Rebecca. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
deur drie geslagte se gevleuelde woorde te lees.” Sy kom orent, maar hy beduie vir haar om te bly sit, terwyl hy self op een van die ander stoele gaan sit.
“En jou gevolgtrekking?”
“Dis my eerste dag en jy is familie. Ek dink nie ek moet nou al selfmoord pleeg nie.”
Stephen se verbaasde lag weerklink in die vertrek. “Nou het jy my nuuskierig gemaak.”
Rebecca skud haar kop. “Meneer Walters, ek praat dikwels voor ek gedink het. Moenie te veel in my woorde lees nie.”
Hy staan op terwyl hy steeds glimlag oor haar woorde. “Ek hoop jy is gelukkig hier by ons.”
“Dankie. Jy is die eerste een wat my dit toewens.”
“Ek neem aan die blomme is dan nie van jou nuwe baas nie?”
Rebecca skud haar kop. “Ek het gelukkig nie blomme verwag nie.”
Hy kyk op sy horlosie. “Ek het ’n vergadering met jou baas. Lekker lees.” Daarmee draai hy om en sy hoor hoe hy aan Julian se deur klop voor hy dit oopmaak.
Sy hou van hom, besluit Rebecca. Volgens Gert was hy en Julian kamermaats op universiteit en het vele wenkbroue gelig toe hy destyds deur Julian se pa aangestel is, veral omdat hy die aanstaande skoonseun was, maar na drie jaar is hy eenparig deur die direksie as een van die visepresidente verkies.
Rebecca trek weer die lêer nader en begin lees. Dis geweldig interessant om die verskil tussen die drie geslagte se toesprake te sien. Veral omdat al drie dieselfde pos by die maatskappy beklee het. Wat egter bemoedigend is, is dat hulle siening oor die politiek en die maatskappy se plek in die ekonomie basies dieselfde gebly het. Hulle is nie napraters van die tye nie, besef sy. Hulle geld kan nie net weelde koop nie, maar beslis ook onafhanklikheid en ’n eie opinie. Sy het ook ’n eie mening en is nie skaam of bang om dit te gee nie, maar sy kan dit net bekostig omdat sy niks het om te verloor nie. Hulle kan dit bekostig omdat hulle sorg dat baie monde gevoed word. Twee verskillende wêrelde, maar op ’n vreemde manier dieselfde tipe vryheid.
“Wat maak jy nog hier?”
Rebecca is so ingedagte dat haar kop agteroor ruk. Julian staan in die deur. Hy het sy baadjie aan en hou ’n aktetas in sy hand vas. Sy knip haar oë en kyk op haar horlosie. Dis al oor ses.
“Ek is besig om al julle toesprake te lees.” Sy kom orent. “Dis nogal moeilik om te glo twee generasies het soveel tot stand gebring.”
“Drie generasies,” help hy haar reg, maar sy skud haar kop.
“Jou geskiedenis moet nog geskryf word, doktor Hoffman. Ek dink dis nog te vroeg om nou al deel van hierdie glorie vir jouself toe te eien.”
Sy oë knip stadig en net een keer voordat hy glimlag. “Miskien weet jy tog nie so baie van die maatskappy soos jy gedink het nie.”
“Ek is bereid om te leer.” Sy glimlag nou ook.
Hy kyk op sy horlosie. “Ek het ’n afspraak.”
“Moet ek jou vergesel?” Sy weet dis nie wat hy bedoel nie, maar sy kan haarself nie keer nie.
“Dit sal nie nodig wees nie, dankie.” Sy blik gaan na die ruiker blomme op die tafel voor die venster, maar hy lewer nie kommentaar nie.
“Mag ek dan ook maar huis toe gaan?”
Hy was besig om om te draai, maar draai terug toe sy praat en daar lê iets soos spot in sy oë, meen sy. “As jy dink jy het vandag jou geld verdien.”
“Ek het al my opdragte uitgevoer.”
“Hierdie pos gaan oor meer as opdragte uitvoer.”
“Ek is bewus daarvan,” sê Rebecca nadenkend.
Hy knik terwyl hy omdraai, asof die saak daarmee afgehandel is, en Rebecca kyk hom met ’n glimlag agterna. Julian Hoffman het nog baie om te leer. En die belangrikste is seker dat sy nie maklik geïntimideer word nie. Sy gaan sit weer, maar hierdie keer met haar voete op die lessenaar en haar stoel agteroor gekantel.
“Kyk hoe laat is dit! Het hy jou sommer die eerste dag al oortyd laat werk?” Gert trek haar by die voordeur in en soen haar op die mond.
“Ek het nie vandag veel gedoen nie.” Sy skop haar skoene uit en stap kaalvoet agter hom aan oor die glimmende houtvloere. In die kombuis haal hy ’n bottel wyn uit die yskas en twee glase van ’n oop rak.
“Het jy my blomme gekry?”
Sy stap nader en soen hom. “Dis ’n tipiese Gert-ruiker. Oordadig groot, maar baie mooi. Dankie. Ek waardeer dit.”
“Wat het jy gesê, van wie kom die blomme?” Hy skink hulle glase vol en hou een na haar uit.
“Niemand het gevra nie. Miskien is hulle aan groter ruikers gewoond.”
Hy brom iets en beduie vir haar dat hulle in die sitkamer moet gaan sit. Die dakwoonstel is soos gewoonlik hipernetjies en lyk soos ’n ontwerper se droom. Van die reuseskilderye teen die mure tot by die wit-en-room gestoffeerde rusbanke en stoele. Gert glo nie aan tweede beste nie.
“Dis nuut.” Rebecca tel ’n klein bronsbeeldjie van die koffietafel af op.
“Kan jy nooit kyk sonder om te vat nie?” wil hy weet toe hy langs haar op die rusbank kom sit.
“Nee. Ek is gesiggestremd. Ek moet voel ook.”
“Nou sit daar weer vingermerke op.”
“Jou huishulp sal bly wees om werk te hê.” Rebecca vou haar bene onder haar in. “Waarom is jy so beneuk?”
“Ek en my pa het koppe gestamp.”
“Dis niks nuuts nie.”
Hy neem ’n sluk wyn voor hy antwoord. “Ek was net nie vandag lus dat hy my moet sê hoe om ’n saak te hanteer nie. Ek is nie ’n kind nie.”
“Jy is sy kind.”
“Becca, spaar my asseblief die preek vanaand. Ek is moeg.”
Rebecca maak haarself geriefliker teen die sagte kussings. Sy sou graag haar voete op die koffietafel wou sit, maar hulle het al genoeg daaroor geargumenteer.
“Ek neem aan jy het nie vandag tyd gehad om na my geldsake te kyk nie,” vra sy na ’n lang stilte.
“Ek het en as ons alles laat oorplaas, behoort jy genoeg vir ’n deposito te hê. Mits jy nie te weelderig wil gaan nie.”
“Ek sal graag iets in die buiteland wil hou. Al is dit net genoeg om vir my ’n bord kos te koop as jou neef nie meer van my dienste gebruik wil maak nie.”
“Ek sal al die papierwerk regkry, en as jy kom teken, kan jy sê hoeveel jy wil hê ek moet oorplaas.”
“Dankie.”
“Is jy seker oor hierdie job?”
Sy kyk vraend na hom. “Wat bedoel jy is ek seker oor die job?”
“Is dit regtig wat jy wil doen?” Hy speel met die hare in haar nek.
“Ek weet nie, maar ek gee nie regtig om nie. Hulle betaal my ’n baie goeie salaris en dit gaan sorg dat ek ’n blyplek kan koop.”
“Ek verstaan nie jou beheptheid met ’n eie blyplek nie. Jy kan hier kom woon, of jy kan by Irene gaan woon of by enige van die ander. Waarom jou geld gebruik om in hierdie stadium eiendom te koop?”
“Ek het hard gewerk vir daardie geld en ek dink dis ’n goeie belegging. Ek kan dit altyd weer verkoop as ek nie daarvan hou nie.”
“Jy moet leer om meer te ontspan, Becca. Jy kan soms so hipergedrewe wees.”
“Sê die een wat elke jaar met ’n nuwe kar ry.”
“Wil jy hê ek moet ook met taxi’s en busse oor die weg kom?” kap hy terug en sy glimlag paaiend.
“Jy