Klikbek. Sidney Gilroy
Читать онлайн книгу.
vingers aan die knop op sy voorkop raak. “Wat soek jy van my?”
“Die drugs.”
“Drugs! Waarvan praat jy?” Die sigaretrook maak Tillman naar.
“Moenie maak asof jy niks weet nie, bra. Jy moes die stuff weggesteek het. Waar is dit?”
Danie stoot hom weg en dop die beddegoed hardhandig om. Hy skud die pap kussing dat stof en vere om hulle dwarrel.
“Druggies kom altyd met ’n stash hier aan.” Die jong man se houding raak dreigend. “Waar is dit, bra? Waar’s die stash!”
“Stash?” Tillman klou aan sy bewussyn.
“As jy praat, sal ek jou uitlos. Ons maak ’n deal. Ek cut jou in op die profits en …”
“Ek weet nie waarvan jy praat nie!” skree Tillman vererg. “Ek is ’n boer. Van Rhynveld af. Ek was in my lewe nog nooit naby aan dwelms nie.”
“Jy beter ophou met daai kak van jou.” Danie se rioolasem blaas in sy gesig. “Isobel het ons gewaarsku teen jou soort gelieg. ’n Druggie sal mos enigiets doen vir sy habit. Gee vir my jou stash, bra, of ek …”
Die pyn in sy harsings bereik ’n crescendo. “Ek is Tillman Wagenaar en jy is ’n klein snuiter wat ’n loesing soek!”
Danie se mond gaap oop toe hy hom aan die kraag beetkry en amper van sy voete af lig.
“Sit hom neer!” bulder ’n stem van buite af. Die man wat in die deur verskyn, is so groot dat hy moet koes om die kosyn te mis.
Tillman verslap nie sy greep nie.
“Ek het net kom vra of die oom iets kort, Matie,” verontskuldig Danie homself. “Nou freak hy uit. Ek’s jammer, Matie.”
Die man in die blou oorpak gluur hulle fronsend aan. “Sit hom neer, sê ek.”
Tillman se vuiste ontspan. Die blonde misoes seil verby sy redder en verdwyn na buite.
“Wie is jy?” Tillman sak uitgeput op die bed neer. “En wat maak ek hier?”
“My naam is Matie en ek is die opsigter.” Hy raak aan die grys stoppels van sy baard. Sy breë voorkop plooi tot by sy kortgeskeerde haarlyn. “Jy weet baie goed hoekom jy hier is,” antwoord hy vermakerig.
“Opsigter van wat?”
“Van die kamp. Kom, Isobel wil jou sien.”
Tillman kry nie kans om hom teë te sit nie. Twee lummels druk by Matie verby en vat hom aan die arms.
Hulle lei hom deur ’n vierkant omring met sinkhuise, tente van swart plastiek en gaar woonwaens op bakstene. Die plek is raserig. Daar is kinders, vroue en oumense. Vuil gesigte gaap Tillman van alle kante aan. Die grond is hard en blink vasgetrap. Slap elektriese kabels hang soos spinnedrade van ingang tot ingang.
“My vrou,” sê Tillman. “Waar is Renate? Is my vrou ook hier?”
Matie grinnik. Die twee lummels kyk net voor hulle.
’n Gangetjie kronkel tussen opslaantoilette deur. Aan die einde daarvan staan ’n gekaapte padteken van Harmony-goudmyn. Dis met dik swart letters verander in ’n kennisgewingbord: EETSAAL.
Binnekant gons dit. Tillman word op ’n stoel neergedwing. Verder weg staan mense in ’n ry. Hulle hou blikborde vas waarop kombuiswerkers ’n sny bruinbrood plak, gevolg deur ’n homp bleek maalvleis. Die reuk van Bisto hang in die lug.
“Ek gaan vir Isobel haal,” sê Matie en loop uit.
Tillman verkyk hom aan die mense wat al kouend by die tafels aansit. Iemand skuif ’n plastiekkoppie voor hom in. Water. Dankbaar sluk hy dit met een teug weg. Sy hoofpyn bly pols.
Die eetsaal verstil toe Matie weer verskyn. Die ry by die kospotte loop vinnig leeg. Net ’n kleuter in ’n oorgroot trui dwaal snotneus voor die tafels verby. Selfs die kombuiswerkers fluister nou.
Voor Matie is ’n vrou wat kort, vinnige treë in spykerhakke gee. ’n Stywe belt deel haar figuur in twee. Die top wat sy aanhet, sit veels te styf en die romp is veels te kort. Haar nek en hals smelt aaneen en haar ronde wange is bloedrooi ingekleur. ’n Krullerige bos swart hare rond die prentjie af.
Sy trek ’n stoel oorkant Tillman uit. Met lang naels vis sy ’n sigaret uit die pakkie Chesterfield wat sy in haar boesem bêre.
“Dag. Ek is Isobel.”
“Goeiedag,” groet hy, verbaas oor die growwe stem.
“Jy is een van drie nuwe inwoners.” Haar lippe krul om die sigaret en Matie is dadelik by met ’n aansteker.
“Ons het nie eintlik vir jou plek gehad nie” – sy waai dramaties na die blou rookwolk – “but we never turn away those in need …”
“Waar presies is ek?” val Tillman haar in die rede.
“Jy is iewers waar jy beter kan word … gesond kan word.” Die swart lyne om haar oë versag. “Jou mense het jou na my toe gebring. Die Goue Hek bied vir jou ’n uitkoms, meneer.”
“My mense?” vra hy verstom.
“Ja, meneer.” Sy vryf saggies oor sy hand. “Jou mense het genoeg van jou streke gehad.”
Om soos ’n kind behandel te word is vir hom eens te veel.
“Wag ’n bietjie, niggie. Ek weet nie wie jy dink jy is nie, maar ék …” hy tik met sy wysvinger op die tafel, “hoort nie hier nie. Ek het ’n familie en ’n huis. Ek het my eie plaas.” Sy stem klim. “Ek staan nie in ’n ry vir kos …”
Hy kry nie kans om sy sin te voltooi nie. Matie het die stoel onder hom uitgeskop en hy val op sy rug. ’n Stewel duik na sy ribbes. Hy krul van die pyn. Nog twee skoppe volg.
Hy hyg na asem toe hulle hom optel en weer op die stoel neerplak.
“Meneer het ’n tweede kans gekry,” gaan Isobel voort asof niks gebeur het nie. “By die Goue Hek sal ons meneer van meneer se verslawing verlos.”
“Ek is aan niks verslaaf nie!” proes Tillman. “Ek moet by ’n dokter uitkom!” Hy vermoed sy ribbes is gekraak, moontlik selfs gebreek.
“Deur dissipline,” praat sy onverstoord verder. “Deur volharding. Deur dankbaarheid. Deur harde, eerbare werk sal ons meneer regkry.”
“Julle het die verkeerde man beet!” smeek hy. Die pyn in sy borskas het hom naby aan trane.
“Hulle het gewaarsku hy gaan so ’n storie spin,” sê Matie smalend. “Moet ek hom stilmaak?”
Isobel draai haar kop skeef, loer na Tillman van onder die swart krulle asof sy probeer uitwerk of hy nog ’n aanslag sal oorleef. “Ons weet van jou rykboer-fantasie,” sis sy. “Jy speel met vuur, meneer.”
Tillman stry teen die wanhoop wat hom wil oorweldig. Hy het Vrydagoggend op Onverwacht wakker geword en nou is hy in die hel. Iemand moet tog na hom soek?
“Ek wil huis toe gaan.”
“Hierdie is nou jou huis.”
“Ek gaan julle aangee,” dreig hy verslae. “Hierdie is ontvoering!”
“Snoer sy bek,” beveel Isobel. “Voor hy sy stories aan die ander inwoners probeer afsmeer.”
Toe sy opstaan en uitloop, maak die mense verskrik ’n pad vir haar oop.
Die twee lummels pluk Tillman uit sy stoel op. Hulle sleep hom uit die saal met Matie agterna.
Verby ’n heining, tot in ’n kamp naas ’n laning bloekombome. Die hekkie swaai agter hulle toe. Daar is speenvarke en ’n waterkrip. Dit ruik na ou kos en varkmis.
’n Harde stamp bring Tillman op sy knieë in die modderige spul.
“Wat is jou naam?” vra Matie.
“Tillman.”