Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
“Wat gaan jy aantrek?”
“Aangesien hulle my nou al in ’n kortbroek gesien het …”
Irene begin tussen die klere op die rakke rondsoek. “Hier êrens was ’n pragtige rok.”
“Ek wil hulle nie te veel beïndruk nie.” Rebecca gaan sit weer op die stoel voor die venster.
“Soos jy met die man gepraat het, behoort jy op jou knieë daar in te loop.”
“Hoe het ek met hom gepraat?”
“Jy noem hom sommer ‘jy’ en ‘jou’. Weet jy daar bestaan ’n woord soos ‘u’?”
“Ek kan nie help dat ek in Engels skoolgegaan het en nie daai woord geleer het nie,” spot Rebecca, maar toe sy Irene se gesig sien, sug sy. “Dis net ’n aanspreekvorm, Irene. Ek bedoel dit nie oneerbiedig nie.”
“A, hier is dit,” ignoreer Irene Rebecca se woorde terwyl sy ’n groen moulose rok ophou. “Dis jammer die rok het nie ’n baadjie by nie, maar selfs daarsonder sal jy baie professioneel lyk.”
Rebecca bekyk die regaf rok wantrouig. “Ek sal ’n broek verkies. Met ’n rok sal ek te veel moet konsentreer om mooi te sit.”
“Jy kan nie met ’n verdomde jean gaan nie!” Irene hou die rok na Rebecca uit. “Gaan pas dit aan.”
Soos Irene voorspel het, pas die rok soos ’n handskoen en sy staar ’n paar oomblikke stil na Rebecca. “’n Mens vergeet soms hoe mooi jy werklik is.”
“Dit was nog nooit ’n groot begeerte van my om mooi te wees nie.” Rebecca draai in die rondte voor die spieël.
“Miskien pas die woord ‘mooi’ ook nie regtig by jou nie. Kom ons sê maar liewer jy is besonders.”
“Besonders wat?” wil Rebecca fronsend weet.
“Besonder eiesinnig,” terg Irene.
“Dis ’n baie mooi rok, maar ek gaan dit nie dra nie,” besluit Rebecca en begin ook dadelik die ritssluiter lostrek. “As ek my vir die geleentheid opdress, gaan ek nie myself kan wees nie.”
“Dis dalk waarom ek graag wil hê jy moet die rok aantrek,” laat Irene droog hoor, en Rebecca lag hees vanagter die afskorting.
“Hierdie is nie die tyd om koppig te wees nie,” raas Irene toe Rebecca agter die gordyn uitkom.
“Ontspan, Irene. Ek sal nie in vodde gaan nie.”
“Ek is bly ek hoef nie elke dag onderhoude te doen nie.” Julian staan op waar hy langs die konferensietafel sit en rol sy skouers agtertoe.
“Het jy enige iemand gesien wat jou beïndruk het?” Stephen skink vir homself ’n glas water en skuif agteroor in die stoel.
“Hulle het almal baie goed in die toetse gevaar en almal is vreeslik ywerig en baie intens en vol teorieë en gretig om te beïndruk.”
“Ek dink die jong man wat tweede hier was, is die beste kandidaat,” onderbreek Martin Vorster se stem hulle. “Hy is akademies baie sterk en kom met uitstekende verwysings van sy huidige werkgewer.”
“Wat van die meisie wat nou twee jaar in Singapoer gewerk het? Sy het self goeie verwysings en sy het bietjie meer ondervinding van die korporatiewe omgewing as hy.” Stephen kyk na Julian wat intussen voor die venster gaan staan het.
“En sy is nog mooi ook,” antwoord Julian met ’n knik.
“Ek het nie vandag my tyd gemors om vir jou ’n speelmaat te soek nie, Julian.” Martin Vorster het ’n strengheid in sy stem.
Julian en Stephen kyk vlugtig na mekaar en om albei se monde huiwer ’n glimlag.
“Jy kan ook na haar kyk, Martin. Ek sal nie suinig wees nie.”
Martin staan haastig op. “Ek gaan kleedkamer toe. Hoe laat kom die laaste kandidaat?”
“Vyfuur,” antwoord Stephen.
Al drie mans kyk op hulle horlosies.
“As sy laat is, gaan ek loop,” laat Julian grimmig hoor toe Martin uit die vertrek is. “Ek weet nie waarom ons vir haar moet wag nie. Sy is die een wat verleë is.”
“Sy sê sy het ander afsprake ook en aangesien sy reeds gisteroggend s’n op kort kennisgewing moes verskuif, is hierdie die enigste tyd wat sy beskikbaar het.”
“Twak!” Julian skink vir hom ook water en drink die glas in een asemteug leeg.
Op daardie oomblik kom Martin die vertrek binne en die ander twee word stil. Na ’n paar minute kyk al drie weer op hulle horlosies en Julian lyk verlig toe die telefoon op die sytafel begin lui.
Stephen antwoord en dan hou hy die gehoorstuk na Julian uit. “Dis Angela.”
“Angela, ek is nog besig by die kantoor,” laat Julian effens bruusk hoor.
Sy sê iets en hy knik. “Hmm … dit klink lekker. Ek het egter nog ’n onderhoud met iemand. Ek sal jou bel as ek hier wegry.” Hy klink vriendeliker.
Julian het net die gehoorstuk neergesit, toe daar ’n ligte kloppie aan die deur is en Anèl binnekom, gevolg deur Rebecca.
Stephen stap nader en steek sy hand uit, terwyl Julian op sy horlosie kyk. Stiptelik vyfuur. Hy het ’n vae gevoel dat sy dit met opset so beplan het.
“Juffrou Fagan, ek is Stephen Walters.” Rebecca skud sy hand en toe hy na Julian beduie, knik sy gemaklik. “Julle twee het al ontmoet,” voeg Stephen ietwat oorbodig by.
Julian steek sy hand uit en sy neem dit woordeloos voordat sy na Martin draai en wag dat Stephen hulle bekendstel.
Dan word sy na ’n stoel langs die konferensietafel beduie, terwyl die ander drie oorkant haar plaasneem. Sy het verwag dat Julian Hoffman in die middel gaan sit en die vrae vra, maar tot haar verbasing sit hy twee stoele van Martin Vorster af, asof hy ’n toeskouer is.
“Dankie dat u gekom het. Sal u omgee as ek sommer dadelik met die vrae begin?” val die ouer man effens kortaf weg. “Ons het reeds die uitslae van die toetse ontvang, maar ons wil u graag self ’n paar vrae vra.”
Rebecca luister stil. Sy knik nie eens haar kop nie.
Martin maak keel skoon en kyk na die papier voor hom op die tafel. “Vertel ons asseblief wat u gedoen het nadat u afgestudeer het.”
“Ek het vir twee jaar in die buiteland getoer en gewerk.”
“Kan u vir ons die name gee van die maatskappye waar u werksaam was?”
Rebecca glimlag vlugtig. “Ek het druiwe in Frankryk gepluk, in Italië op ’n olyfplaas gewerk, en ek was ’n kelner in Duitsland.”
Martin kyk oor sy leesbril na haar. Daar vorm ’n frons tussen sy wenkbroue. “Wat dink u behels die pligte van ’n persoonlike assistent?” gaan hy voort toe sy nie verder uitbrei nie.
“Ek dink dit hang af van die behoeftes van die werkgewer.”
“Kan jy meer spesifiek wees?”
Rebecca is bly die formele “u” het weggeval. “Nee.”
“Hoe beplan jy dan om uitvoering aan die pligte te gee, as jy nie weet wat dit behels nie?” Martin se mond vorm ’n streng lyn en sy stem is staccato.
“Meneer Vorster, ek is seker jy weet ook nie wat die pos behels nie. Dis ’n tipe pos wat oor tyd ontwikkel en nie noodwendig met ’n voorafpligtestaat kom nie.”
Hierdie keer kyk hy effens langer oor sy bril na haar. “Wat dink jy is jou sterkste eienskappe en wat is jou swakste?”
Rebecca se blik wil-wil na die ander twee mans draai, maar sy keer haarself met ’n ysere wil. “Ek het heelwat sterk eienskappe, maar dié wat hier van toepassing is, is waarskynlik