gurfein Ing. se forensiese ondersoek-afdeling aangesluit het, waar hy hom opgewerk het tot die vlak van vennoot. Guillaume se hand is in die onderhandelingsproses versterk deur die voordelige Sphinx Traders-ondersoek wat Rex met sy aanstelling na die firma sou bring.
Diana sit die beker koffie op die tafel neer en stap uit.
“Dankie,” sê hy, maar haar rug is reeds op hom gedraai. Dit gaan ’n uitdaging wees om haar in sy span te hê, maar hy glo as hy die nodige stappe doen, sal sy hier kan floreer. Hy besef egter sommige van die personeel is nie daarvan oortuig nie.
Niel Campher se vreemde oproepe oor die naweek kom weer by hom op. Hy hoop Januarie het meer inligting daaroor wanneer hulle vir middagete ontmoet. Hy twyfel steeds of Campher se oproepe enigsins met ’n onverwagse besoek van Freddie se trawante verband hou. Maar hoe meer hy daaroor tob, hoe minder kan hy hom indink waaroor dit werklik gegaan het. Hy sal nie verbaas wees as dit alles met die een of ander sluikhandeltransaksie te make het nie … en dít pla hom, want sy projek hier by Lippmann Gurfein gaan sy volle aandag verg, veral as hy Guillaume en Kie. moet flous oor die werklike rede waarom hy hier is. En Januarie maak op hom staat, sodat hy nie nog tyd het om liegstories te ondersoek nie.
* * *
“Hoe voel jy vanoggend?”
Vanuit sy oorgroot gemakstoel staar Myron Januarie na die raamlose leesbril van die vrou oorkant hom. Haar swart hare is styf teen haar kop gekam en in ’n bolla teen haar agterkop vasgesteek. Styfpassende ligbruin romp met wit bloes. Bene sywaarts gekruis. Grimering onberispelik aangewend; dalk het sy ’n kursus in selfgrimering gedoen. En haar parfuum ruik duur. Sy tik met die agterkant van die pen teen haar rooibruin lippe terwyl sy op ’n antwoord wag, haar groen oë vol afwagting.
Doktor Wilken. Hy lag innerlik vir dié van. Wil sy hom werklik ken?
“Same as always, dok.”
“En die nagmerries?”
“Nagmerries is vir kinders, dok. Dis sommer net drome.”
“Nou goed,” sê sy met Job se geduld, “en die drome?”
“Nee, hulle is steeds daar.”
“H’m,” is al wat sy uiter terwyl sy ’n aantekening op haar skryfblok maak. Dan: “Jy word binnekort bevorder. Hoe voel jy daaroor dat jy majoor Januarie gaan wees?”
Dit laat hom glimlag. Wek ’n gevoel van genoegdoening in hom.
“Nee, lekker … soos ’n cracker.” Hy wil dadelik sy tong afbyt. Hou op dom goed sê! Lekker soos ’n cracker? Watse kak is dit? En hierdie sielkundige behandeling is ook sommer stront. Hy is oukei. Hy is mos ’n poliesman, en poliesmanne verwerk sulke goed, sonder die hulp van ’n koptiffie. Dis deel van die job. Tiffies is vir polieskarre wat meganiese herstelwerk nodig het, nie vir poliesmanne se koppe nie.
“Is hierdie sessions regtig nodig, dok? Ek sê mos ek is oukei.”
“Kaptein Januarie,” en sy sit die skryfblok op die tafeltjie langs haar neer, Job se geduld nou ooglopend uitgeput, “die meeste polisiebeamptes