Hond se gedagte. Kerneels Breytenbach
Читать онлайн книгу.
saamgaan. Skopper van die langste reddingsdaad in Bok-rugbygeskiedenis
Slapogie se Uber verdwyn voor die hotel.
Fleur wil vir Katstert invra oor Slapogie – maar hy het die afleiding van die mank heelagter se vertrek gebruik om hom uit die voete te maak.
Die swaaideur skiet Maurice weer die hotel binne, reg op haar af. Hy kom staan teenaan haar, hulpvaardig en paraat. Fleur is dadelik agterdogtig, maar Maurice nooi haar na die oggend se spanoefening.
“Jy maak nie ’n grap nie? Ek dog dis hoogs geheim. Hier op die vooraand van die halfeindronde.”
“Vir jou maak ons ’n toegewing, girl. Dalk wil jy nog iets bywerk oor Katstert se leierskap. Jy weet.”
Nee, sy weet nie. Sal ook nie vir hom inlaat op haar geheimpie nie. Sy hou van Katstert, maar sy leierskapshoedanighede traak haar nie nou nie. Dié is in kanne en kruike.
Sy sit met ’n ander gedagte. Soveel mans in haar omte, en sy het nog nie lus geword om aan enige van hulle te vat nie. Sy dink aan Charles. Probeer onthou hoe sy nek geruik het. Soek na ’n herinnering van sy vel, van die aanraking van sy vingers. Maar haar geheue laat haar in die steek.
Die enigste minnaar wat sy aan die dood afgestaan het, en sy sukkel om hom te onthou. Maar hy het haar wel agtergelaat met iets. Gebluste liefdeslus.
3.
Die afgelope klompie maande het Fleur baie rugbyoefeninge bygewoon. Net in die begin van die week – dis juis een van haar groot irritasies. Later in die week het hulle haar om redes van strategie nie toegelaat nie. Maar oefeninge as verskynsel verveel haar tot op die rand van ’n skilferstorm. Dit herinner haar aan skoolsport, en die een somerkamp wat sy saam met haar skool se netbalspan bygewoon het. Dis nie haar soort lewe nie. Sy hou nie daarvan nie. Al hierdie supergesonde mense. En sy wat kyk, asof sy presies weet wat die implikasie daarvan is as Lektriek die senters ’n sekere beweging twintig keer saam met die skrumskakel, losskakel en losvoorspelers laat herhaal. Dis soos in breindood.
Die joernalistiek het Fleur aangestaan omdat sy nuuskierig is oor mense. En hul dinge. Niks is vir haar lekkerder nie as om te krap aan ’n storie tot sy agterkom presies wat dit is wat mense wil wegsteek. Maar om te kyk na Lektriek wat probeer om ’n reeks bewegings by rugbyspelers in te prent, dít is ligjare verwyder van die joernalistieke impuls. Hierdie mense probeer ook dinge wegsteek, uiteraard. Is dit dan nie die uitgangspunt van alle rugby nie? Hoe om só op te tree dat niemand jou bewegings kan antisipeer nie? Omdat sy sien hoe hulle die bewegings oefen, is alle raaiselagtigheid opgehef, en sukkel sy om belangstelling te behou.
Vanoggend is dit wel effens anders as gewoonlik, beginnende met die spanpraatjie op die halflyn, so halfpad tussen die afskopkolletjie en die kantlyn.
Lektriek de Klerk met sy bofbalpetjie op, omring deur sy ondersteuningspersoneel en die Springbokke. Drie assistentafrigters, en die fiksheidsnazi Padmakar Mishra. Dokter Alphonzo Castro sien om na enige insidentele skete, tesame met drie fisioterapeute en, uiteraard, Maurice die skakelghoeroe.
Lektriek is dik in ’n jas toegewikkel om die Hoëveldse windjie van sy gebeente weg te hou. Coach, noem almal hom.
“Boys.” In oomblikke van erns én lighartigheid val Lektriek altyd terug op saaklikheid. “Ons dink nie nou aan volgende week nie. Nóú Saterdagmiddag op Loftus. Die grootste oomblik van ons lewens. Ons gaan veld toe as ’n span. Een span. Ons is nie beginspelers en impakspelers nie. Ons is dié Springbokspan. Punt! Ons fokus is op ons krag. Punt! Ons neem ons beste dinge veld toe. Ons los die res by die huis. Ons gaan nie om die Engelse se planne vir hulle uit te voer nie. Ons gaan om ons beste game te speel. Elkeen van ons. Hierdie is ons droom. Kom ons maak dit rêrig.”
“Halleluja!” roep Katstert uit.
“Amen,” antwoord die Springbokspan.
Lektriek draai weg, na sy plek langs die veld. Sy paradegrond.
Naby die kantlyn kyk hy op, sien die hordes joernaliste voor hom. Dan draai hy vinnig om na die groep by die middelkolletjie. “Voories en agterlyn apart vir eers.”
Op en af langs die veld stap Lektriek, skree nou en dan iets aan Frans-Jacques Fourie, wat besig is om die twee groepe om die beurt oor verdedigingstrategie touwys te maak.
Soms stop die spelers om na Lektriek te luister, totdat Dawk se geblaf hul aandag terugdwing na die oefening.
Fleur hou Lektriek dop. Sy weet nie of dit haar agterdog is wat die spesmaas aanvuur nie, maar die vermoede groei in haar gedagtes. Kan dit wees dat die meeste van die dink- en praatwerk van die veld af gedoen word, agter geslote deure? Wel, Fleurige Babe, sê sy saggies aan haarself, hoe anders? Wat op die veld gebeur, selfs die oefenveld, begin seker iewers as ’n gedagte wat tussen ’n paar mense gedeel word.
Of klop haar kop aan?
Op die veld doen die Bokke eers ’n paar gekonsentreerde strekoefeninge, draf ’n klomp kere in die lengte van die veld op en af, ’n halfdosyn balle wat tussen die spelers aangegee word. Hulle is joviaal dog gefokus. Dan paar hulle af, groepies wat gechoreografeerde bewegings uitvoer. Sy sien hoe ’n paar van die buitelandse joernaliste aantekeninge maak.
Fleur staan tussen die persfotograwe, so lank as wat sy dit kan uithou. Sy het ’n groot renons in die Australiërs onder hulle. Sy luister na hul geskerts, wie kan nie ’n grap waardeer nie? Sy ignoreer alle toenadering.
Ná ’n halfuur maak Maurice hulle bymekaar, saam met die joernaliste wat een ná die ander ’n paar woordjies met Katstert kon wissel. Sy verwonder haar aan Maurice se natuurlike aanleg as klandestiene herder – ’n skaaphond wat die ooie hek toe aanpor.
“Nie jy nie, Fleur.” Maurice die Grynser. “Jy kan aanbly vir die hele oefening.” Daarmee verdwyn hy, Fleur skielik stoksielalleen langs die veld, met net Lektriek wat haar geselskap hou.
Sy staan nader. Dalk praat die man sin wanneer hy ’n gehoor van net een het.
“Julle gereed vir Engeland?”
Lektriek kyk weg na die wolkekrabbers van Sandton.
“Ons sou nie hier gewees het as ons gedink het aan verloor nie.”
Dis nie wat ek gevra het nie, dink Fleur.
“Is Katstert gemotiveerd vir die wedstryd?”
“Hoekom vra jy hom nie self nie?”
Lektriek draai weg van haar, stap hande in die sakke kleedkamer toe, sy oë op die grond. Sy rug op sy span gekeer.
Sy hele ou moer, besluit Fleur.
4.
Die sjef by Corpus Christi se hoofkwartier het streng instruksies. Alle kos wat vir Krystle en Jaap Schvantz voorberei word, moet sag en maklik koubaar wees. Krystle hou nog so nou en dan van iets waarin sy haar tande goed kan vasslaan. Jaap is al in sy tagtigs, is aan die sjef gesê. Sowel sy gebit as sy maag rebelleer teen taai en harde spyse. Gelukkig het die sjef gou agtergekom dat Jaap ’n swak het vir gestoofde pruimedante en perskes, en die meeste spyskaarte bestaan uit ligte voor- en hoofgeregte, gevolg deur ’n gesonde bak van die gestoofde vrugte met tuisgemaakte vla. Dit hou Jaap se kunsgebit in sy mond en sy maag gereeld – twee van die pilare waarop die voormalige hoof van die Buro vir Staatsveiligheid sy lewe bou hier in die skemer van sy lewe.
Dit is juis só ’n bak van Mooiberge se beste produk waarna Jaap met liefde en afwagting sit en kyk wanneer Krystle oor die tafel aankondig dat sy Kumalo aangesê het om te sorg dat Fleur de Villiers vanoggend die Bokke se spanoefening kon bywoon.
Jaap sien nie meer die manifestasies van rykdom en swier rondom hom raak nie. Soos dit by hul huis in Saxonwold die geval is, is die meubels en stoffering en skilderye aan die wand vir hom net die gegewe. Sy gedagtes is by die dinge wat gebeur by die Bokspan en Corpus Christi se balansstaat. Mense en hul dinge, sê hy altyd aan Krystle, dis mense en hul dinge wat saak maak. Niks anders nie. Corpus Christi se syfers is sy dinge.
“Het sy enigiets wys geword?”