Hond se gedagte. Kerneels Breytenbach
Читать онлайн книгу.
hy ’n onsigbare blerts van die borduursel op sy skouers af. “Die spel weer op sy been gebring. Saam het Corpus Christi en Sarvu soveel vooruitgang gebring. ’n Kombinasie wat oneindig baie vir ons ekonomie beteken het.”
Fleur is nie vandag se kind nie. Sy het gesit en luister. Met haar vingers op haar bobeen getrommel, buite haar vriend se gesigsveld. Maurice is Sarvu én Corpus Christi se skakelhoof. Reklameer is sy verstek-aksie.
“En toe is daar wêreldvrede? Hosanna in die hoogste hemele?”
Maurice se toon versag, word meer innig terwyl hy verduidelik hoe sku die egpaar vir aandag is. Hoe hulle hul privaatheid vertroetel.
“Kyk, dearie, ek het al hoeveel keer vir hulle gesê hulle twee is Corpus Christi en Sarvu se magtigste wapen. Die media is mal oor hulle! Mál! ’n Wit man en ’n bruin vrou, as jy nou blatant wil wees oor die rasseprofiel. Hy wat lyk soos ’n verbleikte George Clooney, hare vaalsilwer en sy oë so kleurloos soos altyd. Sy wat nooit heeltemal haar bewondering vir die jong Rihanna kon afskud nie …” Maurice lag kliphard. “Hoe ook al, dearie, kom ons praat besigheid.”
“O donner …”
“Moenie bang wees nie. Ek wil jou nie vra om by my te kom werk nie.”
“Nie?”
Maurice het vir haar geglimlag, ’n stilte gebou rondom dié verposing.
“Nee. Jy moet vir Jaap en Krystle gaan werk.”
“Maurie! Wat verstaan jy nie? Jy weet hoe ek oor godsdiens voel. En fokkit, rugby! Buitendien, die Schvantze is vir my ’n bietjie té té.”
“Wag nou, luister hier. Jy hoef nie ’n groot gelowige te wees om Corpus Christi te bestuur nie. En hoeveel rugbyspelers dink jy was deur die jare die grootkoppe by Sarvu?”
“Foei, ja. Maar hoekom iemand kry wat niks van rugby weet, en niks omgee vir geloof en kerke nie, om vir hulle te werk? En wat te doen? Ek’s vrot van die sinisme. Ek’s ’n journo.”
“Dis hulle idee. Want hulle dink anders. Dit gaan nie net oor die formele opdrag nie. Hulle wil op ’n omweg-manier vir die nageslag laat verstaan hoe dinge rondom Corpus Christi gebeur het – sonder dat jy oor Corpus Christi spesifiek iets moet doen.”
“Iets wat hulle self uitgedink het?”
“Yup. Hulle wil hê jy moet ’n biografie skryf oor die Springbokke se kaptein. Katstert Nel.”
Sy het gesnork. Wat ’n belaglike naam.
“Is hulle bedonnerd?”
“Dis eintlik ’n baie goeie idee, as jy my vra. Sy pa was Flip Nel. ’n Legend. ’n Actual legend, dearie. ’n Rugbyspeler wat die lig gesien het.”
“Ek sal jou woord daarvoor moet aanvaar.”
“Jy moet jou manuskrip klaarmaak voor die eindwedstryd, en dan het jy vier weke daarna om kopie by te voeg as die Bokke dalk gewen het.”
“Hoe waarskynlik is dit?”
Hy het skouers opgehaal. “Jy weet, by Corpus Christi praat die mense baie oor die Voorsienigheid. Waarskynlikheid is nie eintlik ’n oorweging wanneer mens glo dat die Voorsienigheid aan jou kant is nie.”
Fleur het hom só sit en kyk. Haar vriend met die meerdoelige glimlag. Wat hy aanwend asof ook hy insae in die toekoms het.
Hulle het nog ’n bietjie gesels. Oor geld. Oor integriteit. Oor die noodsaak om oor mense eerder as die fyner kunsies van rugby te skryf. Terwyl Maurice praat, het haar gedagtes baie draaie gemaak – sou die verhaal van Katstert Nel haar balans herstel?
Plas het bygekom, ’n bietjie ge-hanna-hanna, en sy is huis toe met ’n gevoel van groot onrus.
Ná ’n week se gewroeg, en baie pogings tot intervensie deur Maurice, het sy ingestem. Is vryskut, moet ook eet.
Sy het met die egpaar Schvantz gaan gesels. Hul hande geskud en haar joernalistieke reinheid verloor. Sy is nie ’n biograaf van geaardheid nie. Hul aanbod? ’n Kwartmiljoen rand by finale aanvaarding van die manuskrip, ’n blertspersent tantième wat inskop sodra die boek 25 000 eksemplare verkoop het. Wat gou sou wees, is sy verseker, want die lede van Corpus Christi sal dit dwarsoor die land koop. En die groot rugbypubliek.
Die skrywery self was die maklikste deel. Onderhoude wat ses maande in beslag geneem het en nie regtig altyd lekker nie. ’n Blitskursus in rugbykultuur.
Fleur het deurgedruk. Onder uiters moeilike omstandighede, soos sy dit gestel het aan almal wat wou luister. Meer wou sy nie sê nie. Die omstandighede wat haar so geknel het, had niks met die biografie te make nie. Eerder die wrewels van haar verlede.
Fleur wil liewers nie nou daaraan dink nie. Nie hier in Corpus Christi se groot toegewing aan internasionale toerisme nie. Ongelukkig is dit haar gedagtes se mees gereelde dwaalplek. Fleur weet sy behoort op haar ouderdom al meer volwasse te dink oor die negatiewe rol van haar ma in haar grootwordjare, maar noudat haar ma amper libertyns geword het, is dit asof al die ou geskiedenis weer chaos saai in Fleur se gemoed.
Sy het die eerste konsep van die Katstert Nel-manuskrip twee weke gelede ingelewer. Net ná die wêreldbekertoernooi begin het. Suid-Afrika se eerste sedert Madiba se dae. Fleur de Villiers, rugbyskrywer. Nou ja, al dra ’n aap ’n goue ring. Sy was net half tevrede met die manuskrip. Volgens Plas Johnson, eienaar van Popol Vuh, is dit ’n goeie teken. Sy glo hom. Plas weet alles.
Half tevrede, heeltemal gatvol.
’n Gevoel het haar gepla, nog voordat sy haar laaste ronde onderhoude afgehandel het. Iets word vir haar weggesteek. ’n Ontbrekende brok inligting. Die kropgevoel het oorgegaan in ’n baie sterk spesmaas. Sy het gesoek vir leidrade. Die ongemak het gegroei; sy het haar in die domein van Corpus Christi en die Suid-Afrikaanse Rugbyvoetbalunie bevind, dáár waar God se Groot Waarheid die pas aangee.
Sy het vrede daarmee. Dis net dat, wel, die kleiner waarheid is soek. Voel sy.
Sy het die groter prentjie gekry, dít weet sy; sy sit net opgeskeep met die vermoede dat die detail haar ontwyk. Sy weet alles, maar sy weet té min. Sy is bereid om al die onderhoude wat sy met die Springbokke gevoer het, van voor af oor te doen, te gaan grawe tussen al die sielige stront. Maar sy is seker, sy wéét, dat sodra sy alles weer afgehandel het, die kanse uitstekend is dat iemand sal omdraai en vra: “Maar hoekom noem jy nie … Het jy nie geweet … Het jy vergeet van …?”
Met die eerste konsep van die manuskrip in die hand kon sy uiteindelik haar gevoelens deel met Maurice. Eers het sy die harnas afgepluk – sy moes dit koop om haar skouers en nek reg te trek deur al die ure wat sy getik het aan die opgaaf van Katstert Nel se lewe. Toe het sy op haar motorfiets geklim en Maurice aangetree vir ’n bietjie derms uitryg. Haar man in die binnekring, die een wat dikwels ingegryp het om onderhoude vir haar te reël, wat saamgelees het soos sy gevorder het. Haar steunpilaar en vertroueling. Wat hom oor haar ontferm het al het hy nie vreeslik baie sin in die wese en syn van die vroulike geslag nie.
Die versoeking was dikwels groot om haar oor Maurice Kumalo te verwonder. In hul SABC-dae het sy aanvanklik gedink hy gebruik hul vriendskap as hefboom om uiteindelik in haar bed te klim. In daardie dae was dit, ondanks die nuwe paradigma wat 1994 aan Suid-Afrika opgedra het, steeds redelik ongewoon om in ’n Afrikaanssprekende omgewing wit-swart vriendskappe te sien. Om van verhoudings nie te praat nie.
Mettertyd het sy besef: Maurice is ’n man van vele kulture en met ’n hebbelikheid vir slegs die manlike kontoere.
Terwyl sy haar vertwyfeling oor die manuskrip, en die ontwykende dieper insig, die groot gemis, uitblaker, het hy haar aangestaar. Hy het haar nie dadelik geantwoord nie. Haar reguit in die oë gekyk, en toe sag, amper liefderik, gepraat.
“Jy’s net moeg, girl. Oorwerk. Dis ’n verwoestende spertyd.”
“Ek kan dit nie afskud nie, Maurie.”
Hy het na sy hande gekyk, en weer haar oë gevind. Sy’t gesoek vir humor, vir meegevoel, vir begrip.
Niks.