Goudduiwel. Duane Aslett
Читать онлайн книгу.
wêreld nogal rof kan wees. Baie van hulle is voormalige handelsmisdaad-speurders wat die skuif uit die polisie na die privaatsektor gemaak het en hul geharde ingesteldheid saamgebring het. Sy is egter daarop voorbereid. Laat hulle maar sê wat hulle wil, want sy is hier om te werk, om ondervinding op te doen, om te leer, maak nie saak hoe bar die leermeesters is nie.
Andries swaai op sy kantoorstoel en sy gesig is nou meer na haar gekeer, met die punte van sy swart strooihare wat in sy oë hang. Besef hy nie dat daardie kuif in sy oë sy sig kan benadeel nie? Sy het iewers gelees die natuurlike olie in mense se hare kan nadelig vir die oë wees. Andries se blik rus nog op die ouer sproetgesig-man wie se kopvel deur sy yl rooi hare loer. ’n Glimlag vorm onder Andries se babawange, wat Diana glo nog nooit ’n skeermes nodig gehad het nie.
“Dink jy sy’s ’n screamer? Omdat sy nie kan hoor nie,” maak sy die woorde uit en dan skater Andries vir sy eie grap terwyl hy die kuif uit sy oë vee.
Die ouer man sê iets terwyl hy opstaan en stap dan kopskuddend weg, met sy rug na haar. Nie net sy gesig is rooi nie, sy nek ook. Sy kan nie sien of hy nog iets sê nie.
Haar dag hier was nogal teleurstellend. ’n Klomp administrasie en papierwerk om haar aanstelling te bekragtig. Die kantore oorkant The Zone@Rosebank is indrukwekkend en gerieflik naby die Gautrein se Rosebank-stasie. Die oopplan-kantooruitleg sal haar nie pla nie en sy is dankbaar dat die lessenaars met afskortings toegerus is om ’n mate van privaatheid te verleen.
Mense wat horend is, besef nie hoe die geringste beweging dowe persone se aandag kan aflei nie, grotendeels omdat hulle moet vasstel of iemand dalk hul aandag probeer trek. Die afskortings sal haar help om op haar werk te fokus. Iets wat wel haar aandag aftrek, is die reuk van die koffiemasjiene wat op amper elke hoek staangemaak is. Sy sal haarself moet dwing om nie te veel koppies koffie op ’n dag te drink nie. Dít gaan moeilik wees.
Die menslike hulpbronne-kantoor het tydens die werksaanbod aangedui dat sy oriëntering sal moet ontvang en het vir haar ’n gebaretaal-tolk tydens dié fase aangebied, om dinge te vergemaklik aangesien dit in Engels is – haar tweede taal.
Dit sal nie nodig wees nie, het sy geantwoord, sonder om te noem dat sy ’n digitale opnemer sou saambring vir ingeval sy iets mis; dan sal sy haar ma vra om daarna te luister en dit vir haar te tolk. Sy moet onafhanklik voorkom, veral onder die omstandighede.
Weer dink sy daaraan dat hulle nie moet wonder of hulle ’n fout gemaak het deur haar aan te stel nie – as hulle in haar begin twyfel, mag hulle haar dalk iewers in ’n agterste kantoor indruk om dag vir dag bankstate en ander dokumente te analiseer.
Sy tel haar handsak op om huis toe te gaan. Blykbaar sal haar personeelkaart môre geaktiveer wees en dan sal sy ook haar skootrekenaar ontvang. Hulle het haar verder meegedeel dat dit ’n rukkie sal neem om haar e-posadres te aktiveer en dat haar visitekaartjies eers volgende week van die drukkers af sal kom.
Op pad uit loop sy een van die vennote, wat vandag as Guillaume aan haar bekendgestel is, in die gang raak. Hy nooi haar om by die groep aan te sluit in die werkskroeg op die boonste verdieping. Hulle gaan ’n drankie drink terwyl hulle wag dat die ergste verkeersdruk begin lig.
Sy is geamuseer deur hoe hy sy woorde met sy lippe oorbeklemtoon, stadig, asof dit haar sal help om makliker te verstaan. Hy besef nie dat dit eenvoudiger vir haar is as hy bloot normaal praat nie. Sy eie opgemaakte gebaretaal is ook vermaaklik. “Boonste verdieping” is blykbaar ’n wysvinger wat na die plafon gepomp word; “werkskroeg” ’n hand wat plat voor hom gevee word om die kroegtoonbank aan te dui; en “verkeersdruk” ’n regterhand agter die linker om die voertuie te simboliseer.
Dit ontstel haar nie – sy is net te bly dat hy haar saamnooi en probeer om haar deel van die span te maak. Sy sal hom daarvoor ewig dankbaar wees. Hoewel die verkeer nie ’n probleem is nie omdat sy die Gautrein gebruik, oorweeg sy dit tog om te gaan. Maar sy wil nie die enigste vrou in die geselskap wees nie.
Dan merk sy dat daar ander vroue is wat saambeweeg, en sê: “Dit sal lekker wees, dankie.”
Hulle neem die hysbak na die boonste verdieping. Toe die deure oopskuif, sien sy die naam wat op die glasdeure geëts is: Pacioli’s. Waarskynlik vernoem na die vader van rekeningkunde, Luca Pacioli, ’n monnik wat die eerste boek oor die dubbelinskrywingstelsel gepubliseer het.
Diana wonder hoe hy daaroor sou voel dat ’n kroeg na hom vernoem is.
Sy bestel ’n Savanna Light by die kroegman en wil ’n honderdrandnoot oorhandig, toe hy sy hand ophou en iets sê van die werk wat die koste dra. Sy is verras deur hierdie ekstra wat Lippmann Gurfein Ing. bied.
Sy probeer haar bes om die gesprekke te volg terwyl die trillings van die musiek deur haar lyf vibreer. Hoewel daar nie vandag veel gebeur het nie, is sy pootuit, seker hoofsaaklik weens die druk waaronder sy haarself geplaas het om almal te beïndruk. Sy is ook teleurgesteld omdat sy nie vandag veel met meneer Reynecke … Rex … te doene gekry het nie. En omdat sy gedink het hy sou hier in die werkskroeg wees, maar sy sien hom nêrens nie. Sy troos haar egter daaraan dat sy die man wat soveel vertroue in haar gewys het baie sal sien wanneer sy met die ondersoek besig is.
* * *
By Wonderboom-lughawe se parkeerarea stop Rex op die eerste oop plek wat hy sien.
“Daarso is hulle se sign,” wys Januarie na die bord van die huurvlugmaatskappy waar Wingnut werksaam is. Daar staan Xylo-prop Charters in bruin op ’n wit agtergrond, met houtpropellers wat die X vorm.
Kort na hul middagete het hy Rex gebel en meegedeel dat Niel onmoontlik die betrokke oproep van sy dakwoonstel af kon gemaak het, omdat ’n selfoontoring in Pretoria die oproep gefasiliteer het.
“So, die bliksem is al weer besig met die een of ander scheme, my broe’, en ek wil ook weet wat dit is.”
“Nou ja, hy het genoem dat hy besig was om met Wingnut te reël om te verdwyn, en dit kan dalk beteken dat hy Wingnut gevra het om hom iewers heen te vlieg. En ek dink die charter company vir wie Wingnut werk, operate van Wonderboom-lughawe af. Ek weet die naam begin met ‘Xylo’, maar ek kan nie die res onthou nie.”
“Ek bel jou nou,” het Januarie gesê en die oproep summier beëindig. Rex het gemeen daar was iets dringends op kantoor waaraan hy aandag moes skenk, maar minder as ’n uur later bel hy toe weer.
“Ek het ’n 205-subpoena gekry vir Xylo-prop Charters vir wie Weasel werk …”
“Jy meen Wingnut,” het Rex gekorrigeer.
“Ag, ek confuse altyd die twee bliksems. Ja, ek meen Wingnut. Kom ons gooi ’n draai daar vanmiddag en skud so ’n bietjie die boom. Dalk val daar iets interessants uit die takke uit.”
“Moet ek vra hoe jy so vinnig ’n 205-subpoena in die hande gekry het? Of watter vermeende misdaad jy daarmee ondersoek?”
“Nope. Kom ons sê maar net daar is baie mense wat vir Myron Januarie favours skuld.”
Hulle stap by die kantore van die huurvlugmaatskappy in en kom dadelik agter dat daar slegs een persoon aan diens is.
“Ag nee, fokkit!” sê die oorgewig man met die deurmekaar grys hare toe hy opkyk. Die ring om sy kop is klaarblyklik te danke aan die geel bofbalpet wat voor hom op die lessenaar lê. Sy oë verklap sy angs.
Rex kyk na Januarie, wat fronsend na die man staar voor sy gesig verhelder.
“My donder! Is dit dan nie my ou vriend nie – dit is mos Dolf, of hoe?” Die man knik. “Rex, Dolfie hier is die man wat destyds die ontvoerde Chantelle Heyneman vir Skoppensboer Swaziland toe gesmokkel het. In sy aerie. It’s a small world after all, ou Dolfie!”
Dolf staan op en mik om sy hand uit te steek, maar trek dit dan onseker terug. Verwardheid spoel oor sy gesig.
“Steeds besig met jou clandestine vlugte, ou Dolfie?”
“Glad nie … e … kaptein Januarie. Ek het my les geleer.” Hy vee ’n sweetdruppel van sy wang af. “Xylo-prop is ’n above-board charter company en ons doen finansieel