Klikbek. Sidney Gilroy
Читать онлайн книгу.
ondersoek sy handewerk toe sy oë gewoond raak daaraan.
Die foto’s van Rhynveld se jaarlikse tennistoernooi het goed uitgekom. Hy het skoon vergeet dat hy die foto’s ses maande terug geneem het, maar toe Renate laas week skakel oor die ding met Tillman, het hy haar gevra of sy ’n onlangse foto van haar man het om vir die polisie te gee. Toe het hy van die tennistoernooi onthou, want hy weet Tillman verskyn op daardie foto’s.
Hy is tevrede met die meeste van die foto’s. Fyn detail. Mooi belig. Die bome vertoon effe kaal, maar die lug is wolkloos. Daar was ’n hittegolf daardie naweek, as hy reg onthou. Hy bekyk die gesigte een vir een. Madri Liebenberg van die laerskool agter die nageregtafel. Voor haar pryk die huisvroue se tuisgebak. Langs haar Gertie en Seun, Seun se vingers vol krummels soos hy aan kaaskrulle smul. Sakkie kap onhandig braaihout. Lente en Pieter Wagenaar sit op kampstoele tussen ’n plaat herfsblare. Dominee verdwyn agter Sias du Toit se arm. Toit du Toit, sy pa, kyk toe. Pa en seun se wange gloei langs die braairooster. Op die agtergrond is hul Mercedes-trok sigbaar. Op al die foto’s is Sias weggedraai van die lens, braaitang in die hand.
Lukas Jacobs staan met die trofee wat hy bo verwagting gewen het, sy gesig ongeskeer, bultende bobene onder die tennisbroek. Bart bekyk die reeks foto’s, hoe die jongeling die balle moker. Lukas het die trofee verdien. Dit was die eerste keer in vier jaar dat Dominee nie gewen het nie.
Op die laaste foto sit Sias en Toit du Toit op die trok se kap. Pa en seun glimlag vaagweg vir die kamera, die effek van die drank duidelik sigbaar. Bart sug. Party dinge verander nie. Hy ken elkeen van hierdie mense op hul voornaam. Rhynvelders wat hy deur sy kameralens dophou, maar nie van naby nie, want hy ag homself ’n buitestander.
Voor sy aftrede het hy genoeg met hulle omgegaan in sy professionele kapasiteit as landdros. ’n Aktetitel wat weggeraak het, skeisake, skuldinvordering, betwiste testamente, spoedkaartjies, aanrandings en aannemings. Boere met massiewe ego’s wat mekaar oor en weer oor onbenullighede dagvaar totdat die geld opraak. Plase wat uiteindelik op ’n bankrotveiling verkoop moet word. Hy kan boeke oor sy tyd as regsman skryf.
En toe tree hy af.
Dit was ’n onaangename tyd. Net ’n handvol van die Rhynvelders het hom ondersteun toe hy die naskoolse sentrum begin het. Meestal boere wat tydens die besige ploeg- en oestyd maar net te dankbaar was dat hy na hulle bloedjies sou omsien.
Die foon lui in die gang.
Sy knieë kraak. Hy was vandag lank op sy voete.
“Bart Brinkman, middag.”
Dis Gertie van die drankwinkel. Hy strek vir die stoel langs die telefoontafeltjie. Gertie hou van gesels.
“Van waar af is hy?” Hy staar na sy voete terwyl hy luister, rol die balletjie kougom tussen sy vingerpunte. Dit verhard langsaam.
“Speurder, soos in polisie?”
Dit gaan seker oor Tillman se verdwyning. Sou die speurder dit teenoor Gertie genoem het? Want as hy het, weet die hele dorp dit teen vanaand. Dan is Renate se wens dat die nuus stilgehou moet word daarmee heen.
“Hy’s wat?” Bart verstel aan sy gehoorapparaat. “Dit maak mos nou nie saak nie, Gertie! Natuurlik het ek plek vir hom.”
Daar is ’n opgewondenheid in hom toe hy aflui. Hy gaan inspekteer dadelik die agterste spaarkamer. Hier was lanklaas ’n gas in Huis Brinkman.
Hoofstuk 7
Toit du Toit bereik die Amatikulu-riviermond saam met die laaste sonstrale wat oor die ruigbegroeide vallei val. Die rivier is in vloed. Die watermassa kronkel deur die KwaZulu-Natalse Middelland tot waar dit onder melkhoutbome deur in die warm Indiese Oseaan uitvloei.
Hy sien net gedeeltes van die rivier soos hy oor brûe ry, die res is tussen suikerriet versteek. Hy weet egter dat dit daar is, soos ’n luislang wat wag. Hy het al voorheen hier gekamp, maar die omgewing bly vir hom vreemd. Tog sien hy uit na die rustigheid ná die afgelope paar dae se adrenalien.
Hy het Vrydagaand in Virginia rondgehang nadat hy die Hino verkoop het en daarna tot in Welkom geryloop. Isobel sal reël dat daar van die Land Cruiser ontslae geraak word.
Van Welkom het hy die Intercape-bus na Bloemfontein gevang, waar hy by een van sy motorfietspelle oorgeslaap het. By dié het hy vir dertigduisend kontant ’n Triumph Daytona gekoop waarmee hy gisteroggend Rhynveld toe is. Toe hy egter by Klipbank indraai, gee die ketting mee, sodat hy die motorfiets tot in die stoor moes stoot.
Hy het sy rugsak in die wasgoedmandjie uitgedop, gaan stort, op sy bed neergeval en vanoggend tot ná agt geslaap. Hy het ’n oproep van Sias gemis en hulle het in grepe oor WhatsApp gesels terwyl hy sy goed pak. Toe het hy in die Mercedes-trok geklim en die pad hierheen gevat.
Nie eens Renate weet presies waar hy wegkruip nie.
Hy stuur die Mercedes behendig oor die hobbelrige pad. Die dryfas protesteer met tye en dan moet hy na ’n laer rat oorskakel om teen die bulte uit te sukkel. Hy navigeer deur dongas en slote tot die snelweg se gedreun agter hom vervaag. Hy kry warm, selfs met die ruite oop. Dit voel so anders as die droë lug van die Vrystaat.
Voor hom vorm die ruie plantegroei ’n tonnel. Tussen die wilde piesangbome en seepbessies voel dit nog meer drukkend. Die kap van die Mercedes breek verskeie takke. Op plekke verdwyn die son heeltemal. Die klam lug kleef aan hom en hy klap na muskiete.
Uiteindelik verskyn die reservaat se ingang. Die ysterhekke is toegegrendel. Hy skakel die enjin af, klim uit en ondersoek die hek. Te stewig om oop te breek. Hy klim oor die heining en begin in die rigting van die hoofkamp stap.
Daar is ’n voetpaadjie wat oor ’n helling strek, dan kronkel dit weer in die woud in. Vanuit die mistige skemer klink ’n bekende roep op: ’n tamboerynduif wat soek na sy maat. ’n Ent verder hoor hy die wyfie antwoord. Dit laat hom aan Elsje dink, sy het hom van voëls geleer.
Hy vind die kampwag waar dié op patrollie is. Ná ’n sku groet loop hulle in stilte.
“Meneer is een van slegs twee besprekings hierdie week,” sê die wag oplaas. “Die kamp is maar stil gedurende die skoolkwartaal.”
Toit antwoord nie. Hy het juis die reservaat gekies omdat dit doodstil sal wees.
Toe hulle die hek bereik, sluit die wag oop en mik vir die passasierskant van die trok.
“Spring sommer agterop,” beveel Toit.
Die wag beduie deur die oop venster hoe hy moet ry. Die kampterrein is net so geil en oorgroei soos die res van die reservaat.
“Ek het meneer in die verste tent gesit,” sê die wag met ’n verbouereerde laggie toe Toit die trok afsluit. “Niemand sal meneer daar pla nie.”
Toe hy uitklim, hoor hy die ritmiese breek van die branders anderkant die beboste duine. Hy loer na sy selfoon. Die sein is swak. Hy kon seker nie beter verwag het nie.
“Los,” sê hy toe die wag na sy bagasie op die passasiersitplek strek. “Wys my net waar my plek is.”
Hy ontkoppel die battery, sluit dit in die kajuit toe en vat sy rugsak en die koelboks. Hulle volg die loopvlakke wat soos oerbrûe tussen die tente en braaiplekke hang. Die hout kraak en kreun onder hul gewig. Alles lyk klam en ruik na molm. Teen die baksteenmuur van die ablusieblok groei daar mos.
Die tropiese landskap is vir Toit volksvreemd en tog ook bekend, seker oor dit hom so sterk aan die Okavango herinner. Hy kamp gereeld saam met die motorfietsryers op afgeleë plekke soos hierdie, wêrelde verwyder van Klipbank se rotsagtige rantjies en oop vlaktes.
“Hier’s ons nou, meneer,” sê die wag.
Die tent kyk oor die riviermond uit. Aan die oorkant van die malende water borrel rook by skoorstene uit.
“Kry julle soms moeilikheid met hulle?” Toit beduie na die rondawels.
“Nee, meneer. Niemand is dom genoeg om deur die Amatikulu te probeer swem nie. As die krokodille jou nie opvreet nie, sal die stroom jou uitsleep see toe.”