Hond se gedagte. Kerneels Breytenbach
Читать онлайн книгу.
dikwels gesien, ’n glimlag waarmee hy enige en alle teenstand uit die spel kan haal. Vertroosting wat dadelik inskop by die ontvangers. “Ruk nou jou bolla mooi reg en pruil die lippies. Jy sal beter voel sodra jy terugvoer oor die konsepmanuskrip gekry het.”
Wat kon sy doen? Sy het dit daar gelaat.
So, fokkit, hè? Hier is sy nou.
Nóú gaan sy begin beter voel.
Sy sien Maurice raak, op die houtdek langs die ontvangsportaal, by ’n man met geboë skouers, sy rug effens op ’n boggel getrek waar hy by ’n tafel sit en tee drink. Sy kop dobber effens, soos die laaste partyfrikkadel op die buffettafel. Maar hy het die profiel van ’n vegter, snawelneus en die gevierde kuif silwergrys.
Jaap Schvantz.
Die voorsitter van die Suid-Afrikaanse Rugbyvoetbalunie, uit hoofde van sy posisie by Corpus Christi. Die onaantasbare leier in die ry van smettelose verhewenes, van Paul Roos af verby Mark Alexander.
Die briesie roer die flappe van die sambreel bo Schvantz se kop. Dalk is dit slegte karma wat uit hom styg – het Maurice hom vertel van haar voorbehoude?
Kumalo merk haar eerste op, fluister laaste woorde in Schvantz se oor voordat hy opstaan. Die rugbyhoof se gesig verhelder onmiddellik terwyl sy oë na haar soek.
“Fleur!” Schvantz kom orent. Maurice ondersteun hom met een hand onder die elmboog.
Oorkant die tafel sit Schvantz se vrou, Krystle. ’n Wit uitrusting, amper somers, die onmiskenbare stempel van Errol Arendz in die vloeiende kontoere. Tablet op die skoot, verdiep in ander sake. Daar is baie ander mense wat op die houtdek rondbeweeg, maar nooit naby aan hierdie tafel kom nie. Maurice het haar daarop voorberei. Personeel van Corpus Christi, of Sarvu, te oordeel na hul keurige eenvormigheid. Dagpakke en broekpakke, gholfuitrustings minus die skoene, uniforms van die moderne proseliet. Fleur weet hulle is nie hotelgaste nie – of ten minste die helfte van hulle is nie. Dié met die versteekte wapens.
Een ding is darem seker. Niemand kan haar met hulle verwar nie. Nie met haar rooi chino’s, stapskoene en fluweelbaadjie nie.
Fleur het hierdie vergadering aangevra. Sy besef gou dat sy haar misgis het met die waarskynlike bywoners. Natuurlik sou Krystle saamkom – Corpus Christi is immers die borg van die boek. Sy het hoof- uitvoerende beampte geword, met Jaap die voorsitter van albei direksies.
Nou ja! Wat goed is vir Jaap se ore, kan Krystle s’n sekerlik nie skade doen nie.
Krystle Schvantz wys met haar vry hand na die derde stoel aan die tafel. Kumalo gaan moet staan.
Voor sy sit, haal Fleur diep asem. Eendjies, eendjies, almal in ’n ry. Sy dink terug aan haar eerste ontmoeting met Jaap en Krystle, ná sy vir Maurice die groen lig gegee het. Hulle het ewe formeel ’n afspraak met haar gemaak, haar versoek om hulle te vereer met ’n besoek. Eggie Visagie, Katstert se agent, was ’n aangenaaide lappie. Iemand wat sy handtekening op die kontrak geplaas het, maar andersins net ’n asemdief in die vertrek. Streng gesproke die knoper. Die nuttige tussenganger wat een aand oor ’n paar glasies whisky met Maurice Kumalo ’n lysie opgetrek het van moontlike kandidate vir die skryf van die biografie. Terwyl Maurice reeds geweet het wie sy keuse sou wees. Sy het ingestem vir die ergste spertyd wat sy nog ooit moes haal; gelukkig was dit binne die bereik van al haar joernalistieke vaardighede. Maar niks vorder so traag soos iets waaraan mens nie wil skryf nie. Elke woord wat sy neerpen, is ’n monument aan gatvolheid. Fleur hou nie meer of minder van die rugbyspelers as van ander mense oor wie sy al berigte moes skryf nie. Dis net die hele kultuur wat die sportsoort omgeef wat haar afstoot.
Maar die geld is goed. Halleluja.
Fleur blaas stadig asem uit en gaan sit.
Goed en wel.
Hier sit sy, die groot kenner van die lewe en denke van Katstert Nel, Bokkaptein, met haar opdraggewers die ene gemoedelikheid oorkant haar aan tafel. Trots op die voorreg wat hulle op haar lewenspad geskuif het. Hoeveel mense in hierdie land het dit al ooit reggekry om binne ’n meter van sowel die hoof van die Suid-Afrikaanse Rugbyvoetbalunie as die HUB van Corpus Christi te kom – op dieselfde oomblik? Ongekend in ’n land waar celebrities en politici omring word deur ’n weermag van veiligheidspersoneel.
Voor Jaap Schvantz lê haar manuskrip, netjies gebind. Hy steek sy hand na die manuskrip uit, net die een punt van die lywige spiraalgebonde stapel papier wat deur sy bewende vingers van die glasoppervlak gelig word. Sy oë bly op Fleur gerig, en dan laat sak hy die manuskrip weer, sy bewende hand wat terugtrek.
“Ons hou daarvan.”
Krystle knik. Dis amptelik.
“Jy sal sekerlik nou baie afronding wil doen, jy sal seker saamstem dat dit nog effens rof is,” sê Krystle. “Maar tot op hierdie punt dink ons het jy só baie vasgevang van wat Katstert Nel so ’n spesiale mens maak.”
“Dankie …”
“Ons voel wel dat jy in een opsig ’n klemverskuiwing moet maak.” Schvantz maak oogkontak, wat hy verloor terwyl sy vrou die rede voortsit. “En dit is dat jy minder klem moet laat val op die finansiële sy van sake, en meer op die positiewe aspekte van …”
“Patronaatskap het ’n prys, nè?” Schvantz eis haar aandag terug. “Die strewes van die Suid-Afrikaanse Rugbyvoetbalunie en Corpus Christi moet meermale die fokuspunt word. Nie ons finansiële welsyn nie.”
“Product placement,” begin Krystle, “dis wat die reklamemense dit noem. Kru dog effektief.”
“Dis moontlik.” Fleur kry ’n sweem van Krystle se koffie. Goeie moer.
“Ons is bly jy begryp.” Krystle gebruik een van die hotel se linneservette om koffieskuim uit haar mondhoek te verwyder. Sy versteur nie haar lipstif nie. “Noem ons goeie dade. Ons salarisse en aandeelopsies is minder belangrik, nie waar nie? Vertel liewer van die fondsinsamelings. Van die manier waarop ons kos in die bevolking se mae kry, dakke oor hul koppe. Dit alles, Fleur, begin by die almagtige Vader.”
“En Jesus,” sê Jaap Schvantz. “Maurice sal ’n lysie aan jou gee van dinge waaraan jy ’n bietjie ekstra aandag kan skenk.”
Jaap Schvantz kyk nou weer na Fleur, sy oë wat nie heeltemal saam met sy mondhoeke glimlag nie.
“Dinge waaroor ek en my man sterk voel,” sê Krystle.
“Sekerlik.” Fleur is nie heeltemal seker of daar ’n gees van openhartigheid om die tafel heers nie, maar steek tog haar hand in haar handtassie en haal ’n vel papier met haar aantekeninge uit. Hou die sweeties vir laaste, het haar ma altyd gesê. Haar kwellings. “Ek het ook ’n paar vragies.”
Sy het hul aandag, hoewel albei stilbly. ’n Lydsaamheid miskien, wonder Fleur. Swye, die magtigste wapen in die hande van die patronaat.
“Wat is dit wat julle so hard probeer wegsteek?”
Krystle ruk regop. Sy trek haar skouers met ’n kwalik hoorbare steungeluid reguit.
“Wat bedoel u?”
Fleur kyk vlugtig na binne, daar in die hotelportaal waar ’n fuga hoog uit die dak note na onder laat dwarrel, en enkele mense sit en dut terwyl hulle daarna luister. Des hemels.
“Hoe meer ek aan die manuskrip gewerk het, onderhoude met mense gevoer het, selfs wedstrydoefeninge bygewoon het, hoe meer het dit vir my begin voel dat ek netjies gestuur word om sekere dinge nie raak te sien nie. Wat is aan die gang? Is daar spanning in die span? Hoekom is die afrigter altyd so eenkant? Ek meen, hy is soms nie eens by die oefeninge nie.”
Schvantz proes. “Het jy hom gevra?”
“Ja. Hy sê dis hoe hy dinge doen. Om sy gesag te behou. Die reguitpratery doen hy in die binnekamers, dáár waar ek nie toegelaat is nie.”
“Dit is hoe strategiese besluite beskerm word,” antwoord Krystle, ’n bietjie meer ontspanne. “En hy het ’n hele spul assistentafrigters wat soms in sy plek waarneem.”
O