Hond se gedagte. Kerneels Breytenbach
Читать онлайн книгу.
vee die toonbank met ’n klam lap skoon, bring die bottel weer nader.
Niemand stribbel teë nie.
“Is dit net ’n wilde gerug, Verbal?”
“’Ket m’bronne.”
“Bronne?” gil Maurice. “Meervoud?”
“So waar s’s ’n moerse babbies.”
Fleur sien wat kom. Elke Sondag se storie.
Verbal gaan sit op een van die hoë stoele, klem sy glas soos ’n diamant tussen sy vingerpunte op die blad voor hom vas.
Hy praat nie meer nie. As mense hom vir ’n liegbek wil uitmaak, praat hy net nie meer nie.
Presies hoe Verbal en Plas se vriendskap inmekaarsteek, weet Fleur nie. Uit die skinnerstories wat onder mediamense in omloop is, vorm teenstrydige geskiedenisse. Plas altyd die filantroop; Verbal die man wat in apartheidsdae met ’n swart vrou saamgewoon het. Of: Verbal die man wat sy kop verloor het toe hy ’n storie moes doen oor kinderprostitusie. Wat ook al. Hy drink ses dae in die week om die draai in Crosby, Sondagaande spoel hy hier uit. Aldus Plas. Dis nie heeltemal duidelik waar sy geld vandaan kom nie, ’n man in sy diep vyftigs wat reeds die tande kan tel in die Maaier se grimas. Tot haar ergernis moet Fleur erken dat sy soms in Crosby by Charlie’s aandoen om Verbal se gevoelens oor ’n storie te toets. Hy het nog nooit vir haar ’n slegte antwoord gegee nie.
Het hy net beter geruik!
Dan is die aand ook verby, besef sy. Verbal staan op, knik vir Plas, maak ’n koddige kniebuig in haar rigting en sluip deur toe. Hulle hoor hom ’n deuntjie sing, kan sweer hulle hoor “Miss Otis Regrets …” maar dit kan ook wees dat hy net mompel.
Vir Maurice ignoreer hy in alle moontlike kommunikasievorme.
Plas vee die toonbank skoon waar Verbal gesit het.
“Loopdop?”
Sy knik.
“György Konrád sê ons verlange om op enige gegewe oomblik elders te wees, buite te wees, is niks anders as die verlange na Skoonheid nie.”
“Wie hy ook al is.”
“Wil jy?”
“Wat?”
“Elders wees?”
“Net hierdie dop nog.”
Plas pak skoon glase weg, maak die plek netjies vir môre.
“Hy sê ook: Daar kan geen Skoonheid sonder eros wees nie, sonder verlange …”
“Plas.” Fleur gooi die whisky met een sluk af. “Vertel dit vir Slapogie.”
Maurice proes, sprei whiskydruppels in alle rigtings.
“Eros!” brul Maurice. “Daar is geen troos in eros nie. Eros is die gevoel wat jy kry wanneer …”
Fleur en Plas draai na hom.
Maurice swyg.
“Dink jy,” vra Plas aan Maurice, “dat God troos bring?”
“Moet ek ex officio antwoord?”
“Nee, ek vra vir jou, Maurice.”
“Verdien ons die troos wat God bring? Is dit wat jy vra?”
“As jy dit só wil verstaan, ja.”
“God het baie om voor te antwoord. Dink ek.”
“Ja?”
“As God oral is. Dan is hy ook ’n misdadiger …”
“Ten minste het jy en György Konrád dit eens.”
“Maar Hy vertroos ons ook.” Maurice maak sy sleutels en selfoon bymekaar. Hy begin deur toe stap. Hy knipoog vir Fleur en Plas. “Hy het geweet presies hoe om Slapogie te vang.”
13.
Slapogie se twee Argentynse gelukkies praat in fluisterstemme agter in die motor. Hip Spaans, nie bedoel vir die man agter die stuurwiel nie. Hy luister met gespitste ore, ingestem op hul tongval en toon, snap geen snars van die betekenis van hul gesprek nie. As hy onrustig is, laat hy dit nie blyk nie.
Naby die lughawe voel hy hoe hulle hom op die skouer tik.
Hy kyk in sy truspieëltjie, verstel dit met die linkerhand sodat hy hulle in beeld kry.
Hulle praat tegelyk. Spaans.
Funky DD sien die padteken vir die afdraai na OR Tambo-lughawe. Hy besluit op die ingewing van die oomblik, hou reguit aan na Benoni.
Die twee op die agterste sitplek kraai van die lag. Val terug in hul sitplek, tande wat in die spieëltjie flits.
Hulle dink hulle het hom uitoorlê. Sy moermeter slaan maksimum. Hy is tandknersend die blou bliksem in.
Hulle wil nie vanaand al terug na Buenos Aires nie? Goed dan. Hulle wil aanhou rinkink? Nee maar reg.
Hy sou kon afklim van die snelweg na een van die paaie wat hom by Edenvale en weer by die lughawe sal uitbring. Maar dis nie meer ’n opsie nie. Hy laat nie op hom lag nie.
Hy sal hulle anderkant Springs gaan stilmaak, en môre die klere in hul tasse vir Armsorg laat aflewer. Dalk kan hy nog hul deo gebruik.
“Funky DD hou van dans,” sing hy sag by homself. “Maar waar’s my vonk in die nag …”
1.
Fleur voel só bevoorreg. Hoeveel keer word sy nie wakker en dít is die eerste gedagte wat in haar kop vorm nie? Fleur strek haar uit in haar dubbelbed, versigtig om nie haar tone onder die duvet te laat uitglip nie. Sy maak haar oë nie oop nie. Sy wil nie hê die wilde lig moet die moegheid terugsleep in haar oë nie. Maar dan, wanneer sy hulle oopmaak, soos twee viooltjies in die somer, is sy die Goue Kind van die Daeraad, en die gloed sal dag lank duur …
Die Hoëveldse winter lê in die groot vertrek van haar kothuis. Bevoorreg: Hierdie plek is deur Herbert Baker ontwerp, iewers tydens die veertien jaar wat hy van 1909 af in Johannesburg geboue ontwerp het. Dit was in ’n stadium die blyplek van die swart werkers van ’n enorme koloniale herehuis wat hy op die suidelikste rantjie van Houghton neergesit het. In daardie herehuis het die folksangers Des en Dawn Lindberg jare gebly. Fleur vermoed dit was hulle wat die kothuis laat uitpleister het, ’n badkamer en kombuis bygevoeg het, en ’n muur by die groot vensterdeur gebou het om ’n binnehof te skep. Om te dink sy lê en slaap kwalik vyftig tree van waar “The Seagull’s Name Was Nelson” gekomponeer is!
Sy hoor min stadsgeluide. Nou en dan die roepstemme van die seuns van King Edward VII School, oorkant St. Patrickweg van haar kothuis af. Die alma mater van Bryan Habana. Maar geen gedruis vanaf Joe Slovo-rylaan nie. Net die salige stilte van ’n baie groot tuin.
Haar selfoon pieng langs die bed.
Die klank wat deel geword het van die mensdom se kollektiewe bewussyn. ’n Skerp geluid wat opklink om almal wat dit hoor daaraan te herinner dat ons almal in dieselfde draadwerk verstrengel is, onsigbaar weliswaar, maar tog dáár, die groot spinnerak van die digitale mensdom.
Geordie: <Twee chicks se lyke tussen Delmas en Springs gekry. Rumour: Slapogie se last-night stand>
<Dis nuus.>
<Jy iets gehoor?>
<Geordie!>
<OK, OK>
Sy slinger die foon langs haar op die bed.
Maar sy bel, soos hy sekerlik verwag het.
Maurice antwoord nie. Die nommer wat sy geskakel het, is nie beskikbaar nie.
Sy parkeer die gedagte.
Haar ma.
Fleur raap haarself uit