Hond se gedagte. Kerneels Breytenbach
Читать онлайн книгу.
op haar maag met haar linkerhand. “Daar is ’n moerse skroef los by die Springbokke.”
“Sê jy, as ou rugbyliefhebber.”
“Plas!” Sy sug, kreun effens. “Glo my. Ek weet. Ek kan mense se houdings lees.”
“Oukei, oukei.”
Fleur weet nie hoe sy die projek tot hier sou gebring het as dit nie vir Plas Johnson was nie. Die gedrog van ’n opdrag wat in haar skoot beland het. En natuurlik, vóór dit gebeur het. Die Götterdämmerung van die koerante. Plas wat haar vertroos het. Raad gegee het. Op haar voete gehou het.
Nie dat hy ’n sieletrooster is nie. Plas is niemand se vloerlap nie.
Hy is ’n filosoof. ’n Denker.
Sy bloos, hier waar sy nou in die verlate Popol Vuh sit, as sy haar eie reaksie onthou, die eerste keer toe hy haar vertel hy is ’n filosoof.
“Wat!” Sy het gekraai, gegil van die lag. “Is jy ernstig?”
“Wat het jy teen filosowe?”
Sy het hom eers net aangekyk, wagtend op ’n glimlag, ’n laggie, ’n oogknip, iets – wat sou wys hy’s net besig met ’n grappie. Niks. Nada. “Wel, sê vandag so iets, en almal weet. Hier’s ’n pretensieuse ghwar. Die ergste. Die laaste stuiptrekkings van politieke, morele, etiese en kognitiewe loopmaag.”
Sy’t hom nou begluur. Suig daai ene, filosoof.
“Ongetwyfeld deel van my wit bevoorregte bestaan?”
“Nadenkers. Erg nuttig.”
Uiteindelik het ’n glimlag verskyn. “Dis hoekom ek hier is.”
Plas die Swyger, Plas die Stil Een, Plas die Begryper. Wat vir haar verduidelik het, deur ’n lang nag van koffie en kirsch, hoekom koerante besig is om te verander. Hoekom sy nie meer ’n vaste aanstelling kan hê nie. Hoekom sy vryskut moet wees of haar rug op die joernalistiek keer.
En Plas wat vir haar uiteengesit het hoe die tentakels van dwelmsindikate deur die land reik, veral die jongste, die N2 Highway, met Mosselbaai die spilpunt. Sy was besig met haar eerste groot storie nadat die groot omwenteling by die koerante gekom het. Onseker, versigtig. Haar kontak met die Valke op gesonde voet gekry. Lyste en lyste gemaak van ondernemings in Mosselbaai en Wes-Kaapland, gemeenskaplike eienaars gesoek, en hulle dwarsoor die land gevind, met Sandton die gemene deler. Voelers uitgesteek na SARS. Tot sy een oggend in haar kothuis op Houghton se boonste lip wakker word met ’n dooie rot wat oor die handvatsel van haar deur gedrapeer is. Sy het nie meer ’n nuusredakteur as veiligheidsnet gehad nie. Nie meer die prokureurs van die mediagroep wat haar kon beskerm nie.
Dit het haar ’n ruk geneem om die wysheid van Plas se vermanings te snap. Twee stelle motorbande later, netjies aan flarde geruk deur nagtelike lemme.
“Hulle is eintlik baie vriendelik.”
Plas het ’n manier van filosofeer, afdrooglap in die een hand, wynglase in die ander. Ja, waaragtig, mens sal hom nie só kyk, die skraal figuur met die haredos van ’n gerubyn, en dink dat daai kop sulke draaie kan maak nie. Maar dit doen.
Hy verdwyn in die kombuis. Sy delf in haar drasakkie. Vind haar foon met ’n sug. Laat die e-posse en boodskappe verbyrol, een ná die ander sonder dat enige daarvan haar laat stop om behoorlik te lees. In haar oor lewer die bluetooth-gehoorstuk die een ná die ander stemboodskap af. Fleur laat hulle maar rol, niks verg dadelik antwoorde nie.
Wanneer Plas ’n paar snye Portugese brood en ansjovis in ’n plat bakkie voor haar kom neersit, sit en staar sy reeds in die verte. Sy reageer onwillekeurig. Twee snye met repies vis en druppels olyfolie gebêre voordat sy mooi weet sy is honger.
Plas kom ná ’n ruk met ’n klein bakkie spaghetti, ’n lepel pesto bo-op die hopie.
Fleur laat haar dit welgeval.
“Voor jy waai,” Plas staan twee tafels weg, afdrooglap oor die skouer, “as hulle wel iets wegsteek, het jy enige idee waar om te begin soek?”
Haar mond voel droog. Sy reik instinktief na die botteltjie olyfolie.
Plas glimlag net.
Sekere maniertjies van filosowe irriteer Fleur massief. Die “filosoof” in die Springbokspan, Solms van Niekerk, het ook só ’n glimlaggie. Toe sy met hom gaan gesels het oor Katstert, was dit omtrent al wat sy gesien het. Maurice het haar gewaarsku dat dié boorling van Porterville, deesdae burger van Springs, nie eintlik praat nie.
“Is hy nie net onnosel nie?” wou sy weet. Sy was gereed om te glo dat enige rugbyspeler per definisie nie danig skrander kan wees nie.
“Sy bankbestuurder dink nie so nie, maar miskien sal sy vrou met jou saamstem. Luister maar wat hy sê.”
Haar eerste vraag, terwyl hy haar meesmuilend toekyk, was effens onskuldig: “Watse soort naam is Solms?”
“My ma was ’n tikster.”
Sy het hom aangestaar.
Iets anders probeer.
“Hoe voel jy oor Katstert?”
“Hy is ’n given.”
“En Lektriek?”
“Katstert is duideliker.”
Sy het niks uit hom gekry wat sy kon gebruik nie. Maar Plas en Maurice het met haar gaan sit, en Solms se antwoorde vir haar geïnterpreteer. Ontsyfer. Al vier bladsye van kort antwoorde.
Uiteindelik kon sy alles gebruik, in Plas en Maurice se vertolkings.
Die glimlag van die filosoof.
Onnosel?
Honi soit qui mal y pense.
5.
Sondag in die stad. In haar kinderjare had die dag vir Fleur ’n spesifieke gevoel. Kerk en die felheid van die emosionele borstrok wat haar ma op haar afgedwing het. Een sy van die wrewels van haar verlede. Sy kon daardie beklemming afskud. Dit mettertyd aangepas by haar manier van dinge doen. Maar as sy nou terugdink aan die evolusie van die dag van rus in haar lewe, is dit onmoontlik om die terugkerende wrewel te ignoreer.
Eens was Sondae vir Fleur die inwyding van ’n nuwe week van avontuur. Hormoongedrewe tydaanwending, het haar sielkundige gesê, die laaste keer dat sy hom gesien het. Dit was twee jaar gelede, enkele dae ná die onverwagte besoekers.
Fleur had ’n minnaar van meer as ’n maand se stand. Charles. Sy was diep verlief. Sondae was húl dae en Sondagaande het hulle gewoonlik die punt bereik waar roekeloosheid die aangewese houding was en hulle met vlammende velle op die bed gesoek het na die laaste bietjies lekkerkry wat hulle nog bly ontwyk.
Toe hulle weer sien, het twee mans langs die bed gestaan.
Mans? Seuns, sy het hulle gereeld by die Portugees net om die draai van haar huis in Brixton gesien.
Charles het opgespring, sy manlikheid wat onversadig rondswaai. Kaal dog op ’n vreemde manier gereed om Fleur se eer te verdedig.
Hy het die mes òf nie gesien nie, òf besluit om dit te trotseer. Hy het hom sekerlik met die lem se lengte misgis en het geskok opgekyk toe dit sy hart vind.
Sy het hom sien neersak. Op die bed langs haar.
Haar helder gees het siek geword van die herhalende beeld. Die lem wat penetreer, die lem wat die skede van vlees verlaat, die lewe wat uit Charles stroom.
Sy het gegil, die eerste keer in haar lewe.
Die inbrekers het gevlug, twee selfone ryker.
Sy het verhuis na haar historiese Houghton-hoekie. Sy bring nie Sondagaande tuis deur tensy dit glad nie anders kan nie.
Sondagaande gesels en vergeet sy. Op die kruising van Moedverloor en Dronkverdriet, op soek na aanwysings na Vergetelheidsvlakte.
Dít is waar Plas Johnson