Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
“Ek is bewus daarvan en dit sal nie ’n probleem wees nie.” Sy is seker teen hierdie tyd weet hulle sy is nie getroud nie.
“Watse salaris en byvoordele verwag u?”
Rebecca noem die bedrag wat sy die eerste dag vir Julian ook genoem het. Die man voor haar frons nou openlik, maar sy ignoreer dit. “Daarby verwag ek mediese en pensioenvoordele en ’n maatskappymotor.” Sy wag vir kommentaar, maar tot haar verbasing is al drie mans ’n oomblik stil en dan is dit Martin wat voortgaan.
“Sal u enigsins gekompromitteer voel om saam met doktor Hoffman te reis en vir lang tye weg van die huis te wees?”
Rebecca swig byna voor die behoefte om haar blik te verskuif, maar sy dwing haarself om na die vraesteller te bly kyk. “Nee, dit sal nie vir my ’n probleem wees nie.”
“Waarom, sal u sê, is u die beste kandidaat vir die pos?”
“Ek het nie ambisie om in die maatskappy bevorder te word nie, derhalwe kan ek op die werk fokus.”
Martin maak die lêer voor hom toe en haal stadig sy bril af. “Is daar enige vrae wat u vir ons wil vra?”
“Was daar in die verlede probleme wanneer vroulike werknemers saam met doktor Hoffman op reis was?” Sy sorg dat haar stem nie haar glimlag verraai nie en sy hou haar blik op Martin.
’n Oomblik is daar stilte en dan antwoord Martin skerp: “Nee, juffrou. Daar was beslis nog nooit probleme nie.”
Rebecca knik stemmig en toe hy vra of daar ander vrae is, skud sy haar kop.
Martin kom orent. “Dankie dat u gekom het, u sal binne die volgende paar dae van ons hoor.”
Rebecca staan saam met die ander twee mans op en steek haar hand na Martin Vorster uit. Dan kyk sy vir die eerste keer na Stephen Walters en sy is verras toe sy tekens van ’n glimlag in sy oë gewaar. Sy knik vir hom toe hy haar hand neem.
“Ek is bly ons het ontmoet, juffrou Fagan.”
Sy steek haar hand na Julian Hoffman uit en knik weer formeel. “Doktor Hoffman.”
Sy hand sluit byna pynlik om hare en sy moet haarself keer om nie uit te roep nie. “Totsiens, juffrou Fagan.”
Rebecca trek stadig haar hand uit syne en wag tot sy uit die vertrek is voordat sy onderlangs swets en haar hand vryf.
Toe die deur agter haar toegaan, sak al drie mans terug op hulle stoele en ’n oomblik lank hang daar ’n stilte tussen hulle.
“Ek dink ons kan die laaste kandidaat se naam met sekerte van die lys skrap.” Martin begin sy bril se lense met ’n spierwit sakdoek poets.
“Op grond waarvan?” Dis Stephen wat vra.
“Ek weet in die eerste instansie nie hoe sy enigsins op die lys gekom het nie,” ignoreer Martin die vraag.
“Ek dink sy het kwaliteite wat die ander nie het nie,” sê Stephen met oortuiging. “Ek stem saam dat sy nie die ander se ondervinding het nie, maar ek dink sy is intelligent genoeg om vinnig te leer.”
“Moenie jou deur ’n mooi gesig laat beïnvloed nie, Stephen,” laat Martin ongeduldig hoor. “Ek is in elk geval nie oortuig dis ’n goeie plan om ’n vrou in hierdie pos aan te stel nie.”
“Jy moet hoop niemand hoor jou nou nie, Martin.” Stephen glimlag spottend. “Die president het nou die dag te velde getrek omdat daar nog maatskappye in die land is waar die vrouens nie gelyke kanse op aanstelling en bevordering het nie.”
“Ek weet dis die era van gelyke regte, maar sommige poste is net eenvoudig nie vir vrouens bedoel nie.”
“Wat wil jy sê, Martin?” Stephen kyk hom fronsend aan.
“Dink aan die komplikasies as sy op hom verlief sou raak. En dit sal nie die eerste keer wees dat so iets gebeur nie.”
“Is dit ’n kompliment?” Daar is ’n spotlaggie om Julian se mond.
“Ek is bly jy vind dit amusant, Julian.” Martin se stem is skerp. Soos wanneer mens ’n kind aanspreek.
“As dit ons uitgangspunt is, behoort ons geen vrouens aan te stel nie.” Daar is ongeduld in Julian se stem. “Jy behoort dadelik jou sekretaresse met ’n man te vervang.”
Martin maak ’n gebaar met sy hand asof hy ’n lastige vlieg wegwaai.
“Jy het nog baie min gesê, Julian. Laat ons hoor wat jy dink; jy het nou almal gesien.” Stephen kyk afwagtend na Julian.
Hy rek homself uit. “Hulle sal waarskynlik almal die werk kan doen.”
“Wil jy hê ons moet nog verder soek?” wil Martin weet terwyl hy op sy horlosie kyk.
Julian skud sy kop. “Ek dink nie dis nodig nie. Julle het julle huiswerk goed gedoen. Laat ek net vannag hieroor dink.”
Martin staan op. “In daardie geval sal julle my seker verskoon. Ek het nog ’n afspraak.”
Julian en Stephen knik, maar bly sit toe Martin die deur agter hom toetrek. Daar heers ’n gemaklike stilte in die vertrek.
“Ek wonder waarom hy destyds besluit het om aan te bly na my pa se dood. Dis nie asof hy enige lojaliteit teenoor my het nie.” Julian staar na die toe deur.
“Hy is lojaal teenoor die maatskappy en ek vermoed op ’n verdraaide manier voel hy effens verantwoordelik vir jou. Asof hy dink jou pa sou van hom verwag het om na jou te kyk.”
Julian se wenkbroue lig spottend. “Ek sal graag wil hoor hoe jy tot daardie gevolgtrekking gekom het.”
“Jy het voor hom grootgeword en hy was baie lief vir jou pa.”
“As dit so is, sou ek juis verwag het hy moet my ondersteun.”
“Ek dink hy is namens die ander hard op jou sodat jy op jou tone moet bly.” Stephen stap na die kroegie teen die oorkantste muur en skink vir elkeen van hulle ’n bietjie whiskey in. Die ysblokkies rinkel ongewoon hard in die stil vertrek.
“Los nou eers vir Martin en sy idiosinkrasieë. Laat ek hoor wat jy rêrig van die groepie slimmes gedink het. Jy is nie ’n man wat gewoonlik eers oor ’n besluit moet slaap nie en ek het ’n vermoede jy weet presies wie jy wil aanstel. Ek sal graag wil weet waarom jy huiwer.”
“As jy dan so baie weet, sê jy vir my wie is my eerste keuse.”
“Juffrou Fagan.”
Julian neem ’n sluk whiskey voordat hy glimlaggend vra: “Wat laat jou so dink?”
“Hulle almal is slim, maar sy is loshande die brightste en interessantste. Sy werk nie volgens handboeke nie, maar ek het ’n vermoede sy kry dinge gedoen en sy is nie ’n naprater nie.”
“Ek sou dink ’n werkgewer behoort haar juis daarom nie te oorweeg nie.” Julian se wenkbrou trek omhoog terwyl hy sy glas in die rondte draai.
“Maar jy is nie enige werkgewer nie,” spot Stephen. “Jy raak gou verveeld met mense wat net jou gedagtes en woorde eggo.”
“Daar is grense aan alles en ek het ’n vermoede juffrou Fagan ken nie juis die grense nie. Sy is dalk net te eiewys vir so ’n pos.”
“Jy sal nie weet voordat jy haar nie ’n kans gegee het nie.”
Julian kyk skerp na die man oorkant hom. “Waarom is jy haar kampvegter?”
Stephen dink ’n oomblik voor hy praat. “Ek hou van haar guts.” Hy lag skielik. “Net die feit dat sy daardie vraag gevra het, wys my sy is nie die bang tipe nie.”
“Net die feit dat sy daardie vraag gevra het, laat my wonder wat sy nog alles kan doen,” laat Julian fronsend hoor. “Sy het dit met opset gedoen.”
Stephen lag weer. “Sê dit nie genoeg nie? Nie een van die ander sou dit gewaag