Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
Martin haar môre bel en sê sy word vir ’n proeftydperk van drie maande aangestel. Sy moet volgende Maandag, die tweede, begin.”
“Dis baie kort kennisgewing.” Op die vinnige besluitsverandering lewer Stephen geen kommentaar nie.
“As sy so graag die werk wil hê, moet sy maar ’n plan maak. Ek is nie lus vir ’n welsynsgeval nie. Sy het ’n groot mond, letterlik en figuurlik, en is vol selfvertroue. Laat ons sien of daar substansie in haar beloftes is.”
“Iets sê vir my jy gaan nie jammer wees as sy nie die mas opkom nie.” Stephen kyk met vernoude oë na sy jare lange vriend.
“Ek sal haar dieselfde kans gee as wat ek die ander sou gegee het.”
“Hm … ek wonder,” praat Stephen onderlangs terwyl hy sy notas bymekaar begin maak.
“Sy het nie jou simpatie nodig nie, Stephen. Alles wat ons van haar weet, dui daarop dat sy vir haarself kan sorg.” Julian lig sy hand in ’n groet. “Sê groete vir my suster.”
“Ek wonder of sy kan sing?” peins Stephen toe hy opstaan. “Met daardie hees stem sal sy ’n man aan die huil kan sing.”
“Jou vrou en kind wag by die huis, Stephen.” Julian verdwyn om die kosyn.
5
“Nie vonkelwyn nie, sjampanje!” bulder William toe die kelner die name van die beskikbare vonkelwyne aframmel. “Vanaand gaan die gepeupel feesvier! Bring die ramshoring en die luit!”
“En wie gaan betaal?” Rebecca kan nie ophou glimlag nie.
“Ek sal, vir my straf omdat ek ook maar een van die kleingelowiges was.” Hy soen haar wang. “You are some piece of work, my dear!”
“Die man moet sy kop laat lees,” kom dit van een van die ander mans. “As hy sy oë uitvee, het sy ’n staatsgreep uitgevoer en werk hy vir haar.”
“Dis my plan, ja,” knik Rebecca kastig ernstig, maar sy is so opgewonde dat sy met moeite kan stilsit.
“Jy sal nuwe klere moet kry,” waarsku Irene, terwyl haar blik oor Rebecca se vaalblou denim en T-hemp gaan. Jy mag sexy in ’n denim lyk, maar dis nie regtig kantoordrag nie. Kom maak môre ’n draai by my, ek het ’n paar mooi goed ingekry.”
“Ek kan nie jou klere bekostig nie, Irene. Jy weet dit.”
“Jy kan my met jou eerste salaristjek betaal en ons kan ’n paar basiese stukke kies wat die illusie sal skep dat jy ’n kas vol klere het.”
Rebecca hou haar kop vas en kreun teatraal. “Moenie vir my sê ek moet nou op hierdie ouderdom begin meng en pas nie.”
“Moenie so meerderwaardig wees nie, jy sal sien hoe ’n mens met klere kan toor as jy slim koop.”
Rebecca sug hoorbaar. “Ek sal kom kyk, maar ek belowe nie ek gaan koop nie.”
“Sjampanje!” klink ’n ander stem op en almal draai na die nuwe aankomelinge wat tussen die ander tafels deurgestap kom. Die voorste man is ’n aantreklike bruinkop wat reguit op Rebecca afpyl. Hy word gevolg deur ’n sterkgeboude man met swart hare en mooi blou oë.
Die bruinkop kom vou sy arms om Rebecca en lig haar uit die sitplek. Sy laat hom laggend begaan.
“Ek hoor gerugte van groot dinge! Is dit waar?” Hy soen haar op die mond en sy lag uitdagend.
“Dit hang af wat jy gehoor het, Gert,” glimlag sy.
“’n Kantoor met ’n berg-uitsig … reg langs die grootbaas.”
Rebecca knik. “Moenie vergeet van die salaris nie. Ek is ’n vrou wat een van die dae my eie blyplek kan koop.”
“En ek hoop nog al die tyd jy sal by my kom intrek.” Hy sak langs haar neer en sy moet opskuif. “Nog sjampanje!” beduie hy vir die kelner en die jong man knik gretig. Rebecca besef hy maak hom reg vir ’n reusefooitjie.
“Baie geluk.” Die man met die swart kop buk ook oor Rebecca en soen haar wang. “Maar net vir die rekord, ek het nooit getwyfel nie.”
“Dankie, Pierre,” laat Rebecca plegtig hoor. “Ek sal sorg dat jy ’n plek in die nuwe wêreldorde kry.” Sy kyk na die res om die tafel. “Vir die res van julle kleingelowiges, weg na die guillotines met julle!”
“O hemele, behoed ons!” kreun Deborah. “Marie Antoinette is gekloon!”
“Vertel eers, Becca!” Gert skink almal se glase vol. “Ek wil al die detail hoor. Het jy hom oor sy lessenaar of die liasseerkabinet verlei?”
“Waarom dink jy ek moes hom verlei om die job te kry?”
“My neef is ’n moeilike man om tevrede te stel. En alhoewel ek baie vertroue in jou het, het ek werklik nie gedink jou CV gaan die deure laat oopgaan nie. Jy moet self erken, jy was verbaas.”
Sy kyk gebelgd na hom. “Vir jou inligting, hy het my deur ’n privaatspeurder laat agtervolg, psigometriese toetse laat aflê en twee onderhoude met my gevoer. Sy lessenaar was hoegenaamd nie betrokke nie.”
“Weet hy darem teen hierdie tyd jy ken my?”
“Nee, en hy hoef dit ook nie nou al te weet nie. Laat ek hom maar eers met my vermoëns dazzle.”
Gert sit sy arm om haar skouers. “Ek is trots op jou, juffrou Fagan. My neef is ’n gelukkige man.”
“Ek het dit reeds vir hom gesê,” knik sy heel ernstig.
Die ander lag dawerend en van daar af raak die partytjie net al vroliker, totdat Rebecca kort na twee aankondig dat sy ’n werkende vrou is en haar slaap nodig het. Dit lok weer allerhande op- en aanmerkings uit, maar niks kan haar vanaand van stryk bring nie.
“Kom, ek sal jou gaan aflaai.” Gert neem haar aan die arm en almal begin skielik aanstaltes maak om huis toe te gaan.
“Is jy regtig vanaand lus vir daardie dump van jou?” wil hy weet toe hy agter die stuurwiel van sy jongste BMW-sportmotor inklim.
“Wat is my alternatief?” Sy weet wat hy bedoel, maar sy moet altyd eers seker maak.
Hy kyk net skeefweg na haar en sy skud haar kop. “Nee dankie.”
“Waarom speel jy hard to get?”
“Hoeveel keer wil jy nog hieroor praat?”
“Ek verstaan net nie wat jou beswaar is nie.”
Sy gaap. “Ek het nou eers ander prioriteite.”
“Jy het altyd ander prioriteite.”
Sy sit haar hand op sy arm en voel hoe die spiere in sy boarm saamtrek. “Jy’s verveeld, Gert, en ek is nie die oplossing nie.”
Hy lag meteens asof hy moed opgee. “Ek moet net so elke dan en wan seker maak dat jy nie intussen van plan verander het nie. Wie nie waag nie, sal nooit wen nie,” spot hy.
Sy hoef hom nie te antwoord nie, want hulle het voor haar blyplek gestop en hy kyk met misnoeë na die groepe mense wat buite rondstaan. “Vader, Rebecca, hulle gaan jou nog hier doodmaak.”
“Ek het niks wat hulle wil hê nie en as ’n mens hulle eers leer ken, is hulle nogal heel nice.”
“Ek gaan nie aanbied om saam met jou te stap nie.” Hy ril liggies.
“Liewer nie. Ek het ’n vermoede jy het dalk ’n paar goed wat hulle wil hê.” Daarmee soen sy hom op sy wang en klim vinnig uit die motor.
Daar word na haar geroep toe sy uit die motor klim en ’n paar wil weet waarom haar vriend nie ook uitklim nie. Rebecca beduie laggend dat hy bang is en daar word spottend gelag.
Sy klim die trap vinnig op en tel haastig ’n handdoek in haar kamer op. Dis wat sy die meeste van ’n eie blyplek sal geniet. Haar eie badkamer. Maar sy sal tog ook die gedurige geraas om