Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
huiwer ’n oomblik. “Om te kom werk.”
“Ek kon oorsee ook gewerk het.”
Toe Irene haar nie antwoord nie, laat Rebecca stil hoor: “Ek is miskien net te trots om te erken ek is ook maar bang vir die krokodille. Soos vanaand.”
“Is jy bang?” Daar is verbasing in Irene se stem.
“Ek weet nie of bang die regte woord is nie, maar ek het ’n vermoede dat een verkeerde tree my dalk duur te staan kan kom.”
“Dit sal goed gaan.” Irene druk ’n soen teen haar vriendin se voorkop voordat sy opstaan. “Slaap nou sodat jy môre baie slim kan wees.”
“Dankie,” roep Rebecca agter haar aan voordat sy op haar sy draai en haar oë toemaak.
Daardie nag droom sy van riviere en mense en krokodille wat met oopgesperde kake in die water dryf, maar toe sy die volgende oggend wakker word en Irene voor die bed met ’n skinkbord sien, glimlag sy.
“Ons het dit vannag oor die rivier gemaak.”
6
Rebecca voel soos ’n graadeentjie op die eerste skoologgend, maar behalwe Irene, beplan sy beslis nie dat enigeen dit moet weet nie. Sy trek een van haar ouer swart langbroeke en ’n rooi-en-swart toppie aan en ignoreer Irene se versoek dat sy haar groen broekpak dra. Dis genoeg dat sy groen voel, dis nie nodig om so te lyk ook nie.
Haar kantoor is nie naastenby so groot en indrukwekkend soos Julian Hoffman s’n nie, maar sy het ook beslis nie rede om te kla nie. Die groot vensters kyk berg toe en al sou ’n uitsig oor die hawe ook mooi gewees het, verkies sy hierdie uitsig. Nou kan sy sien as Van Hunks sy pyp op Tafelberg stook en die suidoos soos ’n waterval oor die berg tuimel.
Die een muur bestaan uit ’n groot boekrak met ’n verskeidenheid lêers en boeke. Haar blik gaan vinnig oor die titels. Daar is regsboeke, boeke oor die politiek, oor die ekonomie, internasionale politiek, en nog vele ander.
Die lessenaar is ’n mooi antieke meubelstuk en haar stoel is ’n moderne hoërugstoel wat agteroor kan kantel. Voor die lessenaar staan twee gestoffeerde gemakstoele. ’n Duur donkerrooi-en-groen Oosterse mat lê bo-op die dik grys volvloermat.
“Moenie te geheg raak aan die uitsig nie,” onderbreek ’n stem haar gedagtes. Sy draai met ’n gemaklike glimlag om.
“Ek dink die gevaar is groter dat julle te geheg aan my gaan raak.”
Julian Hoffman gee een van sy enigmatiese glimlagte. “Moenie jou geld daarop verwed nie.”
Rebecca stap om die lessenaar. “Ek wed selde op ’n verloorder.”
“En ek nóóit nie.” Daar lê ’n duidelike waarskuwing in sy woorde.
Rebecca se blik weifel nie, maar sy kan voel hoe haar vel ongemaklik saamtrek en haar maag ’n paar draaie gee. Om hierdie pos te kon kry was die maklike deel; om dit te hou, gaan aansienlik moeiliker wees.
Rebecca kan hom nie antwoord nie, want hy het reeds omgedraai en sy bly staan effe onseker om haar en rondkyk. Sy het nie ’n benul waar om te begin nie.
“Doktor het gesê ek moet jou rondwys,” onderbreek ’n jong stem haar gedagtes en toe sy opkyk, herken sy die ander meisie wat die eerste dag onder in die parkeergarage was. Haar naam is Ingrid en sy is die ontvangsdame vir drie van die direkteure, verneem Rebecca en stap gehoorsaam agter haar aan.
Teen drie-uur die middag het sy al ’n klomp mense ontmoet. Sy kon die nuuskierigheid in almal se oë sien, maar niemand het iets gevra nie. In sommige kantore is sy openlik op en af bekyk, in ander is sy saaklik gegroet. Dit pla haar gelukkig nie. Sy was nog nooit afhanklik van ander mense se opinies nie.
Oorkant die portaal is nog ’n ontvangsvertrek wat die drie visepresidente van die maatskappy bedien. Hulle het elkeen hul eie tikster en daar is ook ’n komiteekamer en kombuisie. Nie een se kantoor is so groot soos Julian Hoffman s’n nie, maar almal is smaakvol ingerig met waardevolle antieke meubels, matte en hier en daar ’n ornament.
Martin Vorster, wat die onderhoud met haar gevoer het, heet haar formeel welkom en groet met die hand, maar Rebecca is redelik seker sy was nie sy eerste keuse nie. Waarskynlik nie eens sy tweede, derde of vierde keuse nie. Dis egter sy probleem.
Alec Barnard is ongeveer veertig jaar oud en lyk soos die visepresident van ’n internasionale maatskappy. Van sy blonde hare wat netjies gesny is, tot by sy skoenpunte, is hy ’n stilis se droom. Alles is op die regte plek, met die regte naamkaartjie aan.
“Aangename kennis,” groet hy glimlaggend toe Ingrid Rebecca voorstel. Hy laat gaan egter nie haar hand nie. “As die lewe aan daardie kant van die gebou jou te erg verveel, kan jy altyd stilletjies wegglip na ons toe.” Sy hand vou net te warm om hare, en Rebecca weet hy wag dat sy dit uit syne trek. Mans soos hy hou daarvan om vrouens ongemaklik te maak. Dit laat hulle waarskynlik soos die spreekwoordelike alfa-man voel. Daarom wag sy geduldig tot hy klaar gepraat het en selfs dan maak sy seker hý laat eerste haar hand los.
“Dankie, ek sal dit onthou,” antwoord sy.
Buite die deur sien sy hoe Ingrid haar vlugtig aankyk en Rebecca wonder of die vrou dink sy is onnosel genoeg om ’n man soos Alec Barnard ernstig op te neem.
“Hy is al twee keer geskei,” kom die waarskuwing waarop Rebecca gewag het.
“Ek is jammer om dit te hoor,” antwoord Rebecca ernstig terwyl sy wonder of dit die moeite werd is om te probeer verduidelik dat sy geensins by die maatskappy se skindernetwerk wil inskakel nie. Dit gaan haar nie aan wie wat doen, met wie, waar en wanneer nie.
Toe sy terug in haar kantoor kom, staan daar ’n reuseruiker blomme op haar lessenaar. Sy haal effens uit die veld geslaan die klein kaartjie tussen die blare uit en glimlag terwyl sy die paar woorde lees: Geniet die uitsig, maar moenie van ons hier onder vergeet nie! Liefde. Gert.
Rebecca glimlag steeds toe sy die ruiker op die tafel voor die venster gaan sit. Sy sal vanaand vir hom dankie sê.
Teen vyfuur die middag het sy al ’n paar keer tee en koffie vir Julian aangedra, heelwat lêers en dokumente heen en weer gedra en selfs namens Julian blomme bestel.
“Is dit vir ’n man of ’n vrou?” wou sy weet toe hy die opdrag gee.
Hy kyk vir die eerste keer werklik op na haar toe. “Dis vir ’n vrou.”
“Moet die blomme iets spesifieks sê, soos byvoorbeeld dat jy jammer is oor iets of moet dit ’n ander boodskap oordra?” Rebecca weet nie waarom sy dit so geniet nie. Miskien omdat daar ’n ontevrede trek om sy mond lê?
“Ek soek net ’n bos blomme, juffrou Fagan. Ek is nie besig met nuwe diplomatieke betrekkinge nie.”
“Is dit vir ’n begrafnis, want dit sal uiteraard ander blomme moet wees.” Sy het moeite om die lag uit haar stem te hou.
“Ek wil dankie sê.” Hy het weer sy kop laat sak en is besig om die sleutels van sy skootrekenaar te druk.
“’n Kennis of ’n vriendin?”
“Vriendin.”
“Goeie vriendin?”
“Ja.”
“Hoe goed?”
“Stuur net in vadersnaam die blomme, ek is seker jy het nie my bloedgroep nodig om dit te doen nie.”
Terug in haar kantoor het sy dit oorweeg om vir Anèl, die ontvangsdame, te gaan vra waar hulle altyd blomme bestel, maar toe op die ingewing van die oomblik ’n kennis gebel en verduidelik wat sy wil hê. Sy was nog nooit lief vir stywe bloemisterangskikkings nie en as die spesiale vriendin daarvan hou, moet sy maar hierdie keer met iets anders tevrede wees.
Om die tyd verder om te kry, begin sy deur die lêers blaai. Daar is afskrifte van vorige toesprake. So ver terug soos Julian se oupa se jare. Rebecca begin lees en is gou verdiep in die taak.