Klikbek. Sidney Gilroy
Читать онлайн книгу.
daarvoor dat sy nie haastige, en by implikasie vernielsugtige, siele duld nie. Daarom lyk die motors en die werkswinkel meer na ’n hospitaal as die polisie se meganiese afdeling. Selfs die vakmanne se oorpakke lyk asof hulle dit met die hand was.
“Kaptein Brummels het self die versoek deurgebel,” sê Ragiema toe sy ’n laaste keer om die roomkleurige Corolla stap. “Ek het vir hom gesê hierdie is al wat ons het. Die lugversorger werk nie.”
Sollie soek dringend na ’n servet toe sy skielik voor hom staan en die sleutel na hom uithou. Sy oorhandig die pen sodat hy die papierwerk kan voltooi en vat die koerant by hom. Die wind verwaai die bladsye, maar dit blyk haar nie te pla nie. Sy is verdiep in die berig op die agterblad. Die sportseksie handel vandag oor rugby.
“Ek het myself darem hees geskree, van die afskop tot die eindfluitjie,” lag sy en neem die voltooide vorm by hom. “Kyk jy rugby?”
“Nee, dis nie eintlik my ding nie.”
“Waar kom jy dan aan die Afrikaans? Jy praat dit so mooi dat ek aangeneem het jy was in ’n Afrikaanse skool. Al die Grey-laities vrek mos oor rugby.”
’n Beeld van sy ma verskyn voor Sollie se geestesoog. Die maer bruin vrou met die skoppie en besem in haar hande. Nadjwa Mthembu was altyd so trots daarop as iemand sou oplet hoe mooi haar seun Afrikaans praat.
“Nee, ek was in ’n skool in die township,” sê hy bot. “My ma het my Afrikaans geleer.”
“Sy’t ’n blerrie goeie job gedoen.” Ragiema wys na die foto wat meer as die helfte van die koerant se agterblad beslaan. “Hy kom daarvandaan, weet jy?”
“Wie?” vra Sollie verward.
“Sias du Toit. Hy kom van Rhynveld af. Dis waarheen jy die kar uitgeboek het, dan nie?”
“Ja, natuurlik. Rhynveld.”
Hy lees die opskrif bo die foto: “Du Toit kraai koning”.
“Sy span is deur na die eindstryd,” vertel Ragiema. “As hulle wen, sal dit die eerste keer in sewe jaar vir die Pioniers wees.”
“Pioniers?”
“Die klub waarvoor hy speel! Magtag, sersant Mthembu, jy’t nie gelieg nie. Weet jy dan níks van die Vrystaat se rugbyklubs af nie?”
Hy haal sy skouers op. “Jy kon net so wel oor netbal of hokkie met my gepraat het.”
“Wel, ek kan jou nou al sê Sias du Toit gaan nie by klubrugby bly nie. Hy’s verreweg die beste loskopstut wat hierdie provinsie in jare gehad het.”
Sollie knik gedwee. Ragiema is klaarblyklik ’n foendi.
“Daai mannetjie het ’n blink toekoms voor hom.” Sy beduie met haar hande. “Die Pioniers gaan hom nie meer vir lank kan bekostig nie. Voor die einde van die jaar raap ’n ander span hom op. Dalk selfs een van die provinsiale spanne – die Cheetahs of die Bulle.”
Die Cheetahs se naam ken hy wel. Die provinsiale rugbyspan. Elke slag wat hulle in Bloemfontein speel, word die stad oranje en wit geverf en kom die verkeer tot stilstand. Parkweg is dan so besig soos op Oukersaand.
“Rhynveld se mense sal seker in hul noppies wees?”
Ragiema lag. “Daar word hulle so geteel. Ses voet agt en gebore vir rugby. Die Pioniers sit nie verniet met ’n lang lys Springbokspelers nie.”
“Sal Sias du Toit dit só ver bring?”
“Kyk na hom, sersant!”
Sollie bestudeer die foto. Ragiema is reg. Die gespierde rooikop toring bo die ander spelers uit. Hy hou sy vuiste soos twee hamers in die lug terwyl hy vir die skare op die pawiljoen glimlag.
“Dalk ontmoet ek hom in Rhynveld.”
“Dalk. Dra jou safety belt.” Sy beduie hy kan maar ry. “En onthou, elke duik en merkie kom teen jou naam.”
Hoofstuk 4
Tillman Wagenaar ontwaak in pyn. Dit kruip teen sy rugstring op, vanaf sy onderste rugwerwel tot tussen sy skouerblaaie, waar dit lêplek vind.
Watter dag sou dit wees? Hy beur orent, sukkel om sy balans te vind. Dis nie ’n bed waarop hy wakker geword het nie, dis ’n stuk plank wat met verfblikke en bakstene in die lug gehou word. Ongenadiglik hard, met die beddegoed oud en smerig.
Sy slape pols toe hy opstaan. Hy vryf langsaam oor sy agterkop en nek, soek tevergeefs deur sy broeksakke. Sy bakkiesleutel en beursie is weg. Sy foon ook.
Hy kyk om hom rond. Die mure en dak is van sinkplaat. Op die grondvloer, langs ’n kartondoos waarop ’n kersblaker staan, lê sy sokkies en skoene.
Iets ruik suur. ’n Bakkie met verharde pap en ’n teelepel steek onder die bed uit. Hy kan nie onthou dat hy daarvan geëet het nie. Sy mond proe na metaal.
Daar is net een opening: ’n houtdeur wat skeef aan sy skarniere hang. Hy gryp na die kosyn toe hy die deur oopdruk. Die sonlig steek in sy oë. Die pyn tussen sy blaaie gaan sit in sy voorkop. Dit voel of hy ’n vat brandewyn alleen uitgesuip het.
Verdwaas steier hy terug tot in die muwwe skemer van die sinkhokkie. Hy probeer dink, maar sy besef van tyd vloei wasig ineen. Wat maak hy hier?
Buite die deur maal figure rond. Mense staar nuuskierig na hom. Al konsentreer hy hoe hard, kan hy nie onthou hoe hy hier beland het nie. Of selfs waar hier is nie.
Iemand loer om die deur. “Is jy wakker?”
Die jong man se hare staan geel en stokkerig om sy kop; ’n sigaret hang slap in sy mondhoek. Sy vel is onversorg en deur die son verniel.
“Askies?” stoei Tillman deur die droogte in sy keel.
Die besoeker gee ’n tree nader. “Hei, bra! Ek vra of jy wakker is? Maak oop jou ore.”
“Ek … ek is wakker, ja.”
“Jy slaap vir amper drie dae al. Ek moes jou oppas. My naam is Danie.”
“Wat?” vra Tillman skor.
“Danie. My naam is Danie. Ek het jou opgepas.”
“Ek het gehoor.” Tillman skud sy kop oorbluf. “Is jy seker dit was drie dae?”
“Ja, van hulle jou Vrydagaand kom afdrop het. Lights out. Jy moes ’n kakhuis vol stuff gebruik het. Mind you, jy lyk nie soos ’n user nie. Van waar is jy, bra?”
“Ek boer buitekant Rhynveld,” sug Tillman. “Waar is ek nou?”
“Jy’s in die Goue Hek. Virginia.”
“Wat soek ek hier?” Tillman maak sy skoene, sokkies en belt bymekaar. “Ek moet teruggaan plaas toe, Renate en Lente wag vir my. Ons is besig om te ploeg. En Pieter se trokke kom binnekort …”
“Whoa,” keer Danie. “Matie het gesê jy gaan sulke stories spin. Kalmeer net vir my, bra.”
“Ek wil huis toe gaan!”
Tillman probeer die vent uit sy pad stamp. Met min moeite word hy terug op die bed gedwing. Sy hele lyf voel soos spons, op geen manier in staat tot weerstand nie.
“Drink hierdie.” Danie hou ’n vuilgevatte glas na hom uit.
“Wat is dit?” vra Tillman toe hy dit na sy mond bring. Die warm vloeistof ruik na pynappel, maar dit bring lafenis vir sy tong en keel.
“Powerade. Is jy nie te oud vir drugs nie, bra?” Danie vat die leë glas by hom. “Jy kan bly wees dis nie die polisie wat jou opgetel het nie, anders het jy nou in die selle wakker geword.”
Tillman kyk verbouereerd na die man. “Ek kan nie onthou hoe ek hier gekom het nie …”
“Is dít so? Anyway, luister hier. Ek wil jou nie seermaak nie, bra. Ek soek net wat my toekom. Ek moes jou voer en jou bed skoonmaak en sorg dat jy nie in jou eie kots verstik