Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
koue water op haar spuit. Dit mag Februarie wees, maar hel, sy is nie lus om elke dag koud te stort nie. Sy maak gou klaar en val na ’n kwartier moeg op haar bed neer. Toe sy haar oë toemaak, ontsnap ’n “dankie” deur haar lippe. Of eintlik is dit van êrens diep in haar. Daar waar sy lankal nie meer waag om te gaan nie. Dis ’n eenvoudige woord en kan nie werklik uitdrukking aan haar gedagtes gee nie, maar sy weet nie wat meer sy kan sê nie. Dis maklik om baie te praat, maar die jare het dit moeilik gemaak om regtig iets te sê. Selfs hier waar sy alleen onder ’n trap lê. Sy draai op haar sy en sê weer sag “dankie”. Miskien is dit vanaand genoeg.
“Dit pas jou soos ’n handskoen.” Irene bekyk haar vriendin van kop tot tone. Rebecca dra ’n sagte groen broekpak van linne en sy herken haarself byna nie. Sy is so gewoond aan die losser, meer informele klere dat sy besluiteloos in die rondte draai.
“Dis net omdat jy gewoond is om jouself in kostuums te sien. Daar is jou witgewaste los-my-uit-denims met die vissermanstruie in die winter, hierdie kyk-hoe-in-beheer-is-ek-romp en -top wat jy vandag dra, dan die haai-kyk-hoe-oulik-is-ek-klere wat jy gister gedra het. Jy dink jy trek sommer net aan, maar jy kom dit nie eens meer agter dat jy opdress vir elke geleentheid nie.”
“En wat gaan hierdie suit sê?” Rebecca draai weer in die rondte.
Irene flikker haar ooglede. “Ek kan met enige van die mink-en-manure-kliek kompeteer.”
Rebecca lag en begin die klere haastig uittrek. “Behoede my!”
“Kom, ons is nog nie klaar nie. Jy kort iets wits vir die somer.” Sy haal ’n oopslaan-wit romp en moulose toppie uit en gee dit vir Rebecca om aan te pas. “En hier is nou waar jy slim word en die groen en wit met mekaar kan meng.”
“Ek het nie soveel geld nie,” kla Rebecca, terwyl sy weer na haarself in die spieël kyk en teen haar sin beïndruk is.
“Ek het jou gesê jy hoef nie nou te betaal nie.”
Rebecca skud haar kop. “Ek glo nie aan skuld nie.”
“Dis nie skuld nie. Beskou jouself as ’n advertensie vir my klere.”
“Trek ek regtig so vreeslik aan?”
“Nee, jy weet jy lyk altyd goed, maar ek dink net jy sal tog effens meer formeel moet begin aantrek.” Irene beduie na nog ’n klomp klere wat oor ’n stoel hang. “En ongelukkig sal jy ook nie net natuurlike stowwe kan dra nie. Dit gaan te veel in ’n tas kreukel. Gelukkig is sintetiese en rekmateriale nou weer hoog in die mode.” Sy beskou Rebecca met ’n skuinsgedraaide kop. “Eintlik is enige iets in die mode en jy is een van die gelukkiges wat selfs in ’n streepsak ook mooi sal lyk.”
Na nog ’n paar minute knik Rebecca uiteindelik. “Goed, jy het my oortuig, maar ek sal jou regtig eers kan betaal as ek my salaris kry.”
“Dis reg, ek sal intussen by jou kom brood eet.”
“Ek hoop nie jy wil botter ophê nie.” Rebecca verdwyn agter die gordyn in.
“Wanneer gaan jy ’n blyplek begin soek?” vra Irene en begin die klere opvou.
“Gert moet eers na my finansies kyk. Die helfte van my spaargeld is hier en die ander helfte is nog in ’n oorsese bankrekening. Ek is nie seker presies hoeveel dit is nie en of dit enigsins genoeg is vir ’n deposito op ’n blyplek nie.”
“Is jy opgewonde oor al die nuwe vooruitsigte?”
Rebecca kom neem op die ruim gemakstoel plaas en kyk hoe Irene die klere in groot bruin sakke verpak. “Soos ’n kind wat nie kon wag om skool toe te gaan nie, maar noudat die dag aangebreek het, nie meer seker is sy wil gaan nie.”
“Ek het nie twyfel dat dit goed sal gaan nie. Jy het ’n goeie kop op jou lyf en was nog nooit bang vir harde werk nie.”
Rebecca glimlag skeef. “Dankie vir die mosie van vertroue.”
“Weet die familie jy is terug in die land?”
Rebecca bly so lank stil dat Irene die vraag herhaal.
“Nee. Ek sal hulle nog bel.”
“Spaar liewer daardie geld.”
Rebecca kyk vraend na Irene.
“Jy mors jou tyd met hulle, Becca. Dis sad, maar dis ongelukkig die waarheid. Hulle het nog nooit omgegee of jy in Siberië of in Seepunt is nie.”
“Irene, ek wil regtig nie oor hulle praat nie.”
“Ek ook nie; hoe minder ek van hulle weet, hoe beter.”
“Hulle het my in hulle huis geneem toe ek nie ander blyplek gehad het nie.” Rebecca se stem klink ingehoue.
“Hulle het ’n dak oor jou kop gegee. Dit was al.” Irene sit haar hand oor Rebecca s’n. “Ek kan dalk nog die ander lot vergewe, want hulle is imbesiele, maar my magtig, sy is jou ma se suster. Sy was veronderstel om ’n ma vir jou te wees!”
“Sy het reeds vier kinders gehad, Irene. Dit was moeilik vir haar.”
“Dis nonsens! Ek ken mense met ses en sewe kinders en almal kry genoeg liefde en aandag. Dit gaan nie oor die aantal kinders nie, dit gaan oor die ingesteldheid.”
Rebecca staan op. “Ek is nie vanaand lus vir hierdie gesprek nie. Ek wil in die bed kom. Ek kan nie môreoggend verslaap nie. Daai man is kapabel en fire my voor daar nog kreukels in my nuwe klere is.”
“Kom slaap vanaand by my. Ek sal vir jou ’n lekker bad intap en môreoggend is jy verseker van ’n warm stort.”
“Moenie my probeer verlei nie.” Rebecca tel die vier groot sakke op, maar Irene sit haar arms om haar vriendin se skouers.
“Ek wil graag hê jy moet vanaand by my kom slaap.”
Rebecca probeer so ongemerk as moontlik sluk. “Ek sal later kom.”
Irene skud haar kop. “Nee, ons gaan nou jou pajamas en toiletgoedjies haal en dan gaan ons huis toe. Anders bel jy net weer later en sê jy is nou te lui of daar het iets voorgeval.”
“Ja Ma.” Rebecca se spotlaggie klink skielik hees en sy kyk weg.
“Skuif op.” Irene trek die laken weg en glip langs Rebecca in die bed.
“Wat maak jy? Ek het al amper geslaap.”
“Onsin, jy rol om en om soos ’n skaap op ’n spit.” Sy skuif tot teen Rebecca. “My ma het altyd by ons kom lê as sy geweet het daar wag ’n moeilike dag op ons.”
“Ek is mooi groot en ek is seker erger as kopaf kan dit nie gaan nie.” Rebecca probeer haar bes om haar stem lig te hou.
“Hm … ’n mens is nooit te oud vir ’n bietjie TLC nie.”
Rebecca voel hoe die knoop in haar begin skiet gee. “As jy te nice met my is, staan ek dalk nie môre op nie.”
“Jy weet jy hoef nie altyd superwoman te wees nie, nè?”
“Dit maak my lewe baie eenvoudig,” antwoord Rebecca met ’n sug. “Mense kry net swaar wanneer hulle te hoë verwagtings het.”
“Dis natuurlik om soms iets van die lewe of die mense om jou te verwag.”
Rebecca lag meewarig. “Dieselfde reëls geld nie vir almal nie.”
“Dis nie reëls nie, dis ’n menslike instink. As ek nou ’n vreeslike cliché mag aanhaal: jy verbeel jou jy is ’n eiland.”
“Dit mag so wees, maar dis nogal ’n lekker eiland en ek pla niemand nie.”
“Ja, Becca,” sug Irene asof sy doodmoeg is. “Jy pla niemand nie. Dis dalk die groot probleem. Dit laat ’n mens nogal soms oorbodig voel.”
Rebecca bly lank stil voor sy antwoord. “Die mense van Madagaskar het ’n spreekwoord wat lui: Cross the river in a crowd and the crocodile won’t eat you.”
“Dis